Του ρολογιού οι δείκτες
κυλάνε ρυθμικά
και της ζωής μου οι νύκτες ,
γεμάτες αερικά.
Κείτομαι στο σκοτάδι
κι αυτό με απορροφά ,
του πόνου το σημάδι
με σβήνει αντίστροφα.
Το άλγος της καρδιάς μου
σαν δυνατό καρφί
που έχει βάλει στόχο
το αδύναμο κορμί.
Αυτή η μαύρη βίδα
εισέρχεται αργά
μέσα στα άδεια σπλάχνα,
στην άδεια μου καρδιά.
Σπάω σαν κρυσταλλάκι
διαλύομαι με μιας
σαν φύλλο από δεντράκι
που κάτω το πατάς.
Θεέ μου,βοήθησε με
δώσε μου δύναμη
μοιάζω σαν μαύρο χώμα
που επιζητεί βροχή ,
δώσε μου λίγη αγάπη,
βοήθησε με πια,
η ελπίδα μου εκλάπη
απ΄την απανθρωπιά.
