Crushed By My Crush (Greek Edition)

Πιό Κοντά

Άνοιξε η πόρτα και προς καλή μου τύχη στεκόταν εκεί. Ένα γαλήνιο βλέμμα στο πρόσωπο του και τα μάτια του δεμένα με τα δικά μου. "Γ-Γειά..." μουρμούρισα. Μία ένταση συναισθημάτων πλανιόταν στον αέρα. Ήταν τόσο δυνατή που ήθελα να κοιτάξω μακρυά και δεν με άφηνε! Φωτιά...σκέφτηκα. Ζέστη άρχισε να αγκαλιάζει το σώμα μου. Προσπάθησα να θυμηθώ τον σκοπό μου αλλά μάταια. Ευτυχώς εμφανίστηκε ο Jimin στην πόρτα και ξεκόλλησα από τα μάγια του Jungkook. "Έρικα; Πέρασε μέσα!" Είπε χαρωπά. Τότε ήταν σαν ξαφνικά να χτύπησε το ξυπνητήρι. Χωρίσαμε τα βλέμματα μας και ο Jungkook έκανε στην άκρη για να με αφήσει να περάσω. Αφού μπήκα μέσα η πόρτα έκλεισε πίσω μου και ένιωσα περισσότερη ασφάλεια. Δεν κατάφερα να σηκώσω το βλέμμα μου γιατί ένιωθα το δικό του πάνω μου. Ντρεπόμουν; Ντρεπόμουν, ναι. Γιατί μετά από τόσους καυγάδες και συγκρούσεις βρίσκομαι εδώ, για να τον ευχαριστήσω, να μοιραστώ την ευγνωμοσύνη μου. Η πλαστική, ο μάνατζερ...Αυτός ήταν πάντα εκεί και εγώ δεν το είχα πάρει είδηση. Με όλο το θάρρος κατάφερα να σταθώ μερικά εκατοστά μπροστά του. "Έρικα..." είπε με την βαριά φωνή του. Αμέσως σταμάτησα ό,τι σκεφτόμουν και σήκωσα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. "Ναι;" απάντησα απευθείας. Ουάου...αυτό ήταν...πολύ γρήγορο... Όταν σήκωσα το κεφάλι μου συνειδητοποίησα ότι είχε έρθει πιο κοντά μου. "Έχεις να μου πεις κάτι; Στέκεσαι δέκα λεπτά μπροστά μου και ίσα που αναπνέεις." Είπε με το ενδιαφέρον να στάζει από τη γλώσσα του. Ακούει την αναπνοή μου...δείχνει ενδιαφέρον...είναι μπροστά μου. Απέχουμε...δέκα λεπτά; Δέκα λεπτά είμαι έτσι; Μα τώρα ήρθα...Πώς ήξερε ότι ήθελα να του μιλήσω; Αχ! Συγκεντρώσου! Δεν ήρθες εδώ για να σου τρέξουν τα σάλια! Έχεις έναν σκοπό! Σκοπός! Ποιός είναι αυτός; "Αμμ...ναι! Ναι!" Μίλησα δυνατά προσπαθώντας να καλύψω την ησυχία μου. "Τί 'ναι ναι'; Επιβεβαιώνεις ότι αναπνέεις;"
"Ναι- Εννοώ πως...Όχι...Εννοώ πως δεν ήρθα εδώ για να μου τρέξουν τα σάλια." Ένα ελαφρύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του και αναθεώρησα τα λόγια μου. "Ε-Εννοώ πως έχω έναν σκοπό! Σκοπό! Γι' αυτό ήρθα εδώ." Το διόρθωσα βιαστικά. "Μάλιστα. Ο οποίος είναι;"
"Να σε ευχαριστήσω." Απάντησα αμέσως. Δεν υπάρχει περιθώριο να κάνω άλλα λάθη. Ή τώρα ή ποτέ. Δεν είπε τίποτα. Το ύφος του μαλάκωσε και για ακόμη μία φορά δεν μιλούσαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλο. Ωστόσο απάντησε. "Για ποιό λόγο;" με ρώτησε απαλά και βελούδινα. "Για...τα πάντα." Αποφάσισα να μην το φιλοσοφήσω. Θα του πω μόνο για αυτά που γνωρίζει. Δεν θα του πω για τα χρόνια που με 'βοηθούσε' πριν έρθω στην Κορέα. "Για την βοήθεια σου." Δεν απάντησε. Καθόταν μπροστά μου και με κοιτούσε. "Για το θάρρος που έδειξες, για τις υπηρεσίες που πρόσφερες, την ευγένεια και σεβασμό που πρόβαλλες, σε στιγμές που είχαν μεγάλη βαρύτητα και τεράστια σημασία για εμένα." Πρόσθεσα. Αυτός καθόταν και με κοιτούσε λες και έβλεπε κάτι απερίγραπτα όμορφο. Κοιτούσε παντού. Τα μάτια, τα μαλλιά, τη μύτη, τα φρύδια, το πιγούνι, το μέρωπο...τα χείλη. "...και για την υπόλοιπη ομάδα." Συνέχισα. Ίσως αυτό να τον βοηθούσε να ξεκολλήσει. Πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι. Ήρεμος και δεκτικός. Δεν γνώριζα αν άκουσε τίποτα από αυτά που του είπα, αλλά εγώ εκπλήρωσα τον σκοπό μου. Περιμένοντας την απάντηση του δεν κουνήθηκα. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. Πάλι δεν κουνήθηκα. Τα μάτια του είχαν κλειδώσει πάνω στα χείλη μου τώρα. Η καρδιά μου σφυροκοπούσε και ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά από το κεφάλι έως τις πατούσες μου. Δεν είχε μείνει μεγάλη απόσταση μεταξύ μας. Αν αυτό που είχαμε μπορούσε να θεωρηθεί 'απόσταση'.