Κορέα (SUGA BTS greek Fanfiction)

Κεφάλαιο 2

Δεν είχαν περάσει καλά καλά πέντε μέρες όταν ήρθε η στιγμή να πάω για πρώτη φορά στο καινούριο μου σχολείο.

Κανονικά, θα προσπαθούσα πολύ να ντυθώ ωραία για την πρώτη μέρα αλλά μιας και ακόμα δεν είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα πως θα έπρεπε να τελειώσω το Λύκειο εδώ, πέταξα πάνω μου ένα κολλητό σκούρο τζιν, μια πλεκτή στο χρώμα της μουστάρδας μπλούζα και τα Superstars μου. Δεν είχα καθόλου όρεξη να τολμήσω ένα πιο επίσημο λουκ.

Τέλος πάντων, μια και αγιασμό εδώ δεν κάνανε αλλά ξεκινούσαν την πρώτη μέρα κανονικά, πήρα την τσάντα με τα βιβλία μου ,τα οποία είχε ήδη παραλάβει η θεία μου για μένα, και ξεκίνησα για το σχολείο.

Μόνο που τον δρόμο μου έκοψε η αδερφή της μαμάς μου, λόγο πριν βγω από την πόρτα.

"Αυτό για 'σένα." Είπε και μου έδωσε ένα μικρό μπεζ κουτί, τυλιγμένο με λευκή κορδέλα. "Ένα δώρο καλωσορίσματος εδώ και για την αρχή της δευτέρας λυκείου." Μου χαμογέλασε.

"Ω Άντζι, δε χρειαζόταν!" Αναφώνησα όταν είδα ένα πανέμορφο ρολόι μέσα στο κουτί.

Την αγκάλιασα και την ευχαρίστησα ξανά πριν φύγω, μετά στον δρόμο όμως άρχισα πάλι να ανησυχώ.

Τι κι αν δεν έκανα παρέες? Αν οι καθηγητές δε με συμπαθούσαν? Αν έκανα κανέναν εχθρό, αν αργούσα να βρω την τάξη μου?

Και το χειρότερο,αν μου άρεζε κανένα αγόρι? Μια καψούρα ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν αυτόν τον καιρό.

Πάντα ήμουν καλή μαθήτρια και ήθελα αυτό να παραμείνει έτσι μιας και οι γονείς μου ήθελαν να σπουδάσω ιατρική ή νομική και να επιτύχω στη ζωή μου.

Δε λέω πως δε θα το ήθελα, αλλά το όνειρο των γονιών μου δεν ήταν και το δικό μου. Ακόμα δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, βάδιζα στο μονοπάτι που αυτοί είχαν σχηματίσει για μένα.

Μετά από λίγη ώρα συνειδητοποίησα πια πως είχα φτάσει το Λύκειό μου. Μπήκα μέσα στο προαύλιο και κάθισα μόνη μου σε ένα παγκάκι, παρατηρώντας γύρω μου το περιβάλλον. Ή μάλλον, τους μαθητές.

Όλα τα παιδιά ήταν καλά ντυμένα και περιποιημένα. Δηλαδή κανένας δε φορούσε τσαλακωμένα ρούχα, τα μαλλιά τους ήταν χτενισμένα στην τρίχα και όλα τα κορίτσια ήταν όμορφα. Είτε φορούσαν ένα κιλό μέικ απ είτε τα πρόσωπά τους ήταν αψεγάδιαστα.

'Ευτυχώς που δεν έχω πια ακμή.' Ευχαρίστησα την εφηβεία από μέσα μου γιατί αλλιώς θα ξεχώριζα σαν τη μύγα μες το γάλα.