Dark Army (Element of Calamity book 2)

XXII- He's Back

"Προχορα δεσποινίς μην μας κανείς να γίνουμε κακοί!" Είπε ο άντρας.
"Εδώ είμαστε!" Χαμογέλασε ο άλλος και σταμάτησε μπροστά από ενα βαν.
Ένας από αυτούς άνοιξε την πόρτα και ο άλλος με σήκωσε από τη μέση και με πέταξε μέσα με φορά. Ύστερα έκλεισαν την μόνη μου διέξοδο.
Άκουσα τους άντρες να γελάνε , να κλείνουν τις πόρτες του και η μηχανή να ξεκινάει.
Ήταν σκοτεινά και έχανα συνεχώς την ισορροπία μου ακόμη και όταν βρισκόμουν καθιστή.
Ήμουν κουρασμένη και εξαντλημένη. Τα μάτια μου έκλεισαν αλλα ήταν πρακτικά αδύνατον να κοιμηθώ. Ήμουν αιχμάλωτη.
Λίγη ώρα αργότερα το αμάξι σταμάτησε και η μηχανή έσβησε.
Φτάσαμε αλλα που;
Οι πόρτα άνοιξε και το φως με τύφλωσε. Οι δυο άντρες με τράβηξαν έξω πετώντας με στο έδαφος.
"Εμπρός δεσποινίς έχετε ραντεβού!" Είπε ένας από τους δυο σημαδεύοντας με με το όπλο του.
"Ραντεβού;" τον κοίταξα περίεργη.
"Ακριβός" απάντησε και με γυρησε να κοιτάξω προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Ενα μεγάλο μεταλλικό κτήριο.
Από έξω στέκονταν δυο φρουροί με υφασμάτινη λευκή πανοπλία και τεράστια όπλα.
"Και αυτοί θα ειναι οι υπηρέτες σας!" Γέλασαν και με έσπρωξαν στους φρουρούς.
"Ελάτε μαζι μας!" Είπε ο αριστερός φρουρός που Ακουγόταν λες και μιλούσε ρομπότ.
Ο άλλος στα δεξιά με έπιασε από το μπράτσο και αρχήσε να προχωράει.
"Όλοι σας!" Είπε και θα ορκιζομουν ότι ήταν γυναίκα.
Οι τέσσερις μας περάσαμε μέσα στο κτήριο και κατευθυνθήκαμε σε μια είσοδο.
Η πόρτα άνοιξε και μπήκαμε σε ενα πελώριο δωμάτιο με ενα γραφείο και μια άδεια καρέκλα.
"Κάθησε!" Είπε η γυναίκα και πιάσε του ώμους μου προς τα κατω κάνοντας με να κάθησω.
"Αυτο ειναι το εισιτήριο μας ..." είπε εμάς από τους δυο άντρες με τα σκονισμένα ρούχα.
Οι φρουροί τον κοίταξαν με μια άγρια μάτια και του έγνεψα να κάνει ησυχία.
Η φρουρός με τη γυναικεία φωνή πλησίασε την έδρα και πάτησε ενα κουμπί πάνω σε αυτή.
Τότε άνοιξε ενα ολόγραμμα.
Το ολόγραμμα του ανθρώπου που μισώ όσο τίποτα άλλο.
Τα λευκά του μαλλιά , το ανοιχτό δέρμα και τα γκριζογαλανα μάτια του φαίνονταν πεντακάθαρα σαν να βρησκοταν μπροστά μου. Το ψυχρό του πρόσωπο εστίαζε κατευθείαν στο βλέμμα μου με ειρωνικό τροπο.
"Φιλιπ ..." είπα με απέχθεια.
"Ιρις... κοιτά σε ! Όταν σε άφησα ήσουν φοβισμένη και δεν ήξερες τι να κανείς με τις δυνάμεις σου. Τώρα όμως που έμαθες , προτιμήσεις να τις χρησιμοποιήσεις εναντίων του σωστού και του δικαίου. Ήσουν τοσο αφελής και συνεχίζεις να είσαι." Είπε με την ήρεμη φωνή του.
