Hobbit. Księżniczka Pięciu Królestw

W pałacu króla elfów cz.4

Wieczorem krasnoludów przyprowadzono do sali tronowej, aby również wzięli udział w balu.
Mirana wyglądała olśniewająco. Założyła czarną suknię wyszywaną srebrną nicią, czarne pantofelki ze smoczej skóry i srebrny diadem z obsydianem.
Wszyscy bawili się świetnie, dziewczyna tańczyła z braćmi z wujem i z każdym członkiem kompanii. Ale nagle, król Thranduil zapowiedział straszną niespodziankę.
- Jak zawsze w dniu balu, przeprowadzimy publiczną egzekucję. Proszę wprowadzić więźnia.
Legolas przyprowadził człowieka       w ciężkiej żelaznej masce. Spojrzał on na Miranę i upadł przed nią na kolana
- Błagam o łaskę pani. Błagam.
Legolas kopnął go w plecy
- Jak śmiesz podnosić wzrok na księżniczkę?
Dziewczyna chwyciła nieszczęśnika za ramiona i pomogła mu wstać. Przyjrzała się dokładnie jego twarzy. Tylko jedna osoba miała takie piękne, księżycowe, błękitno-srebrne oczy. Potem popatrzyła w oczy księcia. Były szare, ciemne i wrogie. Wskazała na niego
- Ten człowiek to oszust. To jest prawdziwy książę Legolas.
Szybko otworzyła maskę. Rzeczywiście, więźniem był książę.
- Teraz to widzę. On oszukał nas wszystkich!
Postać fałszywego księcia zamigotała   i zmieniła się w orka. Potwór rzucił się na osłabionego Legolasa, ale nie dosięgnął go, bo nadział się na sztylet Mirany.
- Przyjęcie skończone, rozejść się!
Dziewczyna zabrała księcia do swojej komnaty. Nakarmiła go i opatrzyła rany
- Jak długo?
- Zamknął mnie jakieś trzy dni przed waszym przybyciem. Dopiero ty mnie rozpoznałaś, nawet ojciec nie zauważył. Zazdroszczę tobie i twoim braciom.
- Dlaczego?
- Macie prawdziwą rodzinę. Thorin może jest surowy i twardy, ale kocha was i troszczy się o was. Mojego ojca nie interesuje co się ze mną stanie.
- Nie mów tak. Na swój sposób cię kocha.
Chłopak spuścił głowę.
- Za bardzo przypominam mu moją matkę- w jego oczach pojawiły się łzy.
- Tak mi przykro. Ja nie znałam ojca, matkę ledwie pamiętam. Teraz kompania Thorina jest moją rodziną.
- Przysięgnij mi jedno. Wiem, że odejdziesz z nimi, ale przysięgnij, że    o nas nie zapomnisz.
- Przysięgam Legolasie. Nigdy was nie zapomnę.
Chłopak uspokojony, zasnął. Rano już jej nie było. Znalazł tylko list, w którym wszystko mu wyjaśniła.
Tego dnia, ojciec wezwał go do sali tronowej.
- Mam dla ciebię zadanie, Legolasie. Pójdziesz tropem trzynastu krasnoludów.
- Co mam zrobić kiedy ich znajdę?
- Zabijesz ich, a Miranę sprowadzisz tutaj.
Zaskoczony książę, aż się cofnął.
- Nie mogę tego zrobić. Miranie serce pęknie z rozpaczy, a i mnie nie oszczędzi. Thorin i jego kompania to jej rodzina, jeśli straci ich z mojej winy, niechybnie mnie zabije.
- Jeśli tego nie zrobisz, nie jesteś już moim synem.
Mówiąc to, wyszedł z komnaty.
Książę spojrzał na słońce przezierające przez dach
- Wybacz mi, Miri. Nie mam wyboru.
Godzinę później, razem z Tauriel ruszyli tropem kompanii. Nie było trudno ich znaleźć, zostali zaatakowani przez orków zanim opuścili królestwo. Kili został ranny, więc potem podążali śladami krwi.
Znaleźli ich w Mieście Na Jeziorze.
Kiedy tylko Kili, Fili i Mirana zostali sami,  elfy weszły do domu. Legolas wycelował w Filiego w jego oczach widział strach i pogardę.
- Legolasie, nie rób tego- Mirana stanęła przed bratem, zasłaniając go własną piersią. Książę zawachał się. Zacisnał powieki nie mogąc znieść spojrzenia jej granatowych oczu.
- Miri muszę to zrobić. Przepraszam, ale muszę.
- Powiedziałeś mi kiedyś, że nie jesteś taki jaj twój ojciec. Udowodnij mi to.
- Przepraszam Miri.
Chłopak odwrócił się i wybiegł z domu. Za bardzo ją kochał, żeby tak ją skrzywdzić. Mimo to wiedział, że już nie może wrócić do domu. Wiedział, że skoro tego nie zrobił, stracił ojca.