Hayat ve Umut

Bölüm 17:Aşk Çarpıntıları

Biraz eğik olan bedenimi,düzgün bir hale getirdikten sonra bana büyük bir şaşkınlık ve endişeyle bakan güzel kadına baktım.Dilim tutulmuş gibi oldu.Ne yapacağımı bilemedim,yanlış bir şey mi yapmıştım? Kimin umurundaydı ki? Hayat'ın saf,tertemiz yüzüne baktım.Ne diyeceğimi bekliyordu.Elini elimden çekti,biraz kızmış gibi baktı.Tebessüm ettim.Yanlış bir şey yapmıyordum ben.Kızarmıştı,yüzünü öne eğdi.Kahretsin utanmıştı.Kıkırdadım.Kafamı boş bir yere çevirip çaktırmadan güldüm.Çok tatlıydı.Çok masumdu! Masum...

Elimdeki benim yazdığım ama Hayat'a ait kitabı masaya bıraktım.Yanından ayırmamış olması kalbimi hızlandırdı.Arkamı döndüğümde,Hayat sahneden inmeye kalktı.Kolundan tuttum.Tekrar göz göze geldik, daha çok dikkat çekiyordu.İnsanların yanlış almasına sebep oluyordu.Bu benim umurumda değildi lakin onun umurunda olduğunu hissedebiliyordum.

''Hayat!'' dedim kısık ama etkili sesimle.

''Ben otursam iyi olacak,gidebilir miyim?'' dedi yalvaran gözlerle.Biraz yaklaştım,herkes bizi pür dikkat izliyordu.

''Gidemezsin!'' dedim kısık sesle ama kendinden emin bir sesti bu.

''Hayat Hanım'a sandalye alabilir miyiz? '' dedim herkesin duyabileceği bir sesle.Farklı mimiklerle bana baktı.Bir öğrenci sandalyeyi getirdi sandalye geldiğinde, öğrencileri süzdüm hepsi gülüyordu.Onları susturmalıydım.Masamın yanına sandalyeyi koydum.Önce Hayat'ın sandalyesini çektim ve oturmasına yardımcı oldum.Sonra ben oturdum.Uğultu duyuyordum.Hayat'ın yüzü biraz düşmüştü.Mikrofonu önüme çektim.Zaten heyecanlıydım heyecanım yüz kat daha da artmıştı.Hayat yanımdaydı.Moralini bozacak son kişi bile olmazdım.Boğazımı temizledim.

''Merhaba arkadaşlar!'' dedim başlarken.Endişemi bir kenara fırlattım.Gürültü kesilmediğinde masaya vurdum.Tüm gözleri bende hissettiğimde gülümsedim.

''İşe kendimi tanıtmakla başlamak istiyorum arkadaşlar.Ben Umut Egeli.Bildiğiniz üzere ben psikoloğum.Psikolog ne demek bilen var mı?'' dedim ciddi olarak.Bana bakan gözlerin hepsi başka yerlere kaymıştı.Gülümsedim, ayağa kalktım sahnede yürümeye başladım.

''Koca solonda sadece üç kişi mi?'' dedim hepsine büyük bir ciddiyetle bakarken.

''Neden bu kadar sessizsiniz, az önce konuşup duruyordunuz masaya vurana dek konuşmayı sürdürdünüz!'' dedim sinirlerimi kontrol ederken.

''Eminim arkadaşlar biliyorum.Şu salonun en az yüzde doksanı psikoloğun anlamını biliyor lakin söylemiyor.'' dedim farklı bir yöne doğru yürürken.Mikrofonsuz konuştuğum için sesim yüksek çıkıyordu.

''Hayat öğretmeniniz ve benim hakkımda hiçbir şey bilmiyorsunuz lakin durmaksızın konuşabiliyorsunuz öyle mi?Size önce sınavı nasıl kazanacağınızı değil nasıl insan olunacağını öğretmeniyim!'' dedim sinirle.Herkes şaşkınlıkla bana baktı.Böyle bir şeyi beklemiyorlardı.

''Evet bildiğimiz şeyler hakkında konuşalım şimdi!'' dedim masama otururken.Hayat hayran bir şekilde beni süzüyordu.

''Bu okulda rehber öğretmeniniz Dilek Hanımla birlikte bir proje hakkında çalışacağız.Geçici olacak ancak bir süre bende sizin öğretmeniniz olacağım.''dedim bir yudum su içerken.

''Şimdi diyeceksiniz ki Hayat öğretmen ne alaka? Bu okulda sadece onu tanıdığım için bu projede onunda çalışması için bir dilekçe yazdım.Hayat Öğretmeniniz hala müzik öğretmeni yanlış anlamayın. Sadece bu projede birlikte çalışacağız.Öğretmenlik hakkında bir tecrübem yok, onunla öğreneceğim.'' dedim gülümserken.