İKİ HAYAT BİR ÖMÜR (KİTAP OLDU )

1.HAYAT 3.BÖLÜM

1.HAYAT 3.BÖLÜM

Batuhan evde bekliyordu Defne'yi, iki saatten fazla olmuştu ondan ayrılalı ve merak içerisindeydi. Birlikteliklerine rağmen onun babasının yaşadığını daha yeni öğrenmişti. Sakladığı bu sır yüzünden kızamadı ona bir türlü, çünkü seviyordu deliler gibi. Doktor olmasına ve kendisinden neredeyse iki kat fazla maaş almasına rağmen sorun etmiyordu bu durumu. Kazandıklarını birlikte harcıyorlardı. Maddi konularda aralarında hiçbir problem yoktu hiç de olmamıştı, evli gibiydiler ve harcamaları da hep müşterekti. Varlıklı bir babanın aralarına girmesini istemiyordu Batuhan ama bir babaydı nihayetinde, kızı üzerinde bir hakkı vardı muhakkak. Şimdilik sessiz kalıp aralarındaki sorunlara dâhil olmamaya karar verdi, kendi aralarındaki sorunları kendileri çözmeliydiler.

Eşofmanlarını giyerek oturdu kanepeye ve açtı televizyonu, gözü televizyona bakıyordu ama aklı hep Defne'deydi, ondan ayrı kalmaya dayanamıyordu. Kapıdan gelen sesleri duyunca hemen ayağa fırladı. Hızla kapının önüne gelerek Defne'nin içeriye girmesini bekledi. Çantasını ve hırkasını yere bırakıp koşarak sarıldı Batuhan'a, kollarıyla belini sıkıca kavrayıp başını onun göğsüne yasladı. Bir süre bu şekilde durduktan sonra gelip kanepenin üzerine oturdular. Defne onu dudaklarından öptükten sonra dizlerinin üzerine başını koyarak uzandı, bacaklarını da göğsüne doğru çekerek büzdü kendini. Onun üzgün olduğunu görüyordu Batuhan, dizinin üzerindeki başını okşadı bir süre. Konuşmak istemediğini anlıyordu, ısrar da etmedi hiç. Batuhan'ın dizleri üzerinde bir süre yattı Defne, dalgın gözleri boş boş bakıyordu karşılara. Bir süre sonra doğrularak baktı Batuhan'ın gözlerine, yanaklarını okşayarak öptü dudaklarından.

"Seni çok seviyorum."

"Ben de seni çok seviyorum bir tanem."

"Bundan sonra benim annem de sensin babam da, beni hiç bırakma tamam mı?"

"Asla."

Sarmaş dolaş oldular kanepenin üzerinde, gergin bir sabah geçirmişlerdi ama şimdi keyifleri yerindeydi. Her geçen gün artıyordu birbirlerine olan sevgileri, her geçen gün tutkuyla bağlanıyorlardı birbirlerine. Hastanede bile birbirlerini göremeyince özlüyorlardı. Batuhan'ın kalbindeki büyük aşktan haberdar olmayan genç kızlar iç geçiriyorlardı onu görünce, yatan hastalara refakat eden kadınlar ise hep bir yakınlarının güzel kızından bahsediyordu ona. Batuhan ise gülüp geçiyordu hep, kalbinin en güzel yerinde Defne vardı çünkü.

***

Bugün mesainin bitmesine daha iki saat varken Defne hızla geldi yanına, yanaklarından öperek:

"Tatlım bugün erken çıkacağım ben."

"Neden?"

"Mühim bir şey değil tatlım, ufak bir işim var sadece. Akşam evde görüşürüz."

Batuhan arabanın anahtarlarını cebinden çıkarıp uzattı.

"Arabayı sen al o zaman, ben taksi ile gelirim."

"Tamam canım."

Anahtarları aldıktan sonra Batuhan'ı tekrar yanaklarından öptü. Defne dönüp giderken arkasından baktı uzunca bir süre. Bu gidişin sebebini anlayamamıştı, kendisinden gizli ufak bir iş ne olabilirdi ki? İşini yapmaya devam etti Batuhan, işini yaparken her ne kadar yüzü gülse de aklı hep Defne'deydi. Akşam ufak bir işin ne olduğunu öğrenmek niyetindeydi.

Mesaisi bittikten sonra nöbete gelen kadın hemşirelere vardiyasını teslim ettikten sonra çıktı hastaneden. Defne'nin eve gelmiş olmasını ümit ederek hızla otobüs durağına doğru yürüdü. Son model siyah bir araç önünü kesince irkilerek olduğu yerde durdu. Ön taraftan iri yarı, siyah takım elbiseli bir genç inerek baktı kendisine. Elleriyle ceketinin düğmelerini ilikledikten sonra aracın arka kapısını açarak: