Dark Army (Element of Calamity book 2)

ΧΧΙ - Καταζητούμενη

"Ωραία τώρα πως πάμε στην πόλη ;" τον ρώτησα.
Εκείνος σηκώθηκε και σκούπισε με το χέρι του λίγο αίμα που ειχε στην άκρη του στόματος του.
"Με το τζιπ τους..." είπε αποφεύγοντας να με κοιτάξει.
Προχώρησε μπροστά μου και κάθησε στην θέση του οδηγού.
Όταν έκλεισα την πόρτα εκείνος άναψε την μηχανή και ξεκίνησε.
Απέφευγε να με κοιτάξει ή να μου μιλήσει σε όλη την διαδρομή. Λογικό.
Παραλίγο να του προκαλέσω εσωτερική αιμορραγία. Αλλα και πάλι, δεν μπορούσα να τον αφήσω να πάρει τον έλεγχο σου σώματος μου ετςι απλά επειδή το θέλει.
Η ώρα πέρασε. Ειχε αρχίσει να νυχτώνει και η ατμόσφαιρα ήταν όντως τρομαχτική.
Ο Άαρον συνέχισε να μην μου μιλάει.
Δεν το άντεξα. Άνοιξα το στόμα μου αλλα πριν οι λέξεις προλάβουν να ακουστούν με διέκοψε.
"Φτάσαμε!" Είπε και σταμάτησε το αμάξι.
Κοίταξα γύρω νου και συνέχιζα να βλέπω μόνο έρημο.
"Φτάσαμε ; που ειναι ;" ρώτησα μπερδεμένη.
"Πίσω από το βουνό δεξιά σου ..." είπε κατεβαίνοντας .
"Και γιατί πρέπει να περπατήσουμε ως εκεί ;" ρώτησα δείχνοντας του τη αυτοκίνητο.
Εκείνος αναστέναξε αγανακτισμένος και ύστερα γυρησα και με κοίταξε.
"Δεν θελουμε αρχικά να μας ληστέψουν και δεύτερο και πιο σημαντικό ΔΕΝ  ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ  ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΕΜΕΝΟ ΑΜΑΞΙ." Μου φώναξε και το πρόσωπο του ειχε γίνει κόκκινο από τον θυμό.
Να κάποιος που μου θυμίζει τον Σιν σε ανάμιξη με τον Ερικ.
Έρικ ...
ένιωσα την Εναν κόμπο στον λαιμό μου. Δεν απάντησα στην οργή του Άαρον. Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο παρά με την υπόσχεση που έδωσα στον Έρικ -να προστατέψω την ομάδα, να σώσω την Μαγια και τον Φρεντ και να κανω τον Φιλιπ να πληρώσει-
"Συγνώμη ..." άκουσα τον Άαρον να λέει με αδύναμη φωνή. Σήκωσα το κεφάλι μου και τον Κοίταξα μπερδεμένη και ξάφνιασμενη.
"Μην με κοιτάς ετςι δεν θα το ξαναπώ!" Είπε και προχώρησε προς την πόλη.
Χαμογέλασα σιωπηλά.
Ναι...
Ύστερα σήκωσα το κεφάλι μου και τον ακολούθησα.

Όταν ανεβήκαμε το βουνό κατάφερα να δω την πόλη.
Ήταν διαφορετική από τις άλλες.
Ο ουρανός δεν ήταν μπλε αλλα γεμάτος καπνό και μια καφέ καταχνιά.
Όπου και να κοιτούσες από ψιλά έβλεπες εργοστάσια και διέκρινες με δυσκολία κάποιους πάγκους.
Με λίγα λόγια η πολυ ήταν βυθισμένη στο εμπόριο, τις εξαγωγές και τις εισαγωγές.
Λογικό! Από το Σανλοου περνούσαν τα περισσότερα τρένα γεμάτα νέες προμυθιες και αυτό σήμανε ληστές και έμποροι.
Όσο πλησιάζαμε τοσο πιο αδιάφορη γινόταν σε εμένα.
Το μυαλό μου ταξίδευε άλλου. Ο Ασερ και η Ροουζ ...Η ομάδα ! Εύχομαι να έρθουν γρήγορα. Ελπίζω να μας βρουν το συντομότερο και πάνω από όλα ... ελπίζω να ειναι καλά.
Προχωρούσαμε μέχρι που φτάσαμε σε μια πύλη. Χωρίς φρουρούς. Ανοιχτή.
Με παραγεμισμένα φορτηγά να μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα.
Την περάσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
"Μήπως θα ήταν καλύτερα να τους περιμέναμε έξω;" ρώτησα τον Άαρον.
"Οχι θα κινήσουμε υποψίες και όλοι σε αυτή την πόλη ειναι περίεργοι. Αλλα θα πάμε στον σταθμό, εκεί θα μπορέσουν να μας δουν." Απάντησε.
Συμφώνησα. Ήξερε κάτι παραπάνω. Αυτό από την μια με έκανε να αισθάνομαι άνετα διότι δεν θα χανόμασταν αλλα από την άλλη ξέρει κάτι παραπάνω από εμένα και έχω προδωθεί αρκετές φορές σε αυτή τη διάσταση. Όποτε φοβόμουν ότι ο Άαρον θα καταλάβει το σώμα μου και θα με παραδώσει σε εμπόρους ή σε φρουρούς του Φιλιπ.