Μόνο Μαζί Σου Μπορώ....

Το παρελθόν μου....

Την παρακολουθούσε για άλλη μια φορά διακριτικά, καθώς ετοιμαζόταν για την έξοδο με τους γονείς της και ένιωσε την καρδιά του να γεμίζει από συναισθήματα γι'αυτήν την γυναίκα που είχε καταφέρει μ'ένα τρόπο ήρεμο και ανώδυνο να τρυπώσει μες το μυαλό του και να το απασχολεί διαρκώς όλη μέρα....Ναι, αυτό του συνέβαινε πια μ'εκείνη, ότι και αν έκανε, όσο και αν παιδευόταν, ότι και αν του αποκάλυπτε η κάθε ημέρα.....

Παρόλη την τραγωδία του, παρόλο τον πόνο και το βάρος που είχε να σηκώσει από την ημέρα που έχασε την Μύριαμ, εκείνη είχε καταφέρει όλα να τα παραγκωνίσει και να είναι η πρωταγωνίστρια στη ζωή του... 

Και όλο αυτό επισφραγίστηκε μαθαίνοντας την δική της θλιβερή ιστορία μέσα από τα περιοδικά που είχαν ξεδιπλώσει κάθε πτυχή της ζωής της ανοιχτό βιβλίο μπροστά του....

Είχε πονέσει και εκείνη, είχε χάσει δικό της άνθρωπο, είχε ζήσει την απώλεια και ό,τι την συνοδεύει, μα δεν το είχε βάλει κάτω. Και είχε έρθει μέχρι την άλλη άκρη της γης για να ξεχάσει, πέφτοντας πάνω σ'εκείνον....

Διάολε! Πόσο καμιά φορά η ζωή σε εκπλήσσει! σκέφτηκε και πέρασε νευρικά τα χέρια του μέσα απ'τα κατάμαυρα μαλλιά του προσπαθώντας να τραβήξει το βλέμμα του απ'τα γυμνά της πόδια που τώρα πρόβαλλαν ηδονικά μπροστά του ξεσηκώνοντάς τον για άλλη μια φορά. Να πάρει Λίζα! Πώς το καταφέρνεις αυτό! αγανάκτισε με τον εαυτό του που πρώτη φορά ένιωθε αδύναμος να ελέγξει τις διαρκείς ορμές του, που του προκαλούσε με τον τρόπο της εκείνη. Ακόμη με τον ίδιο πόθο, ακόμα με την ίδια ορμή, όπως την πρώτη φορά που στάθηκε μπροστά του, ατρόμητη, περήφανη και αποφασισμένη να πετύχει στην εταιρεία του....Με το πείσμα, το σθένος και την αυτοπεποίθηση που  είχε και του είχε τραβήξει την προσοχή ξέροντας υποσυνείδητα τί τον περιμένει μαζί της... Ηταν η πόρτα του δικού του πεπρωμένου που άνοιγε, όταν πίσω του είχε κλείσει για πάντα μια άλλη....

"Τζόναθαν; Είσαι καλά;" άκουσε την φωνή της τώρα σαν από πολύ μακριά να μουρμουρά ενώ τον πλησίαζε αργά,  ξεσηκώνοντάς τον. Δεν ήθελε να τον πλησιάσει, όχι τώρα που είχε ραντεβού με τους δικούς της, όχι τώρα που έπρεπε να φερθεί σαν κύριος, αφήνοντάς την ήσυχη να χαρεί την θαλπωρή της οικογένειάς της, μακριά από κάθε έννοια και αγωνία που είχε μέχρι τώρα στην καρδιά της. Και με τις δύο ιδιότητές του, σαν αφεντικό και σαν  φίλος της, θα προσπαθούσε να της προσφέρει την χαρά που της άξιζε, δίνοντάς της όλη μέρα άδεια, μονάχα για να χαρεί και να είναι με τους δικούς της... Όσο και αν εκείνος την ήθελε δίπλα του, όσο και αν ένιωθε ήδη το σώμα του να πονάει μακριά της....