10 Ways to Forget About Him |Book 2|

{27.}

ΑΡΤΕΜΙΣ

«Μαμα! Ήρθα, εύχομαι να μην ανοίξω την πόρτα και σε δω ξανά γυμνή με τον Δημήτρη στο κρεβατι!» ειπα με ένα γελακι στο τέλος, μόλις μπήκα στο σπίτι μου στην Αθήνα. Με το που αφησα την βαλίτσα μου κάτω και έκλεισα την πόρτα είδα το κεφάλι της να ξεπροβάλει από την κουζίνα με το πιο μεγάλο της χαμόγελο. Έσφιξα το λουρί του Jack περισσότερο διότι αρχιζε να πηδάει σαν τρελό, ξανά.

«Κοριτσάκι μου!» αναφωνησε χαρούμενη πετώντας την πετσέτα, που κρατούσε στο χέρι, στον παγκο. Ήρθε με γρήγορα βήμα προς το μέρος μου και με πήρε την πιο δυνατή αγκαλιά που έχει να μου δώσει ποτέ άνθρωπος. «Μου ελειψες!» χωρίς να με αφήνει από την αγκαλιά της συνέχιζε να με πηγαίνει πέρα δώθε λες και ήμουν μωρό.

«Και εμένα μαμα μου.» της ειπα με έναν αναστεναγμό.

«Και ποιος είναι αυτός εδώ;» ρώτησε με μια φωνή που χρησιμοποιούσε πάντα όταν ήμουν παιδί. Έσκυψε κάτω και άρχισε να χαϊδεύει τον Jack ενώ αυτός την εγλυφε.

Πριν μισή ώρα είχαμε πατήσει, με τον Σωτήρη, το πόδι μας στην Ελλάδα. Πήραμε διαφορετικά ταξί για να πάμε ο καθένας στα σπίτια του. Μόλις έριξα μια μάτια στην πολυκατοικία που συνήθιζα να εμένα, με έπιασαν οι συναισθηματισμοί μου. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν είδα την μητέρα μου.

«Αυτός είναι ο Jack! Ειπα να τον φέρω αυτήν την φορά για να τον γνωρίσεις και επισήμως!» της ειπα με ένα χαμόγελο ενώ εκείνη την στιγμή σηκώθηκε στο ύψος της.

«Μάλιστα! Τι έχω φτιάξει στο κοριτσάκι μου που γιόρταζε;» ρώτησε την ώρα που απομακρινομασταν η μια από την άλλη. Αμέσως ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε ενώ σκεφτομουν ένα συγκεκριμένο φαγητό που μου έχει λείψει.

«Πες μου πως είναι λαζάνια.» παρακάλεσα σφίγγοντας τα μάτια μου και σταυρώνοντας τα δάχτυλα μου. Αφησα το λουρί του Jack ελεύθερο ενώ εκείνος έτρεξε για να εξερευνήσει τον καινούριο χώρο.

«Καλή μαντεψιά!» είπε και πήγαμε στην κουζίνα για να μου δειξει στον αναμένουν φουρνο το μεγάλο ταψί με τα λαζάνια. Χαμογέλασα περισσότερο την ώρα που έβαζα σε ένα μπολ το φαγητό και το νερό του Jack

«Σου έχω πει ποσό σε αγαπώ;» την ρώτησα τρισευτυχισμένη που θα έτρωγα επιτέλους λαζάνια από τα χεράκια της μαμάς μου.

«Μια-δυο φορές.» απαντησε με χιούμορ κάτι που με έκανε να την αγκαλιάσω ξανά.

Καθίσαμε στα ψηλά σκαμπό που έχουμε στον πάγκο και η μητέρα μου εβγαλε από τον φουρνο τα έτοιμα λαζάνια. Είχε στρώσει και ετοιμάσει το τραπέζι πριν έρθω, όποτε με το που έβαλε το φαγητό σε πιάτα αρχίσαμε να τρώμε.