Hayat ve Umut

Bölüm 15: Huzurun Sesi

Multimedya:Hayat'ın Anneannesi💕
Bu bölümü Sevgili Fahriye Teyzem'e , anneanne yerine koyduğum tatlı insana ,ithaf ediyorum.

Bursa.

Bursa'daydım.Uzun zamandır gelmediğim şehirdeydim.Kendi arabamla gelmeyi tercih etmiyordum buraya gelirken, çünkü gelenek gibi bir şeydi bu. Bursa'ya geldiğimde otogarda karşılanırdım, dönerken de aynı yerden bindirilirdim.Anneannemin hoşuna giderdi lakin bilirdim beni göndermekte zorlanırdı.Ama onunla kendimi öyle iyi hissederdim ki.O bana her şey olmuştu anne, baba ,kardeş,arkadaş.

Annem.

O bana uzaktı her daim.Arada sırada konuşurduk ama hiç yakın değildik.Bursa'ya geldiğimde bile ilk anneanneme giderdim ancak bugün bir ilk yapacaktım.Anneme gidecektim.Hem Güler teyzemi de görürdüm. Güler teyzem güler yüzlüydü, cana yakındı emindim ki şu yaşa kadar teyzeme daha çok sarılmıştım.İyimser düşünmeye çalıştım, sarılabildiğim hiçbir insan olmayabilirdi.Elimde tuttuğum Umut'un kitabına bakıp iç çektim.Gülümsemem büyümüştü kaybetmekten korktuğum için nazikçe çantama yerleştirdim kitabı. Yanlızlığımın tadını çıkarıyordum küçüklüğümdeki gibi geçtiğim yoldan mutlulukla  geçiyordum.Ama derinlerde bir yerde korku kırıntılarım vardı.Annemin beni kırmasından korkuyordum.Ama yinede yuttum o korkuyu sonuçta o benim annemdi.Uzun bir yürüyüş sonrası annem ve teyzemin yaşadığı yere varmıştım.İçim biraz huzursuzdu ama kapı açıldığında gülümsemiştim.Karlşımdaki şaşkın kadın ,Güler Teyzem kucağıma atlar gibi sarılmıştı.

''Hayat! Canım kızım.'' diyip bana sıkıca sarılması kendimi iyi hissettirmişti.

''Teyzem!'' dedim en yürekten.

''Nereden çıktın sen? Ne işin var senin burada?''

''Size geldim teyzecim.Oğlundan selam getirdim sana.'' dedim tebessümle elimi yanağında gezdirirken.

''Aleykümselam canım benim.Gel içeri gel.'' dedi beni çekeleyip içeri götürürken.Uzun zamandır görmediğim evde biraz değişiklik sezmiştim ve etrafa bakınırken annemle göz göze geldim.Buz gibi bir hava dolmuştu içime ,küçük bir tebessüm bile etmemişti. Benim en yakınım niçin bana bu denli uzaktı?

''Ne işin var burada? Okulun yok mu senin?!'' demesiyle ufak bir hayal kırıklığı yaşıyordum.

''Anneciğim daha yeni geldim.Kavgaya başlamayalım.''

''Hayat sana bir soru sordum!''

''Anneannemi görmeye geldim.'' dedim üzerine basa basa.Gözlerinden ateş çıkarırcasına bana bakıyordu.

''O zaman anneannene git!''

''Zeliha!''diyor teyzem dişlerinin arasından.

''Önemi yok teyzecim!'' diyorum teyzeme sarılırken. ''Giderim!''

''Arkana bir şeyler koyayım öyle gidersin.'' diyor annem.Sinirim tüm bedenimi ele geçirirken, mutfağa gitmek isteyen annemin kolunu tutuyorum.

''İstemiyorum bırak!'' diyorum yüksek çıkan sesimle.''İsteğim bu değil benim!''

''Neymiş hanımefendinin istediği? O bencil annem seni bu hale getirdi.Şımarık!'' diyor keskin bakışlarını devirirken.Bense öfkeme sığamıyorum.

''Anneannem mi bencil ha? O büyüttü beni! O sevdi!Sen doğru düzgün bana sarılmadın bile ! Ben yaptığın reçelleri yemek istemiyorum annem olmanı istiyorum anlıyor musun?! Nereden anlayacaksın ki! Esas bencil olan sensin.'' diyorum gözlerim dolarken.

''Sen, giden kocanın ardında kalan, babasız küçük kızını suçlayan bencilin tekisin!'' diyorum iri göz yaşım yanağımda dururken.

''Abla. Hayat lütfen sakinleşelim konuşalım hı?'' diyor teyzem ortamı yumuşatmaya çalışırken.Ama ortamı sakinleştirmeye gücü yetmiyor.