too hot too handle

to hot to handle || fifteen

mijn hart klopt razendsnel als Liam met een brede glimlach mijn kant op kijkt. 'uuhm.... dit is iets tussen jullie. ik ga alvast naar het lokaal' Joshua draait zich ongemakkelijk om maar voor hij wegloopt grijp ik hem vast. 'nee wacht! i..ik weet niet waar ik zo les heb. e..en i..ik heb je nodig hierbij. straks wil hij wat bij me doen' Joshua lacht begrijpelijk. hij legt zijn hand op mijn schouder en knikt. 'oke. ik blijf wel. maar weet dat we nog 3 minuten hebben voor de bel gaat' zegt ie duidelijk. ik knik. als ik wegkijk van Joshua zie ik Liam mijn kant op lopen. zo knap is hij toch ook. misschien..... is...is het niet zo erg dat hij denkt dat we wat hebben. misschien.... moet ik het gewoon....gewoon..... aaargh! nee Shay! je maakt hem duidelijk dat het een misverstand is en wel nu! 'hé schatje. ik wist niet dat je hier ook op school zat' hij sprijd zijn armen om me te omhelzen. ik houd ze met een duw tegen. hij kijkt me beduusd aan. 'w..wat was dat?' vraagt hij onbegrijpelijk. het lijkt wel alsof ik het nu uit moet maken. terwijl het niet eens aan is geweest! 'Liam. i..ik weet niet hoe het hier altijd gaat op feestjes. ik weet niet hoe dat zit met jongens en meiden samen. maar waar ik vandaan kom.... betekent een zoen met een dronken meisje helemaal niks' zijn brede glimlach zakt langzaam weg. hij krijgt rode wangen, van schaamte denk ik. 'd...dump je...dump je me nou!?' hij kijkt nu boos en beledigd naar me. ik word er bang van. ik ga een stukje dichterbij Joshua staan. 'ik dump je niet. het was nooit aan geweest' nu kookt hij van woede. en kijkt me heel kwaad aan. meteen ga ik achter Joshua staan die boos terugkijkt naar Liam. 'dit is belachelijk! weet je wel niet hoe erg je me voor schut zet!? je kan me niet voor schut zetten! en als je dat wel doet.... dan zorg ik ervoor dat je nooit meer met iemand durft te zoenen!' met kwade snelle passen loopt hij weg. langzamerhand word mijn ademhaling weer normaal. 'blijf voorlopig maar even bij ons in de buurt Shay' ik kijk naar Joshua die bezorgd de gang in kijkt. 'denk je... denk je dat ie wat gaat doen met me?' 'de kans is groot' beanstigend kijk ik naar de grond. Joshua duwt mijn hoofd weer omhoog en kijkt me met een glimlach aan die iemand meteen opvrolijkt. 'de jongens en ik zijn er voor je' ik kijk bedankend naar hem. hij loopt weg en gebaard dat de les begint dus loop ik achter hem aan.

