Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Κρίσιμη απόφαση...

"Δικό σου σχέδιο ήταν αυτό έτσι;" τα μάτια του Τζόναθαν είχαν βυθιστεί εξονυχιστικά πάνω στην όμορφη ακόμη γυναίκα που θεωρούσε πια δεύτερη μάνα του, χωρίς αυτό ωστόσο να εμποδίσει τα πύρινα λόγια του να στραφούν εναντίον της. Ήταν σίγουρος γι'αυτό....ο Γιανγκ ήταν άξιος διευθυντής και τον εκτιμούσε αρκετά μα δεν ήταν ικανός για τέτοια μηχανορραφία....Η Χαρά από την άλλη, ω ήταν σίγουρος γι'αυτό πως ήταν!

"Λοιπόν; Χαρά Τόπογλου τώρα μιλάς μαζί μου γι'αυτό πρόσεξε καλά τί θα πεις!" τα μάτια του έπεσαν ψυχρά πάνω της, κοιτώντας την θαρρείς και ήταν ένα βήμα πριν το εκτελεστικό απόσπασμα έτσι και ξεστόμιζε κάτι που εκείνος έκρινε πως δεν ήταν αλήθεια. Μα ήταν γελασμένος αν πίστευε πως μπορούσε έτσι εύκολα εκείνη να παραδοθεί.

"Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τί εννοείς αγόρι μου...Εγώ...."

"Σταμάτα Χαρά! Σου ξαναείπα, μπορεί να πονάω, μα ηλίθιος δεν είμαι! Εσύ την έφερες εδώ έτσι; Ε όχι! Αυτό πάει πολύ.....Με προδίδεις τώρα που σ'έχω ανάγκη, να πάρει! Μετά από τόσα χρόνια θέλεις να φύγεις, να μ'αφήσεις.....σ'αυτήν την άγνωστη που δεν έχει ιδέα τί πάει να πει ζωή! Πώς είναι ποτέ δυνατόν να κάνεις ένα τέτοιο λάθος! Τί νόμισες δηλαδή, πως θα την δω και θα τα ξεχάσω όλα; Πως θα μαγευτώ από το αθώο της χαμόγελο, και τα μελιά της μάτια; Πως θα χάσω το μυαλό μου απλά και μόνο γιατί είναι Ελληνίδα; Ω, ναι, είμαι σίγουρος και σ'αυτό έβαλες το χεράκι σου παρότι αυτό είναι εντελώς γελοίο! Είμαι σίγουρος πως έπαιξε μεγάλο ρόλο, αφού καμιά από τις στρατιές γυναικών που μου έχετε στείλει εδώ μέσα δεν είχε και αυτό το "προσόν" έτσι δεν είναι; Τίποτε δεν έχει πιάσει και είπες να φέρεις κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά έτσι; Ε λοιπόν....μάθε πως δεν έπιασε ούτε αυτό σας το κόλπο! Δεν με νοιάζει τίποτε γιατί εγώ ακόμα πονάω!! Πώς αλλιώς να το πω, σε πόσους τόνους και πόσο δυνατά να φωνάξω πως δεν μπορώ να ξεπεράσω το χαμό της Μύριαμ! Απλά δεν μπορώ Χαρά! Δεν μπορώ....." χαμήλωσε τώρα τον τόνο της φωνής του και κάθισε βαριά σε μια καρέκλα πιάνοντας με τα δυο του χέρια το πρόσωπό του, κλείνοντάς το μέσα τους και κόβοντας έτσι κάθε κουβέντα....Και η Χαρά, ένιωσε να βουλιάζει η ψυχή της έτσι όπως τον έβλεπε για άλλη μια φορά να υποφέρει, να θέλει να φύγει, να χαθεί, να εξαφανιστεί απ'όλους και απ'όλα γιατί αυτή η ανοιχτή πληγή μέσα του δεν έλεγε πια να κλείσει. Μα έπρεπε να φανεί δυνατή τώρα και για τους δυο τους. Έσφιξε τα χέρια της σε γροθιές, πήρε βαθιά ανάσα και συνέχισε....

"Τζόναθαν.....όσο καιρό δουλεύω σ'αυτή την εταιρεία, σου έχω ζητήσει ποτέ κάτι για μένα;" η φωνή της σταθερή, καθάρια, αποφασιστική έσκισε τώρα την ατμόσφαιρα κάνοντάς τον να την κοιτάξει.