Η Λίζα μόλις έχασε την καλύτερή της φίλη και πονάει αφάνταστα....
Ο Τζόναθαν μόλις έχασε την γυναίκα του και όλα γύρω του καταρρέουν. Μα ξαφνικά οι ζωές τους μπλέκονται σ'ένα περίεργο γαϊτανάκι όταν εκείνη αναλαμβάνει να γίνει βοηθός του. Σ'ένα πρόβ...
Στάθηκε μπροστά στην τεράστια πόρτα του γραφείου του, που θαρρείς και θ'άνοιγε να την καταπιεί, στρώνοντας νευρικά το λευκό καλοσιδερωμένο της πουκάμισο, την μαύρη εφαρμοστή φούστα και το λεπτό μαύρο σακάκι από πάνω που πρόσδιδε στην εμφάνισή της μια πιο επαγγελματική όψη....Και αφού πήρε βαθιά ανάσα, χτύπησε την πόρτα επιτέλους, περιμένοντας μια απάντηση. Πέντε δευτερόλεπτα, δέκα, δεκαπέντε και.....τίποτα. Καμιά απόκριση, κανείς να μιλήσει, καμία φωνή να της πει να περάσει.... Περίεργο.....σκέφτηκε και αποφάσισε πως έπρεπε να μπει μόνη της. Στο κάτω κάτω, αν συνέβαινε κάτι; Άρχισε πλέον ν'ανησυχεί....
Νυχοπατώντας, μην θέλοντας να ταράξει την ησυχία όποιου τελικά ήταν μέσα, μπήκε και έκλεισε πίσω της αθόρυβα την βαριά δρύινη πόρτα. Σάρωσε περίεργη το τεράστιο μέρος που απλωνόταν μπροστά της σαν αεροδρόμιο και πάσχισε χωρίς αποτέλεσμα να βρει εκεί μέσα κάποιο ανθρώπινο ίχνος. Μα το λιγοστό φως που υπήρχε, δεν βοηθούσε την κατάσταση.....Ώσπου, με την άκρη του ματιού της αντιλήφθηκε μια κίνηση που έθεσε τις αισθήσεις της σ'ετοιμότητα.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Στο βάθος του γραφείου, μπροστά από την τεράστια τζαμαρία με την εκθαμβωτική θέα του Τόκιο μπροστά στα πόδια του, ένας άντρας στεκόταν ακίνητος, σιωπηλός, απόμακρος, θαρρείς και βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά...Μ'ένα βλέμμα γυάλινο που την τρόμαξε, κοιτούσε έξω το τοπίο θαρρείς και δεν το έβλεπε καθόλου, θαρρείς και εκεί μπροστά του αντίκριζε κάτι άλλο ολότελα διαφορετικό.
Κοντοστάθηκε και τον κοίταξε απορημένη, μην ξέροντας τι να κάνει μα την ίδια στιγμή το βλέμμα της έτρεξε αβίαστα πάνω στο καλοχτισμένο κορμί του.
Ήταν γύρω στο ένα και ενενήντα ύψος, με πλάτες φαρδιές, μπράτσα μυώδη και κορμί σχεδόν τέλειο να διαγράφεται κάτω από το υφασμάτινο παντελόνι....Και το πρόσωπό του, όσο τουλάχιστον μπορούσε να δει έτσι πλάγια γυρισμένο όπως ήταν, φαινόταν το ίδιο όμορφο όσο και το υπόλοιπο σώμα....