-in de les-

iedereen is druk aan het kletsen. alle meiden zitten aan de ene kant van de klas en de jongens aan de andere. ik zet mijn tas neer naast Caleb waar de enige stoel vrij is. 'zeg Caleb.... is het een regel dat de meiden en de jongens gesplitst zijn?' 'nee, dat wilde we zelf. de meiden in deze klas zijn heel arrogant en hebben kapsones. gewoon eerste klas bitches' zegt hij geïrriteerd richting de meiden. 'ben ik een eeeste klas bitch?' vraag ik hopend dat hij nee zegt. ik weet eigenlijk niet of ik een bitch ben. ik gedraag me altijd al zo geen idee of ik dan een bitch ben. 'haha nee, jij bent zeker geen bitch. anders had ik geen woord tegen je gezegd. jij bent nice, en dat is goed. heel goed zelfs' bij dat laatste zet ie een speels lachje op. sexyyyy!! denk ik bij mezelf. ik krijg het er warm van als zijn gloeiende groene ogen één en al op mij gericht zijn. maar al snel kijken we allebei weg als de docent binnen komt lopen. 'hallo klas!! wie heeft er zin in waaaat..... muziek!!' de blonde vrouw pakt een keyboard van achteruit de klas en zet hem aan. ze begint wat op de toetsen te slaan. wat vals! dat doet ze vast expres. de hele klas, inclusief ik moeten lachen. 'dat waren mijn piano skills! maar wie heeft-' als ze mijn kant opkijkt is ze stil. iedereen kijkt daardoor ook mijn kant op. ik merk dat ik rood word. ik adem diep en uit zodat ik minder rood word. 'zit jij wel in de goeie klas?' 'uuh..uuh... ja mevrouw. i..ik ben nieuw' zeg ik vol onder druk door alle starende ogen. 'nieuw? naaahhh! zeg dat dan meteen!' ze huppelt naar me toe pakt mijn pols en trekt me voor de klas. dit is zóó gênant! 'nou meid stel je maar even voor!' de juffrouw gaat op de stoel zitten en kijkt me afwachtend aan. 'nou....i..ik ben Shay Martinson. ben 15 jaar, bijna 16...' een paar jongens beginnen te fluiten en te lachen als ik zeg hoe oud ik ben. '...en ik kom uit Nederland' iedereen is even stil. 'nou Shay. welkom hier! dit klinkt vast stom.... maar ik ben je mentrix en ik weet niks van een nieuwe leerling!' ik word zenuwachtig. zit ik nou serieus in de verkeerde klas? nee toch?  dat zou echt vreselijk zijn! 'haha nee joh!  ik zit maar wat met je te dollen! ik wist allang dat je zou komen! ik ben Mrs. Muching, noem me maar Loren. ik geef muziek. maar ja.... dat van net klonk niet echt als muziek of wel?....' ze kijkt naar mijn handen. beetje heel apart. '....maar als ik naar jou handen kijk. dan zie ik meteen dat jij piano speelt!' ik kijk haar verbaasd aan. hoe weet zij dat nou? is ze een helderziende in muziek ofzo? 'uuhm...ja... ik heb vroeger wat lessen gehad van mijn moeder' ze kijkt me blij aan. oh nee, ze wilt dat ik ga spelen. 'weet je het nog een beetje? ik zou het zo leuk vinden als ik eindelijk een muzikaal kind in de klas heb' ik grinnik als ik de beledigde hoofden van iedereen zie. 'oh kom op jongens! we weten allemaal welke cijfers jullie halen! ik weet zeker dat Shay dat heel anders doet' waarom moet ze dit nou zeggen. straks gaan mensen nog dingen verwachten. ik wil dit allemaal niet hoor. 'betweteeerrr!' schreeuwt een zwaar geblondeerd meisje. alle meiden schreeuwen er wat achteraan. 'Danesha doe eens normaal!' schreeuwt Caleb naar het blonde meisje. die dus blijkbaar Danesha heet. 'ja, raar kind' voegt Joshua eraantoe. 'sorry als ik je vriendinnetje heb beledigd Caleb' ze vormt een nep sarcastisch sorry gezicht. om van te walgen. Caleb staat kwaad op. 'jij bent gewoon jaloers dat ik met andere meiden omga sinds het uit is! egoïstische barbie!' schreeuwt hij door de klas. 'hé hé hé! mensen!? wat is dit? Caleb ga maar op de gang!' Loren wijst streng naar de deur. vermoeid pakt Caleb zijn spullen en slenterd de klas uit. 'lekker voor je Caleb. rot maar weg daar!' schreeuwt Danesha net voor Caleb weg is. Caleb had gelijk. ze zijn bitches. 'naar de conrector Danesha!' 'wat-' stamelt ze maar ze kan niks terugzeggen want Loren is haar voor. 'nu!' Danesha pakt ook haar spullen en volgt de voetsporen van Caleb de klas uit. 