10 Ways to Forget About Him |Book 2|

{19.}

ΑΡΤΕΜΙΣ

«Σήμερα είναι;» ρώτησα ξαφνιασμενη. Πραγματικά δεν το περίμενα πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός και η Μαργαρίτα έπρεπε να φυγει. Επισκέπτεται μια φορά τον μήνα την οικογένεια της λόγο της αδερφής της. Είναι ήδη Ιανουριος, τα Χριστούγεννα έχουν περάσει και το 2020 έχει μπει για τα καλά!

«Ναι, το έχω ανάγκη να πάω να την ξανά δω.» σχολιασε με μια λυπημένη έκφραση κοιτάζοντας τα μπλεγμένα της δάχτυλα. Όποτε αναφέρεται στην αδερφη της είναι λες και αλλάζει τελείως χαρακτήρα. Από δυναμική γυναίκα γίνεται 17χρονο κοριτσάκι χώρος αυτοπεποίθηση. Κάτι πρωτόγνωρο για την Μαργαρίτα.

Η αδερφή της είναι σε κόμμα από τοτε που την χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Πήγαινε σχολείο και δεν πρόσεξε το αυτοκίνητο που ερχόταν εκείνη την στιγμή στο μέρος της. Η Μαργαρίτα μου λέει πως η αφηρημάδα της ευθύνεται στο μήνυμα που της είχε στείλει το τοτε αγόρι της, ο Άκης. Εάν θυμάμαι καλά της είχε πει πως ήθελε να χωρίσουν και από την έκπληξη της η αδερφή της δεν πρόσεξε το αμαξι.

Από τοτε η μάνα της του κρατάει κακιά. Δεν τον αφήνει να την δει και κάθε φορά δημιουργεί πανικό στο νοσοκομείο μέχρι να την αντικρίσει και να τον πιάσουν τα κλάματα.

«Εάν έρθει ο Άκης μην αρχίσεις πάλι αυτά που κανείς κάθε φορά.» την παρακάλεσα θέλοντας να την βοηθήσω κάπως, ακόμη και εάν δεν είμαι κοντά της. Το νευριασμενο της βλέμμα με κάρφωσε δίνοντας μου την απάντηση της.

«Ξέρεις τα αισθήματα μου για αυτόν τον μπάσταρδο.» μου εξηγησε με μια θυμωμένη έκφραση. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και ξεφυσιξα κουρασμένα.

«Να προσεχείς τοτε.»της ειπα με ένα γλυκό χαμόγελο και πηγα κοντά της για να την αγκαλιάσω. Με ένα μισό χαμόγελο άνοιξε τα χέρια της και με πήρε μέσα στην αγκαλιά της. Ηξερα πως θα μου λείψει μέχρι να την ξαναδώ, αλλά έπρεπε να πάει.

«Εάν τύχει το οτιδήποτε μην διστάσεις να με πάρεις τηλέφωνο.»της ελεγα ενώ χαιδευα την πλάτη της. Ένιωσα και ακουσα το γέλιο της ενώ κουνούσε καταφατικά το κεφάλι της.

«Τρεις με τέσσερις μέρες θα λείψω, ελπίζω να μην χασω τίποτε συναρπαστικό.» μου είπε ενώ με απομάκρυνε από κοντά της κοιτάζοντας με με μια πονηρή έκφραση.

«Ξέρεις πως η ζωή μου είναι τόσο βαρετή όσο φαίνεται. Σου εγγυώμαι πως δεν πρόκειται να γίνει τίποτα το συνταρακτικό.»της εξηγησα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Κούνησε το κεφάλι της με ένα μισό χαμόγελο και πήγε να σηκωθεί από το τραπέζι που στηριζόταν. Έκανα στο πλάι για να περάσει από δίπλα μου.