Η Λίζα μόλις έχασε την καλύτερή της φίλη και πονάει αφάνταστα....
Ο Τζόναθαν μόλις έχασε την γυναίκα του και όλα γύρω του καταρρέουν. Μα ξαφνικά οι ζωές τους μπλέκονται σ'ένα περίεργο γαϊτανάκι όταν εκείνη αναλαμβάνει να γίνει βοηθός του. Σ'ένα πρόβ...
Είχαν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τότε που η Λίζα είχε αναλάβει ως βοηθός του Παπαδόπουλου και μέρα με τη μέρα διαπίστωνε πως σ'ότι αφορούσε την δουλειά του, επρόκειτο για έναν άνθρωπο πανέξυπνο, ακούραστο, επίμονο και διορατικό, που ήξερε ν'ακούει τις ιδέες και τις προτάσεις των συνεργατών του και να τους δίνει την απαραίτητη σημασία σαν να ήταν δικές του.
Και για εκείνη, αυτό ήταν μια ευχάριστη διαπίστωση καθώς δεν περίμενε ποτέ πως ένας αυταρχικός, απότομος και σχεδόν άξεστος άντρας, όπως αυτός που είχε γνωρίσει πριν δύο εβδομάδες, θα μπορούσε ποτέ να μεταμορφωθεί τόσο πολύ σε έναν σωστό εργοδότη...
Έτσι, καθοδηγούσε με κάθε λεπτομέρεια την Χάριετ και εκείνη, για το τί θα έπρεπε να πράξουν ανάλογα με κάθε περίπτωση, κάτι που την είχε βοηθήσει αρκετά, ώστε να μπορέσει να ξεκαθαρίσει και να βάλει σε τάξη τις δικές της αρμοδιότητες.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Μα αυτό, αφορούσε την ημέρα, όπου οι αρμοδιότητες και οι υποχρεώσεις του ήταν τόσες πολλές, ώστε δεν είχε καθόλου ελεύθερο χρόνο. Μα όταν έπεφτε η νύχτα και εκείνη αποτραβιόταν στο δωμάτιό της να ξεκουραστεί, φαίνεται πως οι δαίμονές του επέστρεφαν και πάλι δριμύτεροι, βασανίζοντάς τον τόσο, ώστε πολλές φορές τον άκουγε να φωνάζει και να παραμιλά γεμάτος αγωνία μέχρι το ξημέρωμα, κάνοντας την καρδιά της να βουλιάζει από θλίψη και συμπόνια για αυτόν τον μυστήριο, βασανισμένο άντρα....
Μα ένιωθε ανήμπορη να βοηθήσει αφού και εκείνη ακόμη αντιμετώπιζε τις δικές της Ερινύες... Λιγότερες σίγουρα, καθώς οι ώρες της ημέρας της ήταν πια γεμάτες από δεκάδες υποχρεώσεις, μα και πάλι εκεί, αφού ο θάνατος της Λυδίας την στοίχειωνε ακόμη...
Τόσο πολύ μάλιστα, που κάποιες φορές -ευτυχώς ελάχιστες- έπιανε τον εαυτό της να μιλάει μαζί της, όποτε ήθελε να μοιραστεί τους φόβους και τις αγωνίες της, όποτε την απασχολούσε μια απόφαση που έπρεπε να πάρει, ή όταν η απότομη συμπεριφορά του εργοδότη της είχε περάσει τα όρια της δικής της αντοχής....Όπως θα έκανε παλιά, όταν η Λυδία ζούσε και ήταν κοντά της.... Τίνα πεις....Ησυνήθειαενόςανθρώπουείναιμεγάλοπράγμα! Πόσομάλλονότανεκείνη είναι πιοπολύκαιαπόαδελφή σου! σκέφτηκε και άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί αργά στη θέα πίσω από την τεράστια τζαμαρία του ουρανοξύστη στον οποίο πια ζούσε.
