Dark Army (Element of Calamity book 2)

XX - Μάχη στην έρημο

Ο ήλιος με έπεφτε στο πρόσωπο μου και αέρας με χτυπούσε σε όλο μου το σώμα.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα τον Άαρον.
"Καιρός ήταν..." είπε χωρίς να με κοιτάξει.
Με κουβαλούσε ,ποιος ξέρει πόση ώρα.
Σταμάτησε και με άφησε να ακουμπήσω το έδαφος.
"Δεν έχουμε χρόνο πρέπει να συνεχίσουμε!" Είπε και συνέχισε να περπατάει μπροστά στην  Εριμο , γνωρίζοντας ακριβώς προς τα που να πάει.
"Τι έγινε;" τον ρώτησα προσπαθώντας να καταλάβω τι συνέβη όσο ήμουν αναίσθητη.
"Δεν έχουμε χρόνο. Αν μείνουμε στην έρημο την νύχτα είμαστε νεκροί ! Η πόλη ειναι μόλις μερικά χιλιόμετρα από εδώ. Πρεπει να φτάσουμε το συντομότερο. Ελπίζω οι φίλοι σου να ειναι αρκετά έξυπνοι ώστε να μην μας ψάξουν και να κατευθυνθούν στην πόλη αλλιώς..." πήγε να πει αλλα τον διέκοψα.
"Πως βρέθηκες εσύ εδώ και που ειναι το εδώ ; και γιατί δεν είμαι νεκρή;" ρώτησα
"Αχ ... είσαι κουραστική !" Είπε ξεφυσώντας.
"Πες μου!" Φώναξα και σταμάτησα να περπατάω.
"Καλά καλά! Αλλα προχωρά!" Είπε χωρίς να σταματήσει.
"Λοιπόν ... το έντομοείδες τελος πάντων σε άρπαξε από τους ώμους και εφόσον σαν Ατης εσύ δεν μπορούσες να το αντιμετωπίσεις και κανείς δεν πρόλαβαινε να σε σώσει απλά ... κατέλαβα το σώμα σου. Προσπάθησα να σε βοηθήσω αλλα ήταν δύσκολο είσαι μικροσκοπική βλέπεις ...και αδέξια! Τέλος πάντων μετά από λίγο μπόρεσα να βγω από το σώμα  σου και επιτέθηκα σε αυτό το πράγμα σκοτώνοντας το. Εκείνο, μαζι με εσένα έπεςε κατω και ... από εκεί συνέχισα για την πόλη  μέχρι που ξύπνησες."μου είπε.
Ο Άαρον μου έσωσε την ζωη.
"Αλλα γιατί με έσωσες ;" ρώτησα και τότε εκείνος γυρησε περίεργος και με κοίταξε.
"Εντάξει την επόμενη φορά θα σε αφήσω να σε φάει"
"Οχι ... θέλω να πω .. ευχαριστώ αλλα γιατί με έσωσες; θα μπορούσες να με αφήσεις να με καταβροχθίσει δεν σε οφέλησε καθόλου αυτό και μου φαίνεται περίεργο." Είπα και ακούστηκα αυτάρκης 
"Γιατί  είσαι εκείνη με την οποία έχω κάνει την συμφωνία. Αν εσύ είσαι νεκρή τότε οι άλλοι απλά δεν θα διστάσουν παρά να με χειρίζονται μέσα από το τσιπάκι." 
Τότε ανακουφίστηκα. Δεν περίμενα να με σώσει από την καλή του την καρδιά χωρίς να κοιτάξει το συμφέρον του. Αλλα όπως και να έχει του είμαι ευγνώμων που το έκανε. 

Συνεχίζαμε να περπατάμε δυο ώρες μέχρι που ακούσαμε κάτι να μας πλησιάζει.
"Κι άλλο σμήνος;" ρώτησα τρομαγμένη.
"Οχι .... "  είπε και έπεσε πάνω μου ρίχνοντας με στο έδαφος. Έπειτα σήκωσε ελαφρά το κεφάλι του κοιτάζοντας ευθεία και τότε ...ενα αμάξι με τεράστιες ρόδες εμφανίστηκε από δεξιά μας.
