Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Ελλάδα.....

Ενα αρκετά συγκινητικό τραγούδι της Μελίνας Ασλανίδου που σε λίγες γραμμές περιγράφει συνοπτικά κάποια ιστορικά ονόματα και μέρη της Ελλάδος. 

"Δεν σε φοβάμαι, με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω και κοιμάμαι" η πρώτη στροφή...

Και κάπως έτσι κρατούν στην ψυχή τους την Ελλάδα οι πρωταγωνιστές μας....

Και εγώ συγκινούμαι με αυτό το τραγούδι.....

Εφτασε στο σπίτι της μετά από πολύωρη πτήση, έχοντας πια εξαντληθεί τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά, μα με την καρδιά της γεμάτη χαρά που θα αντίκριζε μετά από τόσο καιρό όλη την οικογένειά της. Την μητέρα, τον πατέρα μα περισσότερο τα δυο της αδέλφια, την Μαρία και τον Παύλο, που τόσο πολύ της είχαν λείψει όλο αυτόν τον καιρό! Ετσι, όταν άνοιξε την πόρτα και εκείνοι έπεσαν πάνω της με αλαλαγμούς και στριγκλίσματα σαν τους ιθαγενείς της Αμερικής, πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης ξέροντας πια πως βρισκόταν και πάλι σ'αυτό που λέμε "σπίτι"....Οχι σ'εκείνο το άψυχο οικοδόμημα που στεγάζει απλά το σώμα μας, μα το έμψυχο, που φιλοξενεί τα ζεστά συναισθήματα των ανθρώπων που αγαπάς, που σε γεμίζει ασφάλεια και σε προστατεύει από κάθε ανεπιθύμητο επισκέπτη! Σ'αυτό το σπίτι επέστρεφε τώρα και κανείς πια δεν θα μπορούσε να την πειράξει!

Εφερε στο νου της και πάλι τις τελευταίες ώρες μες το διαμέρισμα που μοιραζόταν με τον Τζόναθαν στο Τόκυο, τα δάκρυα που είχε ρίξει, τις ώρες απόγνωσης και αγωνίας μέχρι ν'αποφασίσει τί ακριβώς έπρεπε να πράξει....

Πόσο είχε βασανιστεί για να πάρει εκείνη την απόφαση, πόσο είχε πονέσει και πόσο είχε δυσκολευτεί να του γράψει εκείνο το μοιραίο γράμμα, όπου με λίγα λόγια τον διέταζε σχεδόν να μην την ακολουθήσει όπου και αν πήγαινε. Να μην τολμήσει να ψάξει να την βρει για κανένα λόγο, γιατί  απλά δεν θα τον δεχόταν! Γιατί εκείνος πια είχε μια οικογένεια που ήταν καθαρά ένα  θείο δώρο  που του δινόταν αυτή τη στιγμή, μια οικογένεια βγαλμένη από ναυάγιο κυριολεκτικά, μαζί με ένα παιδί που εκείνη, αν μη τι άλλο δεν μπορούσε να του χαρίσει. Πόσο αχάριστος θα ήταν να κλωτσήσει αυτή την ευκαιρία και να στερήσει από ένα παιδί την θαλπωρή μιας οικογένειας! Δεν είχε αυτό το δικαίωμα και εκείνη ήταν εκεί για να του το υπενθυμίσει....

Θα μπορούσε βέβαια να πολεμήσει, ν'αγωνιστεί να γίνει εκείνη που θα επέλεγε τελικά ο Τζόναθαν. Μα με τί αντάλλαγμα; Τύψεις μιας ζωής, αφού μπορεί αργότερα να της το καταλόγιζε και ο ίδιος με το σκεπτικό πως τάχα μου στάθηκε εμπόδιο να μείνει με την οικογένειά του...Και έναν γιο που θα την κοιτούσε με μισό μάτι γιατί θα ήταν η κακιά ερωμένη του πατέρα του, η μοιραία γυναίκα που θα είχε σταθεί εμπόδιο στην δική του οικογενειακή  ευτυχία....Οχι! Δεν ήθελε να ζήσει έτσι! Στη ζωή της δεν χωρούσαν πια μπερδεμένες καταστάσεις!  Επρεπε να ίδιος να ξεκαθαρίσει με αυτή την ιστορία και η ζωή θα ήταν ο τελικός κριτής....