Ονομάζομαι Έρικα.
Η ζωή μου στην Ελλάδα έχει φτάσει στο τέλος της καθώς δεν έχει μείνει τίποτα να αγαπάω εδώ. Η μητέρα μου ήταν τόσο ανίκανη που μετά από ένα σημείο δεν άξιζε να την αποκαλώ μητέρα. Το μόνο που έχω ειναι η πολυαγαπημένη μου γιαγιά...
Η πτήση μου κράτησε δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε στο Μόναχο της Γερμανίας. Δυστηχώς δεν υπήρχε απευθείας πτήση Θεσσαλονίκη-Σεούλ.
Κατέβηκα από το αεροπλάνο για να πάρω λίγο αέρα και να κάνω βόλτα στο αεροδρόμιο. Έτσι και αλλιώς δεν είχα πολύ χρόνο για να εξερευνήσω την πόλη, αν και έχω ακούσει ότι είναι πολύ όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα.
Από μικρή μου άρεσε να βρίσκομαι σε αεροδρόμια. Ένιωθες ότι πίσω από κάθε πύλη υπήρχε ένας διαφορετικός κόσμος γεμάτος περιπέτεια και υπέροχες εμπειρίες για να ζήσεις. Ταυτόχρονα, καθώς έκανες βόλτα πριν επιβιβαστείς στην πτήση σου, έβλεπες πράγματα που δεν υπήρχαν στα κανονικά μαγαζιά της πόλης. Φυσικά ήταν πιό ακριβά αλλά και πάλι τα λάτρευα. Ευτυχώς είχα αρκετά χρήματα για να ικανοποιήσω την αγοραμανία μου.
Αφού αγόρασα δύο μπλούζες, ένα αναμνηστικό μαγνητάκι ψυγείου για να θυμάμαι 《τις υπέροχες εμπειρίες που έζησα στο Μόναχο》 και ένα εξέσιο άρωμα, ανέβηκα ξανά στο αεροπλάνο.
Επόμενη στάση, Incheon.
Ήμουν τόσο χαρούμενη που σιγοτραγουδούσα τραγούδια της Kpop εισπράτοντας μερικά περίεργα βλέματα από άλλους επιβάτες. Οπότε μετά από ένα σημείο σταμάτησα και άνοιξα το κινητό μου να χαζέψω φωτογραφίες, βίντεο, να διαβάσω κάποιο από τα πολλά ηλεκτρονικά βιβλία που είχα βάλει στο κινητό το προηγούμενο βράδυ...και έπεσα πάνω στις φωτογραφίες του μουσικού ειδώλου μου. Αυτουνού του προσώπου που με έκανε να ακολουθήσω σοβαρά αυτό το δρόμο στη ζωή. Αυτός που με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου ακόμα και αν δεν ήταν εκεί αυτοπροσώπως. Αυτός που έχει αγγίξει την καρδιά μου τόσο βαθιά που ούτε εγώ δεν μπορώ να το συνηδητοποιήσω.
Ο Jeon Jungkook.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ήρθε επιτέλους η στιγμή που θα τον γνώριζα από κοντά. Ήμουν σίγουρη ότι θα τον συναντούσα τουλάχιστον μιά φορά. Θα είμασταν στην ίδια χώρα, πόλη, ίσως και περιοχή! Και μόνο στη σκέψη τα πόδια μου έτρεμαν και τα χέρια μου ίδρωναν από το άγχος. Οπότε για να ηρεμίσω τον εαυτό μου κοιμήθηκα. Ούπνοςείναιηαπάντησησεόλα. Έτσι και αλλιώς η πτήση κρατούσε περίπου δεκαέξι ώρες. Δεν είχα τίποτα να χάσω.