"Τι κανουμε;" ρώτησα
"Τίποτα. Είμαστε στην μέση της ερήμου δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Θα τους αντιμετωπίσουμε." Είπε και σηκώθηκε από κατω. Ξεσκονησε το παντελόνι του και τότε γυρησε να κοιτάξει το τσιμπ που τώρα ήταν παρκαρισμένο λίγα μέτρα μακρυά.
Πέντε άντρες... τους έχουμε.
Οι άντρες είχαν κατέβει από το αμάξι.
Ήταν πελωριοι και κρατούσαν κάτι μεταλλικά όπλα.
"Άαρον δεν νομίζω ότι τους έχουμε... κοιτά τους..." είπα σφίγγοντας την άκρη της  μπλούζας του για να του τραβήξω την προσοχή.
Εκείνος γυρησε και με κοίταξε περίεργος. "Πρέπει να προκαλείς φόβο Οχι να τον αφήνεις να σε κυριεύσει. Τώρα τελείωνε και στάσου αντάξια των δυνάμεων σου." Είπε αυστηρά.
Δεν μου άρεσε το πως μου μιλούσε αλλα ειχε δίκιο. Εγω είμαι αυτή που θα Πρέπει να κάνει τους άλλους να τρέχουν Οχι το αντίθετο.
Γυρησα το βλέμμα μου και είδα τους τεραστειους άντρες να μας πλησιάζουν.
"Για δες τι έχουμε εδώ." Είπε ο ένας όταν έφτασαν αρκετά κοντά μας.
"Τι κάνετε εσείς παιδιά εδώ στην έρημο;" ρώτησε ένας άλλος.
"Φαίνεται σας σώσαμε την ζωη.... αλλα πως θα μας φανείτε εσείς χρήσιμοι;" ρώτησε ο τρίτος.
"Εγω πιστεύω θα μας αποφέρουν πολυ καλό χρήμα...." ξαναμίλησε ο πρώτος.
"Εξαρτάται ... τι δυνάμεις έχουν!"
"Ας το ανακαλύψουμε!" Ακούστηκε και τότε και οι 5 , μας περικύκλωσαν με τα όπλα τους.
Ο Άαρον και εγω βρεθήκαμε πλάτη με πλάτη προσπαθώντας να καλύψουμε ο ένας τα νότα σου άλλου.
"Τέλεια ! Τώρα τι εξυπνάκια;" ρώτησα.
"Ότι και να γίνει δεν πρέπει να μάθουν ότι είσαι ατης !" Απάντησε και τότε επιτέθηκε σε εναν από αυτούς χτυπώντας τον με επαγγελματικό τροπο και αποφεύγοντας τα δικά του χτυπήματα με δεξιότητα. Ένας από την μεριά μου άνοιξε τα χέρια του και πήγε να με γραπωσει. Εγω έσκυψα και ύστερα τον χτύπησα στην κοιλιά για να κερδίσω χρόνο.
Ήθελα να βοηθήσω τον Άαρον αλλα όταν γυρησα να τον δω εκείνος τα έβαζε με τρεις από αυτούς. Πλησίασε τον εναν μπήκε μέσα του χτυπώντας τους άλλους δυο στο πρόσωπο με τα χέρια του. Όταν βγήκε ο τρίτος έπεσε κατω αναίσθητος αλλα ο Άαρον τραβήχτηκε από εναν  από τους δυο χτυπημένους, ο οποίος τον σήκωσε στον αέρα από την μπλούζα του.
Ο Άαρον όμως ειχε να απαντήσει και σε αυτό. Κοίταξε στα μάτια τον εναν άντρα και πέρασε ανέπαφα το αριστερό του χέρι μπροστά από τα μάτια του.
Τότε ο άντρας άφησε τον Άαρον κατω και κοίταξε το άπειρο σαν χαμένος. Μετά από 10 δευτερόλεπτα αρχήσε να τρέχει φωνάζοντας τρομαγμένος.
Ο Άαρον ειχε να τα βάλει με εναν ακόμη. Αλλα γυρησε και κοίταξε εμένα.
"ΙΡΙΣ!!!" Φώναξε και τότε από πίσω του εμαφιστηκε ο ένας που του ειχε απομείνει και χτύπησε το όλο του με δύναμη πίσω στο κεφάλι του Άαρον. Κάνοντας τον πέσει κατω τυλίγωντας τα χέρια του γύρω από αυτό.
