Ματωμένα χείλη,
μάτια βουρκωμένα.
Στου καημού την πύλη,
με φτερά σπασμένα.
Κοιτάς το είδωλο σου,
μοιάζεις με μια άλλη,
στο σώμα το δικό σου
φυλακισμένη πάλι.
Αγγίζει τις πληγές σου,
σου τις ξανά ματώνει.
Στο σώμα το δικό σου
το χρόνο τον παγώνει.
Φωνάζει σε αγαπάει
μα όλο σε πληγώνει,
το χέρι όταν κυλάει
το δέρμα σου καρφώνει.
Μην κλαις άλλο ψυχή μου
και μην στεναχωριέσαι,
άκουσε τη φωνή μου
και στο γκρεμό σου πέσε.
Θα βγούνε τα φτερά σου
στο πρώτο σου το βήμα
και θα ορμίσεις μπρος του,
σαν της θαλάσσης κύμα.
Άλλο μην τον φοβάσαι
θα'μαι το στήριγμα σου,
τη θλίψη πίσω άσε,
άνοιξε τη καρδιά σου .
Θα φύγουν οι πληγές σου
και θα χαθεί η φουρτούνα
κι ας είναι οι μελανιές σου
κόκκινη παπαρούνα.
Γέμισε τη ψυχούλα σου
με πόνο ,πίκρα, θλίψη
και στα γλυκά χειλάκια σου
το γέλιο έχει λείψει.
Μικρό,αθώο πλάσμα μου
γύρε στην αγκαλιά μου,
τα βουρκωμένα μάτια σου,
έχω μες στη καρδιά μου.
Ξανά τα δύο μάτια σου
δεν θα ξανά δακρύσουν
και το ζεστό κορμάκι σου
δε θα ξανά χτυπήσουν.
Γέλα της άνοιξης ανθέ
νιώσε ξανά ζωντάνια,
γέλα του κόσμου θησαυρέ
που είσαι τόσο σπάνια.
Υ.Γ αυτό το ποίημα το έγραψα για όλες εκείνες τις γυναίκες που κακοποιούνται σωματικά και πνευματικά.Μίλησε ..ζήτα βοήθεια..Δεν πρέπει να ντρέπεται κανείς άντρας η γυναίκα όταν βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση.Αν δεις κάτι περίεργο,αν δεις ένα παιδί,μια γυναίκα,ένα αγόρι να κακομεταχειρίζεται, μίλα.Βοήθησε.Αγάπα.