"Και εσύ δεν άλλαξες καθόλου. Είσαι το ίδιο φίδι με τότε!" Φώναξα με μίσος και πήγα να επιτεθώ στο ολόγραμμα του, αλλα οι φρουροί με έπιασαν και με ξανά έβαλαν στην θέση μου.
Ο Φιλιπ γέλασε "Χαχα. Με κολακεύεις Ιρις." Είπε και αφού αναστέναξε , σοβάρεψε και στράφηκε προς το μέρος μου. "Το κανείς τοσο εύκολο." Είπε.
"Κάθε φορά στο στόμα του λύκου." Πρόσθεσε.
"Πάντως αναρωτιόμουν ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΚΕΦΤΟΣΑΣΤΑΝ;" αρχήσε να γελάει το ολόγραμμα του.
"Εσείς εναντίων ολοκλήρου του Βασίλειου  ;
Έμαθα κάνατε και συμφωνία με την ομάδα 1. Αλλα ακόμη είστε λίγοι." Κάθησε πίσω στην καρέκλα του.
Ξαφνικά άκουσα εναν από τους εμπόρους να ξερόβηχει για να τραβήξει την προσοχή.
"Εμ συγνώμη αλλα εμείς περιμένουμε την αμοιβή μας." Είπε.
"Ο! Μα ναι φυσικά !" Ο Φιλιπ σήκωσε το χέρι του και Έκανε ενα νεύμα με τον καρπό του. Τότε οι δυο φρουροί γύρισαν και πυροβόλησαν τους δυο άντρες αφήνοντας τους να πέσουν στο έδαφος νεκροί, πνιγμένοι στο ίδιο τους το αίμα.
"Ωραία , τώρα θα μπορούσα να έχω λίγο χρόνο μόνος με την Ιρις ; " κοίταξε τους φρουρούς και εκείνοι βγήκαν από το δωμάτιο.
"Ιρις... το ξέρω έχεις περάσει πολλά. Φαίνεται από τις ουλές στα χέρια σου και τις γρατζουνιές στο πρόσωπο σου. Ίσως ήρθε η ώρα να το λήξουμε όλο αυτό. Δεν θες να έχει κανείς άλλος την κατάληξη του Ερικ σωστά ;"
Θυμός  αρχήσε να με καταβάλει . Ήμουν έτοιμη να του ορμηξω αλλα δεν υα ειχε κανένα αποτέλεσμα το να επιτεθώ σε ενα ολόγραμμα. Έκλεισα τα μάτια μου πήρα μια βαθιά ανάσα.
"Ξέρω πονάει. Λοιπαμαι για τον χαμό του. " προσθέσε
"Που ειναι η Μάγια και ο Φρεντ ;" τον ρώτησα μέσα από τα  σφιγμένα δόντια μου.
Εκείνος γέλασε.
"Εχουν προσβληθεί από την αρρώστια. Όπως θα πάθει σε λίγο καιρω και ολόκληρη η ομάδα σου. Εκτός από εσένα , τον φιλαράκο σου τον Σιν και την Τσαρλι. Βλέπεις ... είσαστε ατηδες και η αρρώστια δεν πιάνει σε εσάς. Αλλα άκου ενα μυστικό. Ο ιός αυτός , πηγάζει από εσάς.
Αυτό ειναι το μεγαλύτερο μου όπλο. Και η θεραπεία βρίσκεται μονάχα στα χέρια μου."
Είπε ήρεμα.
"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΡΕΝΤ;" Φώναξα.
"Στο παλάτι φυσικά. Δεν μπορούσα να πετάξω τους παλιούς μου φίλους στα σκουπίδια. Αν και σε λίγο καιρω θα ειναι ενα με το χώμα.
