10 Ways to Forget About Him |Book 2|

{6.}

ΑΧΙΛΛΕΑΣ

"Πρέπει να σου μιλήσω.» του ειπα ενώ έδιωχνα τον ιδρώτα από πάνω μου με μια πετσέτα.

Καθώς σκούπισα και το πρόσωπο μου, κοίταξα την πετσέτα για να δω και λίγο αίμα. Πιθανοτατα από το σκισμένο χείλος μου θα είναι. Εκατσα στον πάγκο και σήκωσα λίγο το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον Αλέξη.

«Τι θες να μου πεις Eye of the tiger;» ρώτησε με ενα λοξό χαμόγελο θέλοντας να με πειράξει με το υποκοριστικό μου.

Καθόλου αστείος.

«Σε τέσσερις μέρες θα φύγω για Ουαλία και θα καθίσω για μια βδομάδα εκεί. Οποτε μην κανονίσεις κανέναν αγώνα μέχρι να γυρίσω.» δεν μπήκα καν στον κόπο να τον ρωτήσω. Και που το ανακοίνωνα πολύ του είναι.

«Όπα! Τι εννοείς; Έχω κανονίσει ήδη έναν αγώνα για τις 23 του μήνα, πρέπει να είσαι εδώ.» ειπε αλλάζοντας τελείως ύφος. Απο αστείος Αλέξης έγινε επαγγελματίας Αλέξης ξανά. Αδιαφορωντας για το ξέσπασμα του έπιασα το φούτερ που ήταν ακουμπισμένο δίπλα μου και το φόρεσα.

«Ξεκανονισε το τοτε ή βάλε ένα από τα αλλά σκυλάκια σου να το κάνουν.» απάντησα βαριεστημένα και έβαλα την πετσέτα γύρω από τον λαιμό μου. Εγυρα το σώμα μου προς τα μπροστά στηρίζοντας όλο μου το βάρος στους αγκώνες μου που τους είχα τοποθετημένους πάνω στα μπούτια μου.

«Πολύ αέρα έχεις πάρει τίγρη και δεν θα σου βγει σε καλό. Αυτη είναι η τελευταία υποχώρηση μου, μην περιμένεις άλλη.» απείλησε καθώς έπαιρνε κάποιον τηλέφωνο. Τοποθετησε καλύτερα το Bluetooth στο αυτί του και γύρισε από την άλλη.

«Έλα, αλλαγή σχεδίων.» αρχιζε να λέει καθώς απομακρυνόταν από τα αποδυτήρια.

Πήρα μια μεγάλη ανάσα και σηκώθηκα όρθιος για να πάρω τον σάκο μου και να φύγω. Προχωρησα προς το μέρος που τον είχα αφήσει, αλλά το τηλέφωνο μου με σταμάτησε.

«Περικαλώ.» απαντησα βαριεστημένα και έπιασα το λουρί του σάκου μου.

«Χόλα ξαδερφούλη!» ακουσα να λεει ο Άγγελος από την άλλη γραμμή. Αντανακλαστικά έσφιξα το λουρί του σάκου μου και κοίταξα με νευριασμενο βλέμμα τον τοίχο απέναντι μου. Ποσό θα ήθελα να τον χτυπήσω.

«Τι θες;» απάντησα απότομα και πέρασα στον ωμού μου το λουρί. Προχωρησα προς την πόρτα και την άνοιξα για να φύγω.

«Απαπα ντροπή Αχιλλεα! Δεν είναι αυτός τρόπος για να μιλάς στον πολυαγαπημένο σου ξάδερφο.» ειπε και ήμουν σίγουρος πως χαμογελούσε.