Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Πόσο φοβάμαι.....

Το τραγούδι  "Πόσο φοβάμαι..."  του αγαπημένου μου Γιάννη Πλούταρχου με στίχους διαχρονικούς, γεμάτους νόημα, αφιερωμένους σ'όλους εσάς που διαβάζουν αυτό το κεφάλαιο....

Ο Τζόναθαν, τεντώθηκε νωχελικά μπρος στη μεγάλη τζαμαρία που στα πόδια του άφηνε ν'απλωθεί ολόκληρο το Τόκιο και πήρε μερικές βαθιές αναζωογονητικές ανάσες, νιώθοντας και πάλι όπως 5 χρόνια πριν.....Πριν γνωρίσει και αγαπήσει τη γυναίκα του, πριν ερωτευθεί τρελά και αποφασίσει πως σ'αυτή τη ζωή τελικά υπάρχει ο Ερωτας και η Αγάπη....Πόσο φοβάμαι....της είχε πει τότε, όταν κάποια στιγμή ξύπνησε πλάι της και ένιωσε πως εκείνη η γυναίκα ήταν φτιαγμένη μόνο για τα δικά του χέρια...."Τί;" τον είχε ρωτήσει ανάμεσα σε δεκάδες φιλιά.

"Πόσο φοβάμαι αν όλα αυτά που είσαι για μένα δεν θα'σαι πια....Πόσο φοβάμαι που δεν μπορώ να σταματήσω το χρόνο εδώ...." της είχε τραγουδήσει, το αγαπημένο της τότε, τραγούδι του Πλούταρχου, του Έλληνα τραγουδιστή που λόγω καταγωγής της μητέρας της άκουγε και εκείνη διαρκώς......Είχε γυρίσει όλο χάρη, του είχε χαρίσει ένα από εκείνα τα μοναδικά της χαμόγελα και όλο σοβαρότητα έπειτα τον διαβεβαίωσε πως απλά δεν θα την έχανε ποτέ!.....Μεγάλα λόγια από ένα τόσο δα μικρό στοματάκι.... μονολόγησε με τη θύμισή του γεμάτη και πάλι από εκείνη, μην μπορώντας να σταματήσει να σκέφτεται πώς θα ήταν όλα αν.....

Μα σταμάτησε απότομα για άλλη μια φορά, αφού ήξερε την απάντηση. Απλά δεν θα μάθαινε ποτέ... Και θα έπρεπε να ζήσει μ'αυτό για πάντα, ευγνωμονώντας το Θεό που το είχε ζήσει... Έτσι απλά!  

Το είχε πάρει απόφαση πια πως θα συνέχιζε από εκεί που είχε σταματήσει. Όχι τόσο για τον ίδιο,  μα για τους παλιούς, καλούς του φίλους που είχαν ξεκινήσει μαζί αυτό το μακρύ ταξίδι στα βάθη των ωκεανών, που τον είχαν βοηθήσει με την δουλειά και το μεράκι τους να κάνει την εταιρεία από μικρή και ασήμαντη σ'ένα κολοσσό, με εκατοντάδες πια επιτυχίες στο ενεργητικό της. Ναι, θα συνέχιζε την εταιρεία για να μην προδώσει όλους αυτούς που ξεκίνησαν μαζί του και έμειναν δίπλα του μέχρι σήμερα στηρίζοντάς τον. Μα μέχρι τότε, θα ζούσε και πάλι όπως ήθελε, χωρίς δεσμεύσεις, κανόνες ή περιορισμούς αφού εκείνη που επέβαλλε στην ψυχή του όλα αυτά, απλά είχε χαθεί...Ετσι απλά....

Τεντώθηκε και πάλι για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώντας να ξεμουδιάσει το κορμί του από τη χθεσινή νύχτα, που για εκείνον είχε αποδειχθεί σκέτη λύτρωση και έκλεισε τα μάτια για λίγο καθώς σκηνές του έρχονταν σαν ταινία στο μυαλό του....Είχε αποφασίσει σωστά τελικά. Είχε σχεδιάσει το χθεσινό βράδυ μέχρι την τελική του λεπτομέρεια και πράγματι, η επιτυχία του ήταν μοναδική σ'όλους τους τομείς.