"Οχι !" Φώναξα και προτού προλάβω να τον βοηθήσω δυο από τους υπόλοιπους άντρες με άρπαξαν από τους ώμους σηκώνοντας με ,με ευκολία. "Αφήστε με!" Φώναξα. Αλλα τότε είδα το βλέμμα του Άαρον "Ιρις μη..." ψιθύρισε και κατάφερα να διαβάσω τα χείλη του.
Δεν μπορούσα να μην κανω τίποτα. Δεν μπορούσα να μην τον βοηθήσω. Εκείνος μου έσωσε την ζωη και ειχε έρθει η ώρα να του το ανταποδώσω.
Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον εναν άντρα. Αυτό ήταν. Τον κλείδωσα.
Με άφησε.
"Τι κανείς !" Ρώτησε ο άλλος μπερδεμένος με την κίνηση αυτή...
Τότε έδωσα διατάγες με τα χέρια μου και ο άντρας έστρεψε το όπλο του στον εαυτό του.
Έπειτα .... Πυροβόλησε! Ο άλλος άντρας σοκαρισμένος με άφησε ελεύθερη κοιτάζοντας με, με μισός.
Έβγαλε ενα σπαθί και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Σήκωσε το σπαθί και εγω τέντωσα το χέρι του προσπαθώντας να το ακινητοποίησω με το μυαλό μου. Αλλα ήταν δύσκολο. Ο άντρας ειχε πολυ δύναμη και το σπαθί υπάκουσε σε εκείνον παρά σε εμένα.
Το κρατούσα όσο μπορούσα.
Είδα τον Άαρον να σηκώνεται αργά ... να γίνεται σκιά πηγαίνοντας πίσω από τον άντρα που τον κρατούσε, να βάζει τα χέρια του στο κεφάλι του και δεξιοτεχνικά να του σπάει τον λαιμό σκοτώνοντας τον. Πλησίασα εμένα για να με βοηθήσει... όταν έφτασε αρκετά κοντά έκανε το χέρι του σκιά και το διαπέρασε μέσα από τον άντρα πιάνοντας την καρδιά του. Έπειτα την τράβηξε από πίσω και την ξερίζωσε από μέσα του.
Το σπαθί έπεσε δίπλα μου και ο άκαρδος άντρας πάνω μου. Τρομοκρατημένη έσπρωξα το άψυχο σώμα από πάνω μου και σύρθηκα πίσω.
Κοίταξα τον Άαρον και το ματωμένο του χέρι. "Σου είπα να μην χρησιμοποιήσεις της δυνάμεις σου !" Είπε  σοβαρός. Φοβήθηκα  ότι μπορεί εκείνη τη στιγμή να κάνει το ίδιο και σε εμένα. 
"Μπορεί να ξέρουν τώρα ότι μια Ατη κατευθύνεται στην πόλη."
"Μα πως αφού αυτοί που το είδαν ειναι νεκροί!" Απάντησα.
"Ειναι Έμποροι συνεννοούνται με τους άλλους. Προφανώς έχουν κάποιο κώδικα ενημέρωσης..." είπε και τότε έβαλε το χέρι του στην τσέπη του νεκρού, βγάζοντας μια μικρή  πλάκα με αριθμούς. "Είδες ;;" φώναξε νευριασμένος.
"Πρέπει να σε κρατήσω ασφαλή ! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΑΥΤΟ;! Από τη δίκη σου μοίρα εξαρτάται και η δίκη μου !" Έπιασε το κούτελο του.
"Αυτό ήταν ... μέχρι να φτάσουμε στην πόλη και να βρούμε την υπόλοιπη ομάδα  θα αναλάβω το σώμα σου. " είπε και αρχήσε να με πλησιάζει απειλητικά.
"ΟΧΙ!" Φώναξα.
"Λοιπαμαι αλλα κουραστικά..." είπε και Έγειρε κοντά μου. Δεν μπορούσα να τον αφήσω. Δεν το εμπιστεύομαι. Δεν ήθελα να με ελέγξει και ετςι το έκανα εγω. Τον κοίταξα στα μάτια... και εκείνος έπεσε στα γόνατα ,σφίγγοντας τα δόντια του από πόνο.
"Μπορεί να κάναμε συμφωνία για να μην χρησιμοποιώ το τσιπάκι αλλα δεν είπα ποτέ ότι θα σε αφήσω να κανείς ότι θέλεις!" Του είπα αφήνοντας τον να βρει τις ανάσες του.