Crushed By My Crush (Greek Edition)

Εφιάλτης

Η αποθήκη με στοίχιωνε για πολλά βράδια. Ήταν ένα καθημερινό μαρτύριο. Έβλεπα τον ίδιο εφιάλτη ξανά και ξανά χωρίς λύτρωση...

Είμαι ξαπλωμένη σε μία σκοτεινή και άδεια αποθήκη. Φωτίζονταν από ένα μικρό παραθυράκι. Δεν άφηνε πολύ φως να μπει μέσα. Πονάει το κεφάλι μου σα να με χτύπησαν με τηγάνι. Ακούω φωνές. Πολύ αχνές, είναι μακρυά. Προσπαθώ αργά αργά να ανολιξω τα μάτια μου. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω. Το υπόλοιπο σώμα μου ήταν άκαμπτο. Οι φωνές ξαφνικά σταματούν και ένα κύμα ανησυχίας με κατακλύει. Κάτι έγινε. Γιατί σταμάτησαν; Ποίοι είναι; Ήταν ένας άνδρας και μια γυναίκα που μάλωναν. Ωστόσο οι φωνές δεν ήταν γνωστές. Όταν σταμάτησαν είχα καταφέρει να ανοίξω ολοκληρωτικά τα μάτια μου. Κοίταξα γύρω γύρω να δω αν αναγνωρίζω το περιβάλλον. Ήταν η αποθήκη που με έσωσε ο Jungkook. Αλλά αυτός δεν ήταν εκεί. Μόνο η σκιά του. Δεν κουνιόταν. Ήταν σαν ζωγραφιά στον απέναντι τοίχο. Ξαφνικά άκουσα βήματα να έρχονται προς το μέρος μου. Πρέπει να έρχονται απ' έξω. Σκέφτηκα πως η σκηνή θύμιζε θρίλερ που θα μπορούσε να σημαίνει ότι με κυνηγάνε ή ότι με έχουν πιάσει αιχμάλωτη...αλλά δεν είμαι δεμένη. Είμαι ελεύθερη, ξαπλωμένη σε μιά παράξενη στάση κοιτώντας στο πλάι. Άρα δεν είναι καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις. Το επόμενο σενάριο είναι ότι κρύβομαι. Εξού και το ότι δεν φωνάζω για βοήθεια. Όχι ότι έχω στόμα να μιλήσω. Δεν είχα. Είχα μόνο μύτη και μάτια. Τη μύτη την είδα χάρη στο φως... Τα βήματα όλο και πολλαπλασιάζονταν. Η ένταση αυξανόταν με κάθε βήμα και ο ήχος γινόταν ανατριχιαστικός. Το σώμα μου άρχισε να τρέμει ανεξελεγκτά. Αυτός που περπατούσε πρέπει να ήταν άντρας γιατί τα βήματα ήταν βαριά και δυνατά. Ο ξένος σταμάτησε έξω από την πόρτα. Ησυχία... "ΧΧΑΧΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΑΧΧΑΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΖΧΧΑ..." γέλασε δυνατά κάνοντας με να τσιρίξω από τον πόνο που προκαλούσε το γέλιο του στα αυτιά μου. Δεν μπορούσα να τα καλύψω. Προσπάθησα να κουνηθώ αλλά δεν δούλεψε. Ταυτόχρονα άρχισε να βαράει την πόρτα με όλη του την δύναμη. Στην πόρτα άρχισαν να εμφανίζονται ρογμές. Η κλειδαριά ήταν έτοιμη να σπάσει. Από το γέλιο του έτρεμε η γη. Η σκιά έφυγε. Ήμουν μόνη...

Παρόλο που όλα κατέληξαν καλά και πέτυχε το σχέδιο, εγώ συγκράτησα την άσχημη εμπειρία μου...Σαν σφουγγάρι την απορρόφησα.

Τα κορίτσια ανησυχούν για μένα. Εγώ αντίθετα δεν ζητάω βοήθεια ούτε ανησυχώ για τον εαυτό μου. Με τον καιρό θα περάσει... Λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου. Η Areum δεν με πιστεύει. Η Yundae επιμένει στο να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο αλλά εγώ αρνούμαι κατηγορηματικά.
"Είμαι καλά. Είμαι μιά χαρά! Ένας εφιάλτης είναι μόνο."
"Ένας εφιάλτης που σε κυνηγάει δύο βδομάδες τώρα!"
"Μην λες αυτή τη λέξη..."
"Συγνώμη. Βλέπεις; Ακόμα και η λέξη σε ενοχλεί!" Προσπάθησε η Yundae να μου εξηγήσει πόσο λάθος είναι η στάση μου απέναντι στο γεγονός. "Εντάξει, δεν μπορείς να πεις ότι αυτό που πέρασε ήταν και λίγο. Ήταν αρκετά άσχημο." Πήρε η Myung το μέρος μου.
"Δεν έπρεπε! Δεν έπρεπε να πας εκεί! Το κινητό σου θα ήταν μιά χαρά αν περίμενες λίγο!" Είπε η Areum με δάκρυα στα μάτια.
"Τώρα είμαστε ασφαλής. Ο Geun θα δικαστεί και μπει στη φυλακή. Δεν κινδυνεύουμε πια." Επισήμανε η Myung.
"Σας παρακαλώ ας αφήσουμε αυτό το θέμα στην άκρη. Έχουμε με άλλα πράγματα να ασχοληθούμε όπως την περιοδεία μας!" Είπα με χαρούμενο ύφος για να τους ανεβάσω τη διάθεση και για να αποφύγω το θέμα.
"Γι' αυτό κάνεις έτσι; Επειδή νομίζεις ότι η περιοδεία είναι πιο σημαντική από εσένα;" Ναι.
"Σταμάτα να νομίζεις ότι είσαι μόνη και ότι είσαι βάρος. Είμαστε ομάδα, οικογένεια! Είσαι εξίσου σημαντική με όλες μας! Η περιοδεία περιλαμβάνει και εσένα μέσα. Αν εσύ δεν είσαι καλά, τότε ούτε η περιοδεία θα είναι καλά. Οπότε άκουσέ μας και κάνε κάτι για αυτούς τους εφιάλτες σου!" Είπε η Hyeon.