Η Λίζα μόλις έχασε την καλύτερή της φίλη και πονάει αφάνταστα....
Ο Τζόναθαν μόλις έχασε την γυναίκα του και όλα γύρω του καταρρέουν. Μα ξαφνικά οι ζωές τους μπλέκονται σ'ένα περίεργο γαϊτανάκι όταν εκείνη αναλαμβάνει να γίνει βοηθός του. Σ'ένα πρόβ...
Ξύπνησε με μια απόλυτη ηρεμία απλωμένη στο κορμί της και προσπαθώντας να καταλάβει τι στην ευχή ήταν εκείνα τα καταπράσινα δέντρα στη μέση του δωματίου της, μα και επίσης ο ήχος από γάργαρο νερό που τρέχει, κάνοντάς την να πεταχτεί τώρα πάνω αλαφιασμένη πιστεύοντας πως ήταν από κάποια σπασμένη σωλήνα του νεροχύτη.... Κοίταξε γύρω της μπερδεμένη πια το μέρος στο οποίο βρισκόταν που καμία σχέση δεν είχε με το δικό της δωμάτιο, μα και κανενούς άλλου, αφού μια καταπράσινη φυσική πισίνα -λίμνη ολότελα- απλωνόταν μπροστά στα αγουροξυπνημένα της μάτια. Και τότε, σαν αστραφτερή λάμψη, ξεχύθηκε στο μυαλό της η προηγούμενη νύχτα φωτίζοντάς το απ'άκρη σ'άκρη, δημιουργώντας ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης στο κορμί και την ψυχή της.
Ω, ήταν τέλεια, πανέμορφα, εκπληκτικά όμορφα όσα είχαν ζήσει, όλο αυτό το τελευταίο εικοσιτετράωρο μαζί, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, θαρρείς και είχαν μήνες να βρεθούν, να αφεθούν, να νιώσουν αληθινό ζευγάρι μέσα σ'αυτόν το κρυμμένο επίγειο παράδεισο που τους είχε γεμίσει απίστευτες στιγμές απομόνωσης, ηρεμίας,γαλήνης και ηδονής. Τόσο, που νόμιζε πως είχε φορτίσει μπαταρίες για εβδομάδες, αφού το ασίγαστο πάθος του Τζόναθαν την είχε οδηγήσει στην έκσταση ξανά και ξανά, πολλές φορές μέσα σ'ένα μονάχα εικοσιτετράωρο...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Γύρισε νωχελικά ν'αντικρίσει τον άντρα που κοιμόταν ακόμα δίπλα της ήρεμος, σαν παιδάκι που είχε κουραστεί και είχε γύρει για ύπνο μετά από ένα εξοντωτικό, μακρύ και κουραστικό παιχνίδι....Και ένιωσε για άλλη μια φορά την καρδιά της να πεταρίζει σαν πουλί, μονάχα αντικρίζοντας τη μορφή του....
Αχ μωρό μου....να'ξερες τι μου έχεις δώσει! μουρμούρισε στον εαυτό της και άγγιξε απαλά με τ'ακροδάχτυλά της τα σφιχτά του μπράτσα, κατηφορίζοντας σ'ένα μονοπάτι που οδηγούσε στην γυμνή του πλάτη και λίγο πιο κάτω, στους σφιχτούς γλουτούς, σχεδόν σαν υπνωτισμένη και κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να τον ξυπνήσει. Μα δεν μπορούσε να σταματήσει, ήταν πάνω από τις δυνάμεις της αφού το γυμνό του κορμί θαρρείς πως την προκαλούσε να συνεχίσει να τρέχει πάνω του, τώρα που ήταν αποκοιμισμένος και δεν της έφερνε καμία αντίρρηση, κυρίως τώρα που δεν κινδύνευε να την αποπροσανατολίσει με τα τολμηρά του χάδια....
