Κορέα (SUGA BTS greek Fanfiction)

Κεφάλαιο 3

Σας ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα σχόλιά σας, ποτέ δε περίμενα πως θα είχα αναγνώστες από την αρχή!!!♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Για την αρχή της σχολικής χρονιάς, φορτώθηκα με αρκετά μαθήματα. Σε αρκετά από αυτά είμαι μαζί με τον Suga ,ο οποίος δε μου ξανά μίλησε όλη μέρα, ενώ σε άλλα είμαι και με πολλούς από τους φίλους του.

Αν τους ξεχώρισα σωστά βέβαια. Αχ αυτοί οι Κορεάτες, όλοι ίδιοι μου φαίνονται!

Και τα κορίτσια είναι ακόμη χειρότερα, όλες τους είναι καρμπόν, ολόιδιες μεταξύ τους.

Όπως αποδείχτηκε, το μακιγιάζ και τα τολμηρά ρούχα δεν επιτρέπονταν και όλοι έπρεπε να ντύνονται κατάλληλα.

"Βλέπω κύριε Min ακόμα να μάθετε τον κώδικα ντυσίματος του σχολείου μας καθώς κάθε χρόνο την πρώτη μέρα τον παραβιάζετε." Σχολίασε ο καθηγητής της Ιστορίας όταν έδωσε αποβολή στον Suga, που όλως παραδόξως τον λένε κανονικά Min Yoon-Gi, την πρώτη ώρα.

Όλοι έπρεπε να φοράμε στολές και το σιχαινόμουν αυτό. Άσπρες μπλούζες και πουκάμισα, μπλε καρό φούστες για τα κορίτσια και σακάκια για τα αγόρια, των οποίων τα παντελόνια ήταν μπεζ.

Γύρισα στο σπίτι μου μαζί με μια παρέα κοριτσιών που έμεναν στο επόμενο τετράγωνο αλλά δεν μιλήσαμε και πολύ.

Πέρασα στη κουζίνα και έφαγα γρήγορα ένα πιάτο μακαρόνια, καθώς στο σχολείο δεν έβαλα μπουκιά στο στόμα μου. Το κυλικείο είναι πολύ παράξενο και φοβήθηκα να δοκιμάσω κάτι! Άσε που δεν είδα καμιά συμμαθήτριά μου να τρώει.

"Πώς πήγε η πρώτη μέρα;" Ρωτάει η θεία μου μπαίνοντας στην κουζίνα.

Εγώ καταπίνω την τελευταία μπουκιά και της απαντώ. "Όχι τόσο καλά αλλά ούτε και τόσο άσχημα."

"Αα γιατί έτσι; " κατσουφιάζει.

"Αχ Άντζι!" Ξεφυσάω και πηδάω πάνω στην πολυθρόνα καθώς η κουβέντα έχει τώρα μεταφερθεί στο σαλόνι. "Αρχίζω να πιστεύω πως ήταν μεγάλο λάθος να έρθω εδώ! Ξέρω μεν τη γλώσσα αλλά...αλλά.."

"Τι αλλά, γλυκιά μου;" Η θεία μου με κοίταξε συμπονετικά.

"Αλλά δεν ταιριάζω, θεία. Τα ρούχα μου, οι τρόποι μου, οι συνήθειές μου, το χρώμα των μαλλιών μου, τα μάτια μου, ακόμα και οι διατροφικές μου προτιμήσεις γιατί ξες εγώ τουλάχιστον τρώω." Με έπιασε το παράπονό μου.

Όμως υπήρχε κάτι βαθύτερο. Είμαι εδώ μια βδομάδα, έχω κυκλοφορήσει έξω, σήμερα πήγα και στο σχολείο. Έχω δει πως ντύνονται οι κοπέλες, πως φέρονται οι άνθρωποι, πως μιλάνε. Έχω καταλάβει πως....

"Είμαι διαφορετική !" Επιτέλους το παραδέχτηκα.

Φυσικά και ήξερα πως θα διαφέρει πριν έρθω εδώ. Ήξερα πως δεν έχω σχιστά μάτια, σκούρα μαλλιά, ολόλευκο δέρμα. Ήξερα και για κάποιες ιδιαιτερότητες των Κορεάτων, πως τρώνε δηλαδή με τσοπ στικς και μιλάνε ευγενικά και με σεβασμό.

Ήξερα πως θα ήμουν σαν ψάρι έξω από το νερό, όμως δεν περίμενα να ξεχωρίζω και τόσο πια! Δε μου άρεζε να ξεχωρίζω, δεν ήθελα πολύ προσοχή στραμμένη πάνω μου.

"Μα καλή μου Κίρα, το να είσαι διαφορετικός δεν είναι κακό!" Η θεία μου με πλησίασε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. "Δεν είναι κακό να ξεχωρίζεις, αρκεί να το κάνεις για τους σωστούς λόγους."

Δεν είχα όρεξη να ακούσω ό,τι ερχόταν αλλά δεν είχα και τίποτε καλύτερο να κάνω.

"Δεν είναι δύσκολο να ενταχθείς, άμα θες σου αγοράζω καινούρια ρούχα, σου δείχνω τεχνικές μακιγιάζ για να αλλάζεις τα μάτια σου, βάφεις τα μαλλιά σου και βάζεις φακούς με σκούρο χρώμα προκειμένου να ταιριάξεις. Αλλά αξίζουν στα αλήθεια όλα αυτά;"

"Υποθέτω πως όχι;" Ρώτησα διστακτικά.

"Δε ξέρω εσύ θα μου πεις. Θα άλλαζες τα υπέροχα ανοιχτόχρωμα μαλλιά σου, τα πανέμορφα χρυσά σου μάτια μόνο και μόνο για να ταιριάξεις με τα πρότυπα μιας ξένης χώρας;"

"Στην οποία ζω." Συμπλήρωσα.

"Και πάλι. Εγώ πιστεύω δεν αξίζει. Αλλά ξέρεις κάτι; Γιατί δεν το διαπιστώνεις μόνη σου; Ψάξε το για λίγο. Αν σε ένα-δυό μήνες επιμένεις πως θες να αλλάξεις εμφάνιση, τότε βλέπουμε."

Το σκέφτηκα για λίγο. Δε θα ήταν κακή ιδέα. Ας προσπαθήσω λίγο ακόμα, από πότε τα παρατάω εγώ τόσο γρήγορα; Αυτό δεν είναι στη φύση μου εμένα!

"Εντάξει." Της χαμογέλασα. "Αλλά ίσως το κομμάτι με τα ψώνια να το ξανασκεφτόμασταν λίγο; " είπα και γέλασε.

Σηκώθηκε και πήρε τα κλειδιά της στο χέρι.

"Άντε πάμε. Ξέρω κάτι ωραία μαγαζιά που πρέπει να έχουνε και εκπτώσεις αυτές τις μέρες." Είπε.

Έτρεξα και την αγκάλιασα. "Σε ευχαριστώ, Άντζι!"

"Δε κάνει τίποτα μικρή μου!" Μου είπε τρυφερά.

Αν ήξερα πως η αυριανή μέρα στο σχολείο θα ήταν τόσο καλή όσο ήταν, δεν θα είχα καν γκρινιάξει πιο πριν!