'zoo, dus dan kan je nu eindelijk wat spelen hoop ik?' ik zucht en loop al trillend naar het keyboard. ik strek mijn vingers even en zet ze op de juiste plek. de hele klas zit aandachtig te kijken. ik kan er niet tegen. ik sluit mijn ogen en denk ver weg van hier. ik heb het gevoel alsof ik alleen ben. alleen in een groot bos.... de zonnestralen breken door de donkere takken neer op de glanzende houten piano waar ik mijn verhaal op speel. zacht gefluit van de vogels draait om me heen en een zachte zomerbries  danst langs mijn bruine golvende haren. in de verte zie ik een jongen. mijn droomjongen. hij luisterd aandachtig. in zijn ogen zink ik weg ver diep in zee. de zee zo blauw. kleine lichtbelletjes ontsnappen uit mijn mond dwarrelend naar de horizon. zoveel vissen in rood blauw en nog veel meer. in de verte zie ik weer mijn droomjongen hij zwemt van me weg, weg richting een grijze vriekante kamer. de kamer zit vol met meer mensen jonge mensen. ik volg de voetstappen van mijn droomjongen. hij verlaat de kamer zonder goodbye. als ik mijn ogen weer open doe verlaat een diepe zucht mijn mond. dat is gelukt. de hele klas en vooral Loren klappen enthousiast. nou, dit was niet zo erg. 'bravo! bravo! dat was echt geweldig! ik ben muziek docent en ik kan wel piano spelen. maar dit, wauw! w..wat is het?' 'Bella's Lullaby. van Carter Burwell. mijn lievelings nummer, en die van mijn moe-' ik kan het amper zeggen. alle emoties komen terug, alle gedachtes en nachtmerries herhalen zich in mijn hoofd. de gedachte dat mijn moeder er niet meer is. gaat nooit meer weg. dit nummer haalt zoveel naar boven, dit nummer is het enige wat ik nog van haar heb. als ik merk dat een traan langs mijn wang glijd. maak ik dat ik weg kom van alle mensen. ik spring op van de pianokruk en ren de klas uit. 'Shay??' hoor ik Loren nog roepen. maar ik trek me er vooral niks van aan. nu denk ik aan een wc waar ik alleen kan zijn. 'Shay?' ik ren langs de tafel waar Caleb aan zat. als ik voetstappen achter me aan hoor komen ren ik nog sneller. ik ren de andere gang in, geen idee waarheen. ik kijk snel achterom en zie dat Caleb me nog steeds volgt. ik weet dat hij sowieso sneller is. ik ren langs een lokaal met allemaal ramen. dan hoor ik een deur open gaan. 'Shay?' die stem... dat is... Charlie! maar die kan ik nu al helemaal niet zien. door hem is mijn moeder nu dood. nu zet ik alles in en ren nog sneller. dan zie ik de ingang van de school. ik ren erheen gooi de deur open en ren naar de auto. druk zit ik aan de deurklink te trekken. 'ga nou open stom rot ding!' de tranen lopen met een noodgang mijn wang af. vol stres draai ik me om tegen de auto en huil keihard. Charlie komt er met een noodgang aangerend en gaat voor me zitten. hij houd me vast bij mijn armen en schud me heen en weer. 'rustig! rustig Shay! haal diep adem. alsjeblieft doe dat! straks val je weer flauw!' hij kijkt me heel bezorgd aan en legt zijn handen tegen mijn wang. als hij recht in mijn ogen kijkt komen deze tranen hem bekend voor. 'oh nee he' hij drukt me stevig tegen zich aan en wrijft over mijn rug. 'sssht. sssht. het is goed. alles is goed' 'ik wil naar huis Charlie! ik wil hier weg! ik wil mijn oude leven terug. met Nadia en mijn ouders. ik haat mijn leven zoals het is!' snauw ik nog steeds barstend van de tranen. hij laat me los en kijkt me aan. 'jou leven is perfect Shay. denk daar maar eens over na' die woorden laten me terugdenken.......

ons gezin. vrolijk en wel. met zijn vieren. de scheiding maakt me kapot. op school met Lotte, en Daniel. nog altijd mijn beste vrienden. wij zijn de drie musketiers. de beste 3 van de 5. hoe Ronald in mijn leven verschijnde..... hoe hij Charlie bij me bracht. was een groot geschenk. dat werd steeds groter. met Damian, Max, Dimitri, Robyn en zelfs Apollo. ze brachten me terug bij waar ik echt van houd. mijn familie. ze zijn er nu zelf een deel van. ik had me geen betere familie kunnen voorstellen. dit is een droomfamilie, uniek en speciaal. misschien heeft Charlie gelijk... en is mijn leven inderdaad perfect. perfect zoals het is. en niet anders.

15!! lekker snelle update! dit lijkt heel erg op een einde.... toch? geen zorgen dat is het niet! nog lang niet!

vote&commemt

X meee Chrissy