Ονομάζομαι Έρικα.
Η ζωή μου στην Ελλάδα έχει φτάσει στο τέλος της καθώς δεν έχει μείνει τίποτα να αγαπάω εδώ. Η μητέρα μου ήταν τόσο ανίκανη που μετά από ένα σημείο δεν άξιζε να την αποκαλώ μητέρα. Το μόνο που έχω ειναι η πολυαγαπημένη μου γιαγιά...
Μία ώρα ήταν αρκετή για να φτάσω στην επόμενη στάση μου. Περπάτησα πάνω κάτω πέντε λεπτά και πήρα το λεωφορείο 3412. Ήταν στην ώρα του στην στάση, κάτι που στην πατρίδα μου θεωρούνταν πολυτέλεια...
Ανέβηκα, χτύπησα την κάρτα που είχα προλάβει να βγάλω το πρωί και κάθισα σε μία θέση κοντά στο παράθυρο που ήταν κενή στο κέντρο του λεωφορείου από την αριστερή πλευρά. Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε το δέρμα μου. Να και κάτι που είχα ξεχάσει να πάρω, αντηλιακό. Μπορεί να ήμουν από την Μεσόγειο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν καίγομαι αν με βλέπει αρκετή ώρα.
Πάντα μου άρεσε να κάνω βόλτα με το λεωφορείο. Όπου και να πήγαινα, πάντα υπήρχε κάτι αξιοθαύμαστο έξω από το παράθυρο. Ακούμπησα την πλάτη μου πίσω στην θέση και έβαλα τα ακουστικά μου. Είχα λίγο χρόνο μπροστά μου οπότε προλαβαίνω να ακούσω λίγη μουσική. Πάτησα το shuffle στην εφαρμογή της μουσικής μου και το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ήταν το "the middle - Zedd, Grey ft. Maren Morris". Όχι από τα αγαπημένα μου αλλά αρκετά ανεβαστικό, κάτι που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή.
Όπως και με την JYP, στην SM είχα στείλει τη φόρμα συμμετοχής online και μου απάντησαν πάλι μέσω e-mail. Το e-mail το παρέλαβα δύο εβδομάδες πριν φύγω. Επειδή άργησε η απάντηση δεν περίμενα ότι θα πάω από την SM αλλά...κάλιο αργά παρά ποτέ!
Αφού κατέβηκα από το λεωφορείο περπάτησα άλλα δέκα λεπτά περίπου μέχρι που έφτασα απ'έξω.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το κτίριο ήταν αρκετά μεγάλο και με μια ιστορία που σου προκαλούσε δέος. Και μόνο στην ιδέα ότι βρισκόμουν ακριβώς απ'έξω, ανατρίχιασα. Ένα κύμα άγχους με πλημμύρισε και το μυαλό μου αφερέθηκε σε σκέψεις...
