Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Κάθε ανάσα σου.....(Every breath you take)

Σας παρακαλώ, πριν διαβάσετε, βάλτε τη μουσική να παίζει....Θα σας μαγέψει! Είναι ένα ξένο συγκρότημα που λέγεται"2 Cellos" και παίζουν τσέλο μ'ένα μαγικό τρόπο....

Άνοιξε τα μάτια πολύ κουρασμένη, νιώθοντας τα μέλη της βαριά σαν μολύβι και το κεφάλι της κοντά στον αυχένα να την πονάει αισθητά κάθε φορά που κινιόταν και αντίκρισε ένα δωμάτιο άγνωστο σ'εκείνη, βαμμένο στο λευκό του πάγου, ενώ τριγύρω δεν έβλεπε παρά μονάχα ένα καναπέ στ'αριστερά, της ίδιου ακριβώς χρώματος με τους τοίχους....

"Μα πού βρίσκομαι;" Να πάρει! βλαστήμησε σιγανά καθώς προσπαθούσε να κινηθεί μα οι πιασμένοι μυς της πλάτης της διαμαρτυρήθηκαν άσχημα αφήνοντας ένα μικρό επιφώνημα διαμαρτυρίας....

"Σιγά! Με το μαλακό Λίζα.....Είσαι ξαπλωμένη ακίνητη 1 ολόκληρη μέρα, μάλλον έχεις πιαστεί!" άκουσε σαν μέσα σε όνειρο μια αντρική φωνή πίσω της και γύρισε απορημένη να δει σε ποιον ανήκε. Μα, τί στην ευχή!...Ο Τζόναθαν ήταν εδώ; αναρωτήθηκε καθώς δεν τον είδε να μπαίνει από κάποια πόρτα. Μονάχα μια καρέκλα - πολυθρόνα υπήρχε πίσω της, μ' ένα μικρό τραπεζάκι και έναν φορητό υπολογιστή πάνω, ενώ απέναντί της, πίσω από μια μεγάλη τζαμαρία, απλωνόταν το πυκνοκατοικημένο Τόκιο σαν χαλί από ουρανοξύστες, γυαλί, μέταλλο και χιλιάδες μικροσκοπικά φώτα....

"Δεν ήσουν και πολύ καλά και.....σκέφτηκα να σου κάνω λίγη παρέα μήπως και χρειαστείς κάτι....." ανασήκωσε τους ώμους ο Τζόναθαν, θαρρείς και ήθελε να δικαιολογηθεί, ενώ έβαλε τα χέρια στις τσέπες κοιτώντας την μ'ένα δειλό χαμόγελο στα χείλη. Και έτσι όπως την παρατηρούσε, έμοιαζε με μαθητούδι που είχε κάνει κάποια αβέβαιη πράξη και περίμενε επιβράβευση. Της ήρθε να χαμογελάσει μα ακόμα και αυτό της φαινόταν τώρα δύσκολο, με το βλέμμα της βαρύ και το κεφάλι της ακόμα ζαλισμένο.

"Τζόναθαν....πού είμαι;" ρώτησε διστακτικά τώρα, ξέροντας ωστόσο την απάντηση, αφού ένας φλεβοκαθετήρας ήταν ήδη τοποθετημένος προσεκτικά στο εσωτερικό του χεριού της, σταθεροποιημένος με μερικά διαφανή λευκοπλάστ, ενώ το κατάλευκο χρώμα τριγύρω μαρτυρούσε από μόνο του τα πάντα....

"Είσαι σ'ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία εδώ στο Τόκιο, όπου σε εξέτασαν οι γιατροί και αποφάσισαν πως έχεις -ευτυχώς- ελαφριά τροφική δηλητηρίαση. Γύρισε τώρα προς το μέρος της βυθίζοντας το βλέμμα του απολογητικό στο δικό της.

"Μπορείς σε παρακαλώ να θυμηθείς τί έφαγες χθες βράδυ, πριν......έρθεις στο διαμέρισμα;" τη ρώτησε τώρα σιγανά ενώ τα μάτια του δεν έχαναν στιγμή κάθε αντίδρασή της.