Crushed By My Crush (Greek Edition)

Μην Απομακρύνεσαι

"Πού ήσουν;" με ρώτησε απότομα η Yundae. "Βγήκα να πάρω λίγο αέρα..." της απάντησα χαμηλόφωνα αντίθετα με αυτήν. "Αχχχ...τόση ώρα; Έπρεπε να ενημερώσεις! Ανησυχήσαμε!" τίναξε τα χέρια της στον αέρα και τα άφησε να πέσουν δίπλα της. "Εμ...διόρθωση! Εσύ ανησύχησες, όχι εμείς. Εμείς γνωρίζουμε πως ο καθένας έχει δικαίωμα στη προσωπική ζωή." Πετάχτηκε η Hyeon. "Κάνεις λάθος! Και εγώ ανησύχησα!" γκρίνιαξε για ακόμα μια φορά με έναν γλυκό και αξιολάτρευτο τρόπο η Areum. Ήρθε στο πλευρό μου και με αγκάλιασε. "Η αλήθεια είναι ότι το παραχέσαμε το θέμα. Αυτό συμβαίνει εδώ και μιάμιση βδομάδα. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει. Έρικα, τόσες φορές που το έχουμε πει θα έπρεπε να το έχεις απομνημονεύσει! 'Ενημερώνουμε όταν φεύγουμε.'! Δεν είναι τόσο δύσκολο! Μας κάνεις και ανησυχούμε για σένα! Από τότε που κάναμε το βίντεο, συμπεριφέρεσαι διαφορετικά και παράξενα. Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μπορείς να το μοιραστείς μαζί μας!" είπε η Mei προσθέτοντας και αυτή, μία δόση από την άποψη της. "Συγνώμη..." είπα και έσκυψα το κεφάλι από ντροπή. "Σοβαρά, είμαστε εδώ για σένα. Μην το ξεχνάς αυτό. Αν θες να κάνεις διάλειμμα μπορώ να μιλήσω στον Kwang-Su για να κανονίσει-"
"Όχι όχι. Θέλω να συνεχίσω. Δεν θέλω να σας τραβάω πίσω. Πάμε;" διέκοψα την Yundae καθώς τους έκανα νόημα να μπούμε στο κτίριο της εταιρίας. Είχαμε συναντηθεί τυχαία απ' έξω όταν αυτές έβγαιναν και εγώ γυρνούσα από αυτή τη καταραμένη βόλτα. Ναι, το ξέρω. Βγαίνω πολύ συχνά έξω τις τελευταίες μέρες. Δεν είναι πως μπορώ να το ελέγξω. Νιώθω ασφυκτικά μέσα στην εταιρία. Σαν κάτι ή κάποιος να με κυνηγά. Παράξενο συναίσθημα. Επίσης ένα άλλο παράξενο γεγονός είναι η εξαφάνιση του Geun. Έχω να τον δω τρείς βδομάδες! "Έρικα! Έλα στην αίθουσα χορού! Θα κάνουμε πρόβα!" Φώναξε η Areum κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ανέβηκα τις σκάλες προς το διαμέρισμα έχοντας το μυαλό μου πλημμυρισμένο με σκέψεις. Καθώς ανέβαινα τον προτελευταίο όροφο πριν τον όροφο μου, άκουσα τρείς υπαλλήλους να μιλάνε. Δεν το έκανα εσκεμμένα, απλώς έτυχε να ακούσω αυτά που έλεγαν. Δεν ήταν και ήσυχες...

"Από πότε έχεις να τον δεις;" είπε η μία, αυτή που βρισκόταν από την μέσα πλευρά.
"Δεν ξέρω! Δεν θυμάμαι! Το μόνο που θυμάμαι είναι να τον βλέπω θυμωμένο, να βγαίνει φουριόζος από την εταιρία." Απάντησε η μεσαία.
"Αχ μη μου λέτε τέτοια! Ανατριχιάζω! Λέτε να γίνει πάλι κάτι όπως το 2012; Ή μήπως έχει γίνει ήδη;!" Είπε η τρίτη και τσίριξαν ταυτόχρονα. Για ποιό πράγμα μιλάνε; Γιατί κάνουν έτσι; "Δεν έχει περιθώρια πια. Του τα είχαν κόψει τότε!"
"Ναι αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Ένας χαρακτήρας σαν του Geun είναι απρόβλεπτος και επικίνδυνος!" Για τον Geun μιλάνε! Απρόβλεπτος...Επικίνδυνος...
"Από τη στιγμή που δεν τον βλέπουμε είμαστε ασφαλής."
"Όχι δεν είμαστε! Μπορεί να πεταχτεί από καμιά γωνία και..." τσίριξαν ξανά σα να είδαν φάντασμα. Γιατί φοβούνται τον Geun; Τί έγινε το 2012; Κάτι μου ξεφεύγει... Ωστόσο τα λόγια τους με επηρέασαν. Άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις για τον Geun. Είχα την πλαστική, τώρα ήρθε αυτό και έκατσε! Οι ενδοιασμοί μου μεγάλωσαν και η εμπιστοσύνη μου απέναντι του άρχισε να εξαφανίζεται. Γιατί; Γιατί τρείς όμορφες νεαρές γυναίκες να ανησυχούν τόσο πολύ -ώστε να τσιρίξουν δύο φορές- για τον μάνατζερ μου; Είναι πετυχημένες και με καλή μόρφωση...Τί έχουν να φοβηθούν; Καθώς ανέβαινα τα τελεταία σκαλοπάτια ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Η καρδιά μου χτύπησε γρηγορότερα και αισθάνθηκα ότι με παρακολουθούσαν. Γύρισα πίσω να δω αν κάποιος με κοιτούσε ή αν με ακολουθούσε αλλά δεν είδα κανέναν. "Χαζά κορίτσια...με κάνουν να φοβάμαι το τίποτα!" Μουρμούρισα στον εαυτό μου και συνέχισα τον δρόμο μου προς το διαμέρισμα. Ωστόσο δεν έφυγε αυτό το συναίσθημα. Μέχρι να μπω στο διαμέρισμα είχα αρχίσει να ιδρώνω από τον φόβο. Μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου έτρεξα στο δωμάτιο να αλλάξω ρούχα. Μόλις τελείωσα στάθηκα μπροστά από την πόρτα του διαμερίσματος. Φοβόμουν να ανοίξω την πόρτα! Αν είναι δυνατόν! Με τις προκαταλήψεις μου...