Sadist?Kız?

Psikolog

  Multimedia:Hayal

Sonbaharda yaprakların döküldüğünde oluşan herkesin çok sevdiği görüntü geldi aklıma. Bir zamanlar hayatımdaki en sevdiğim görüntü olmasına rağmen şuan hiçbir şey hissettirmiyordu. Bu kadar mı hissizleşmiştim? Ne zaman olmuştu bu? Bu soruların cevabını kendim bile bulamazken başkasının bulması için psikoloğa gidiyordum. Benim gibi bir insanın psikoloğa gitmesi gerçekten garipti. Ama isteyerek gitimiyordum. Ayda bir kere aklına anne olduğu gelen annem beni zorlamıştı. Şuan da yolda etrafımdakilere delici bakışlar ata ata yürüyordum. Hadi ama kim psikoloğa birinin zoru ile gitmek ister ki? Açıkçası ben istemiyordum. Sinirimi de bir şekilde çıkarmam gerekiyordu bu yüzden sokaktaki insanları korkutmak cazip gelmişti. 

  Sonunda psikiyatri binasının rahatsız edici koridorlarına gelmiştim. Randevumun tam saatinde geldiğim için beklemeden odaya girdim. İçeri girdiğimde beni sarı dalgalı saçları omuzundan aşağı dökülen ve mavi gözleri ile oldukça genç görünen bir doktor karşıladı. Bana gülümsesede hiçbir tepki vermeden karşısındaki koltuğa oturdum. Bu tavrım onu şaşırtmış olmalı ki kaşlarını kaldırdı. Hiç onun konuşmasına izin vermeden konuşmaya başladım;

-Bak doktor buraya kendi isteğimle gelmedim. Anne olduğu yeni aklına gelen muhteşem annemin zoru ile geldiğim bir yerde sana fazla iyi davranmamı bekleme. Şimdi ne konuşması yapıcaksan yap benim daha gidip birilerini dövmem gerekiyor.

 Hadi ama benden daha başka şekilde konuşmamı bekleyemezdiniz. Doktor bu söylediklerime hem şaşırmış hem de kızmış olmalı ki önce kaşları yukarıya kalktı sonra da çatıldı. Bir süre kaşları çatık bir şekilde bekledikten sonra konuşmak aklına gelmiş olucak ki konuşmaya başladı;

-Öncelikle küçük hanım benimle böyle konuşamazsın. Burada senin nasıl geldiğin beni ilgilendirmiyor. Ben bir doktorum ve paramı aldığım sürece seni tedavi etme hakkına sahibim. 

Bu kadın ne diyordu? Şizofren bir şekilde sırıtıp konuşmaya başladım;

-Tedavi edilmeye ihtiyacım olduğunu mu düşünüyorsun? Fazlaca yanılıyorsun. Muhteşem annemin zoru ile gelmeye devam ettiğim sürece zaten nasıl biri olduğumu göreceksin. 

 Bu söylediklerim onun aklını fazlaca karıştırmış olacakki yüzüme boş boş bakmaya başladı. Bende bu boşluğundan yararlanıp odadan çıktım. Psikologta neydi? Bu sefer sinirimi atmak için insanlara kötü kötü bakmam yetmeyecekti. Bugünün Perşembe olduğu aklıma gelince okula doğru yürümeye başladım. Okulda her zaman dövecek birilerini bulabilirdim. Okul hastaneye çok uzak olmasına rağmen yürüyecektim. Yorulmaktan ve canımın acımasından hoşlanıyordum.

 1 saat süren bir yürüme mesafesinden sonra okula gelmiştim. Ve şanslıydım ki teneffüse denk gelmiştim. Bahçeye girdiğim an herkes başını bana çevirdi ve önümden çekilerek bana yol açtı. İlerde bana arkası dönük olarak duran Poyraz'ı görünce şizofrence sırıttım. Ah kardeşi konusuna gelirsek Poyraz çok yalvardığı için kardeşini vermiştim. Zaten öldürmemi beklemiyordunuz değil mi? Düşüncelerimden sıyrılıp Poyraz'a doğru yürümeye başladım. Tam arkasına geldiğimde arkadaşlarına heyecanlı şekilde bir şeyler anlatıyordu. Arkadaşları ise onu dinlemeyi bırakıp bana bakıyorlardı. Sonunda Poyraz'da arkasını döndüğünde beni gördü. Bana doğru döndüğünde yüzümdeki şizofrence sırıtma daha da büyüdü. Poyraz'ın biraz korktuğunu gözlerinden görebiliyordum. Kim bir sadistten korkmazdı ki? Korkmasının bana verdiği zevk ile konuşmaya başladım;

-Nasılsın bakalım Poyraz, kardeşin Eda iyi mi? En son gördüğümde ağlayıp bana yalvarıyordunuz.

 Söylediklerim onu sinirlendirmiş olacakki bana tokat attı. Ağlayacağımı felan mı düşünüyordu? Aksine dövmem için bir sebep çıktığı için mutlu olmuştum. Kafam hala yana çevrili duruyorken dizimi kaldırım erkekliğine tekme attım. O acıdan kıvrıldığında kalkıp sırtını dirseğimle vurdum. Bu sayede yere düştü. Yerdeyken karnına da tekme attığımda kalkamayacak hale gelmişti. Ama ben hala sinirimi atamamıştım. Bu yüzden onu düz çevirdim ve karnına oturdum. Cebimden çakımı çıkarıp kollarını çizmeye başladım. Her çizdiğimde çıkan kanlar çok hoşuma gidiyordu. Bu yüzden sırıtmamı engelleyemiyordum. Sonunda işim bittiğinde karnından kalktım. Etrafa baktığımda herkesin şaşkın bir şekilde bana baktığını gördüm. Hala alışamamışlardı. Etraftakilere son bir kez şizofrence sırıtıp okulun çıkış kapısına doğru yürümeye başladım...