"Τι κάνεις εκεί;" τον ρώτησα οταν άρχισε να ψεκάζει.
"Εγώ εσένα θέλω." Διάβασα δυνατά οταν απομακρύνθηκε. "Suga, τι πάει να πει αυτό;"
Αποκλείεται να συνέβαινε αυτό. Απλώς αποκλείεται, δε μπορεί. Παίζει μαζί μου; Να το εννοεί με την καμία. Άλλωστε δ...
Παρκάρουμε μπροστά από το σπίτι μας, τρεις ώρες μετά την αναχώρησή μας από την Σεούλ.
(Παιδιάτόσοειναιτοέψαξακιολαςδειτε:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
)
"Γιοί μου, καλώς ήρθατε!" Μας χαιρετάει η μάνα μας η οποία δεν έχει να μας δει περισσότερο από δύο εβδομάδες.
Μας αγκαλιάζει σφιχτά, πρώτα τον αδερφό μου και ύστερα εμένα. Το χαμόγελό της είναι τεράστιο, δε με κάνει όμως να την κατηγορώ λιγότερο.
Εντάξει, αγαπώ και σέβομαι τους γονείς μου, οκ. Αλλά είμαι πολύ δυσαρεστημένος μαζί τους που δεν στηρίζουν εμένα και το όνειρό μου να γίνω μουσικός και φροντίζω εδώ και σχεδόν δύο χρόνια να τους το δείχνω.
"Γεια σου μαμά, γειά σου μπαμπά." Τους χαιρετώ, όχι με πολύ ευθυμία όμως.
Ο αδερφός μου κι εγώ δεν τους αφήνουμε να μας βοηθήσουν με τις βαλίτσες μας, όσο κι αν θέλουν. Ο πατέρας μας ωστόσο, μόλις τις βάζουμε μέσα στο σπίτι, τις παίρνει και τις πηγαίνει στο δωμάτιό μας ενώ η μητέρα μας μας οδηγεί στην κουζίνα.
Καθόμαστε στο μικρό τραπεζάκι κι εκείνη αφήνει μπροστά μας τα πιάτα με το πρωινό που μας έχει ετοιμάσει.
Ο Jisong κι εγώ το τρώμε όλο από ευγένεια. Είναι οκτώ και τέταρτο, που σημαίνει πως η γυναίκα ξύπνησε πολύ νωρίς για να τα μαγειρέψει. Πρέπει να τιμήσουμε τον κόπο της.
Μας προτείνει να πάμε στο κοινό δωμάτιό μας να ξεκουραστούμε. Τις πρώτες μέρες θα το μοιραστούμε καθώς τα κανονικά μας υπνοδωμάτια θέλουν ακόμα συμμάζεμα.
"Δεν πειράξαμε τίποτα, τα αφήσαμε όλα να τα τακτοποιήσετε εσείς! Διαλέξτε τι δε θέλετε να το πετάξετε και βάλτε τάξη." Μας είπανε.
Ακόμη κι αν είχε περάσει χρόνος από την μετακόμισή μας στην Σεούλ, πίσω στην Ντέγκου μας περίμεναν πολλά πράγματά μας τα οποία έπρεπε κάποια στιγμή να συμμαζέψουμε.
