Κορέα (SUGA BTS greek Fanfiction)

Κεφάλαιο 17

Είχαν περάσει τρεις ομαλές σχεδόν εβδομάδες από τότε που που έγινα το κορίτσι του Suga και το είχε μάθει πλέον όλο το σχολείο.

Αυτό από την μία ήταν καλό γιατί δε χρειαζόταν να κρυβόμαστε. Μπορούσαμε να τριγυρνάμε στις τάξεις πιασμένοι χέρι-χέρι, μπορούσα να κάθομαι πάνω στα μπούτια του στα διαλείμματα με τα παιδιά.

Από την άλλη όμως ήταν και κακό γιατί τώρα πολλές κοπέλες που τους άρεζε με κοιτούσαν με άγρια βλέμματα όταν περνούσα από δίπλα τους και μια μάλιστα ήρθε μια φορά εκεί που καθόμουν να μου πει πως ο Suga δε θα ήταν για πολύ ακόμα δικός μου.

"Ζηλεύεις, μωρό;" με κορόιδεψε όταν του εξέφρασα την δυσαρέσκειά μου.

"Οχι βέβαια!" Είχα πει." Απλά δε μου αρέσει να μοιράζομαι ότι είναι δικό μου."

Ήταν κι αυτός ένας αλλά ήμουν κι εγώ μία. Είχα τσαγανό και αυτοπεποίθηση μαζί του, κάτι που παλιότερα δεν μου περνούσε καν από το μυαλό.

Τέλος πάντων, όπως έλεγα αυτές οι τρεις εβδομάδες ήταν σχετικά ομαλές. Βγαίναμε οι δυό μας, άλλοτε τρέχαμε στα πάρκα κι άλλοτε στο κέντρο, βγαίναμε με τα παιδιά και σπάγαμε πλάκα και οι επισκέψεις του Suga από το παράθυρο του δωματίου μου τα βράδια είχαν γίνει πιο συχνές. Αλλά υπήρχαν κι άλλα βράδια που δεν απαντούσε στα μηνύματα και όταν τον ρωτούσα που ήταν ή τι έκανε έλεγε 'τιποτα'.

Συχνά απλά ξαπλώναμε στο κρεβάτι μου αγκαλιασμένοι και μιλούσαμε για διάφορα θέματα, του έδινα σενάρια ή κάναμε βαθιές, φιλοσοφικές συζητήσεις. Το αγόρι μου ήταν πιο σοφό από ότι νόμιζα, ήταν μια ιδιοφυία κι έτσι από SUGAfree στις επαφές μου τον άλλαξα σε Genius Yoongi.

"Γιατί δε βάζεις κάτι του τύπου 'μωρό μου', 'λατρεία μου' και τα λοιπά;" με είχε ρωτήσει ένα τέτοιο βράδυ. Εκείνος με είχε καταχωρημένη στις επαφές του ως "σωτηρία μου".

"Παραείναι κλισέ. Εσύ γιατί με έχεις έτσι;" ξάπλωνα με το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του ενώ εκείνος μου έτριβε την πλάτη. Ήταν Δεκέμβριος και είχε κρύο.

"Γιατί είσαι η σωτηρία μου, πραγματικά. Όποτε κάτι πάει στραβά, όποτε προσπαθώ να ελέγξω τον θυμό μου, να περιορίσω το άγχος μου, είτε είσαι εκεί και σε βλέπω και ηρεμώ είτε σε σκέφτομαι." Κοιτούσε στο κενό.

Είχα μείνει άφωνη όταν το άκουσα αυτό αλλά επειδή ήξερα πως του ήταν δύσκολο να το ομολογήσει, δεν ρώτησα τίποτε άλλο.