Γι'αυτό ζήτησα να σου μιλήσω. Έχεις περιθώριο να το σταματήσεις αυτό. Έλα μαζι μου και εγω θα δώσω το αντίδοτο στη μαγιά και στον Φρεντ και έπειτα θα τους αφήσω ελεύθερους. Το μόνο που ζητάω ειναι εσένα Ιρις. "
"Γιατί εμένα;"
"Γιατί είσαι το σύμβολο της αντίστασης πλέον. Αυτής της ηλιθιας  ιδέας που σου έχει μπει σου μυαλό. Κατάλαβε ότι απλός προσπαθώ να κανω τον κόσμο καλύτερο." Είπε.
"Πως ; εκβιάζοντας κόσμο με τα φοβερά όπλα σου και την αρρώστια; βάζοντας όλους του πολίτες να γίνουν σκλάβοι υπαγορεύονται τις διαταγές σου;  θέλεις όλες οι πόλεις να γίνουν μια και να μην συμβαίνει τίποτα χωρίς να το γνωρίζεις. Ετοιμάζεσαι να Επιτεθείς στην διάσταση μου!!!" Του είπα επιθετικά.
"Πρώην διάσταση σου. Τώρα είσαι μια από εμάς. Και δεν καταλαβαινω που βρησκεις το κακό σε αυτό." Είπε σκεπτικός.
"Το μόνο που θέλω να κανω ειναι να αφανήσω όσους δεν Ελέγχουν τα στοιχεία για να έχω περισσοτερο χώρο για το βασίλειο μου."
Πρόσθεσε.
"Δεν θα το επιτρέψω."
" μετά από εκείνη την διάσταση  θα ακολουθήσουν και άλλες. Σκέψου το μεγαλείο και πως θα βρεθούμε πάνω σε όλον τον κόσμο.
Έλα  τώρα Ιρις. Είμαι σίγουρος ότι θέλεις να σώσεις τους φίλους  σου. Και το μόνο που χρειάζομαι ειναι εσένα.
Μόνο με μια Ατη σαν εσένα θα καταφέρω να φτιάξω το υπέρτατο όπλο και να καταστρέψω αυτή την αντίσταση.
Έχεις προκαλέσει τοσο πόνο. Τοσο χαμό. Είσαι το στοιχείο της καταστροφής. Θες στα αλήθεια να χαθούν όλοι όσοι αγαπάς εξαιτίας σου;" με ρώτησε. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις.
"Μπορείς να το σταματήσεις. Έλα μαζι μου και θα δώσω τη θεραπεία στην ομάδα σου. Θα βάλεις ενα τέλος στον πόλεμο και δεν θα χάνονται τόσοι άνθρωποι. Δες και μόνη σου !"
Είπε και τότε το οκογραμμα του αντικαταστάθηκε με μια οθόνη που προέβαλε μάχες σε όλη τη διάσταση. Άνθρωποι να τρέχουν σε χωριά και εκρήξεις να  θολώνουν το τοπίο.
Πόλεις ερημωμένες με νεκρούς στο έδαφος.
Οι εικόνες συνεχίζονταν κάνοντας με να λύγισω. Ίσως όντως θα ήταν καλύτερο να σταματήσει η αντίσταση. Έχουν χαθεί πολλές ψυχές.

-no more loosing the war-

"Ιρις... μπορείς να το σταματήσεις. Δεν είσαι εχμαλωτη μου. Έχεις την επιλογή να με βοηθήσεις. Σταματά αυτή την τρέλα που αρχήσες. " οι λέξεις του χτυπούσαν αλύπητα τα συναισθήματα μου και ο εγκέφαλος μου ήταν προσηλωμένος στις εικόνες. Ο Φιλιπ ειχε δίκιο. Έχει ηδη προκριθεί πολύς πόνος εξαιτίας μου. Με ειχε προειδοποιήσει και ο δικαστής για αυτό. Σπέρνω μόνο την καταστροφή.
"Ιρις ...Τι λες ;!"