10 Ways to Forget About Him |Book 2|

{2.}

ΑΧΙΛΛΕΑΣ
Μετα απο 4 χρονια

Η ζωή συνεχίζεται. Αυτο ειπα στον εαυτό που την δεύτερη χρόνια ηττοπάθειας μου. Την δεύτερη χρόνια που την σκεφτομουν και ένιωθα πως δεν μπορώ να την ξεχάσω γιατί την αγαπάω. Τωρα που έχουν περάσει τέσσερα χρόνια νιώθω πως σχεδόν την έχω ξεπεράσει.

Η ημέρα που ειχε μπει στην πιτσαρία που δούλευα ηταν η καλύτερη, αλλα και η χειρότερη μερα της ζωής μου. Η καλύτερη γιατι επιτέλους την ειδα μετα απο κατι μηνες και η χειρότερη επειδη δεν μπορούσα να την ακουμπήσω, να την φιλήσω, να κανω το ο,τιδηποτε.

Ετσι, την αγνόησα.

Ξερω, ειναι μεγαλη μαλακια αυτο που εκανα αλλα ετσι εχω μάθει να αντιμετωπίζω τον πονο. Με τον να τον αγνοώ, δεν μου εχει μάθει κανεις διαφορετικά...

Ηταν τοσο όμορφη ακομη και τοτε. Ακομη και με μια απλή φόρμα και ενα κοντομάνικο μπλουζάκι. Παντα ειναι όμορφη, λαμπερή, υπέροχη! Αλλα εκείνη την μερα, οταν πρωτομπηκε μεσα φαινοταν χλωμή και στεναχωρημενη.

Δεν ηθελα να ειναι στεναχωρημενη. Και μονο που την έβλεπα ετσι κατι πάθαιναν τα μεσα μου... δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτο το συναίσθημα! Το μονο που ξερω ηταν πως πονούσε, πονούσε πολυ να την βλεπω ετσι.

Πέρασαν οι μερες, οι μηνες, τα χρονια και καθε δευτερόλεπτο που περνούσε φαινοταν να μου λείπει πιο πολυ.

Καθε γαμημενη φορα που μεθουσα πήγαινα στην πολυκατοικία της και χτυπούσα τα κουδούνια. Ηθελα να την δω, αλλα μεσα στην μέθη μου δεν θυμωμουν πως η Αρτ ηταν στο εξωτερικό... Μου άνοιγε η κυρια Σοφία και καθε φορα ηταν τοσο ευγενική μαζι μου. Δεν το άξιζα.

Πήγαινα στο δωμάτιο της και ξάπλωνα στο κρεβατι της. Μυριζα ο,τι μυρωδιά ειχε απομένει απο εκείνη στα σεντόνια της. Και οταν πλεον οι μήνες περνούσαν και τα σεντόνια δεν μύριζαν Αρτ, επερνα το άρωμα που φορούσε οταν ήμασταν ακομη μαζι και με επερνε ο ύπνος. Αυτο ήταν όμως τα πρώτα δυο χρόνια.

Οι εφιάλτες μου τους πρώτους μήνες ήταν αρκετοί. Ηταν πιο πολυ ανησυχίες που καθε μερα σκεφτομουν. Με εχει ξεχάσει; Στεναχωριέται που δεν ειμαστε μαζι; Εχει προχωρήσει στην ζωή της;

Καθε γαμημενη μερα για δυο κωλοχρονια οι ίδιες ερωτήσεις στροβιλίζονταν στο μυαλό μου. Μεχρι που λύγισα και ρωτησα την κυρια Σοφία...