Η Λίζα μόλις έχασε την καλύτερή της φίλη και πονάει αφάνταστα....
Ο Τζόναθαν μόλις έχασε την γυναίκα του και όλα γύρω του καταρρέουν. Μα ξαφνικά οι ζωές τους μπλέκονται σ'ένα περίεργο γαϊτανάκι όταν εκείνη αναλαμβάνει να γίνει βοηθός του. Σ'ένα πρόβ...
"Αφιερωμένο σ'όσους έχουν χάσει ένα εξαιρετικά δικό τους πρόσωπο...."
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ο Τζόναθαν, γύρισε την πλάτη του στην μαγευτική θέα που απλωνόταν εδώ και χρόνια μπρος στα πόδια του απ'όταν, νεαρός ακόμα, ίδρυσε τούτη την εταιρεία και έγινε πρόεδρός της, καταλαμβάνοντας τούτο το υπέροχο γραφείο του κτιρίου. Ένα γραφείο αντάξιο της φήμης του κατόχου του και απαραίτητο "συν" στη φαρέτρα των "όπλων" του, έτοιμο να εντυπωσιάσει τον κάθε δύσπιστο και περίεργο καλεσμένο με την απίστευτη, μαγευτική του θέα.....
Εδώ μέσα, δεκάδες κορυφαία στελέχη μεγάλων εταιρειών, πολυεθνικών, ακόμα και της ίδιας της κυβέρνησης είχαν παρελάσει προκειμένου ο φημισμένος παγκοσμίως Τζόναθαν Παπαδόπουλος, βρει ή ανασύρει κάποιο ιδιαίτερης σημασίας για εκείνους ναυάγιο....Και τώρα, που η ίδια του η γυναίκα είχε πεθάνει μέσα σ'ένα κρουαζιερόπλοιο, έτρεμε και μόνο στην ιδέα πως μπορεί κάποιος από την εταιρεία εκείνη να τον πλησίαζε και να του ζητούσε να το ανασύρει....Ναι έτρεμε! Αυτός, ο φοβερός και τρομερός Παπαδόπουλος, ένας από τους πιο ατρόμητους ανθρώπους στην Ιαπωνία, δεν ήξερε πώς στην ευχή να διαχειριστεί κάτι τέτοιο, να γίνει υπεύθυνος για την ανάσυρση ενός ναυαγίου όπου είχε γίνει ο υγρός τάφος της γυναίκας του! Διάολε!
Χτύπησε το χέρι του δυνατά πάνω στο καλογυαλισμένο μαονένιο γραφείο και έριξε το βλέμμα του στην όμορφα κορνιζομένη φωτογραφία που εδώ και έξι μήνες δεν ήθελε να σταματήσει να κοιτάει. Είχε περάσει ατέλειωτα βράδια μαζί της, αγκαλιά, νιώθοντας τα βλέφαρά του να κλείνουν κάποια στιγμή από την κούραση και την αϋπνία, μα εκείνη την φωτογραφία δεν την είχε ακόμα αποχωριστεί.
Η Μύριαμ και εκείνος.....Μια πανέμορφη φωτογραφία της όπου η λεπτεπίλεπτη σιλουέτα της και τα πανέμορφα μελιά της μάτια κυριαρχούσαν εκτοπίζοντας τη δική του γιγάντια παρουσία. Είχε ένα προαίσθημα κακό εκείνη τη μέρα, όταν ο φωτογράφος την είχε με πολύ κόπο τραβήξει, αφού οι δυο τους δεν είχαν σταματήσει να γελάνε από χαρά και ευτυχία όση ώρα εκείνος προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του.
