Our Future ( B-Brave fanfictie)

Hoofdstuk 60.

~ Dioni ~

"Goedemorgen" zeg ik als Emily de woonkamer in gelopen komt. " Is het heel gek dat ik denk dat ik maar een uur heb geslapen" vraagt ze en komt op de bank zitten. " Nee want dat is ook precies wat je hebt gedaan maar je mag wel weer gaan slapen als je wil ik maak je wel wakker wals Kees hier is" zeg ik. " Heel grappig maar ik blijf wel gewoon wakker tot hij er is" zegt ze en leg haar hoofd op mijn schoot. " Heb je nog wel energie" vraag ik. " Ja nog genoeg" zegt ze. " Je bent gewoon gesloopt eh" vraag ik. " Ja maar ik wil het niet toegeven het komt wel goed ik heb vaker een tour gedaan ik moet gewoon nog even doorzetten" zegt ze. " Dat weet ik maar ook met je nieuwe album erbij en nu nog een tour ik wil gewoon zeker zijn dat niet weer hetzelfde gebeurt als toen na je zwangerschap" zeg ik. " Gaat niet gebeuren want nu ben ik niet zwanger geweest maar Dion zou je nog een keer een kindje willen" vraagt ze. " Ik wil wel kinderen ja" zeg ik. " Ik ben bang " zegt ze. " Om weer zwanger te worden of om gewoon het moeilijk te krijgen" vraag ik. " Om zwanger te worden het het weer moeilijk te krijgen, ik heb mijn eerste zwangerschap niet eens aan mijn ouders verteld en ik voel mij daar nog steeds schuldig over" zegt ze. " Ja dat snap ik maar je kunt het nog vertellen maar ik denk dat je het beter zo kan laten en het los kan laten dit jaar " zeg ik. " Ik probeer het maar is blijft toch een kunst" zeg ik. " Dat weet ik maar sluit maar even je ogen" zeg ik en leg mijn hand op haar hoofd.

Ik kijk kijk voor mij uit terwijl Emily rustig terug in slaap valt. Ik weet dat ik haar moet helpen maar op een of andere manier doet het zo veel pijn. Als ik mijn telefoon ontgrendel zie ik een foto van het kindje dat Emily en ik hebben op gegeven voor adoptie. Ze woont nog bij hetzelfde gezin en de ouders zeggen dat ze het heel leuk heeft maar ik ben bang. Dat ze er op een dag achter komt dat we haar hebben opgegeven. Hoe graag ik er ook heen wil weet ik dat ik het niet moet doen want at kan Emily alleen nog maar mee van de kaart helpen. Maar ze moet weer een normaal ritme krijgen dan is ze iets minder kwetsbaar. Hopelijk in Spanje. Ik ga een mapje met foto's foor van Emily en mij samen. Van 2015 tot 2020. Alle dingen die zijn veranderd. Het zijn er niet veel maar de kleine veranderingen maken het. Vooral Emily haar haar dat alle kleuren is geweest.

~ Samuel ~

" Wat doe je " vraag ik als ik nog in bed lig en ik Loïs als een gek door de kamer zie lopen. " ik moet over een half uur op het vliegveld staan. " zegt ze. " Waarom heb je mij niet wakker gemaakt" vraag ik. " dat heb ik geprobeerd maar je lag in coma" zegt ze. " Ja ik ben best moe naar gisteren ja" zeg ik lachend. " Ja maar iets minder grappig is dat ik over een half uur er moet zijn en ik kan mijn paspoort niet vinden" zegt ze. " Het komt wel goed waar heb je hem gelaten" vraag ik. " Ja normaal zit hij gewoon in mijn tas tussen mijn spullen maar ik heb heel mijn tas van gisteren omgedraaid en ik kan hem gewoon niet vinden" zegt ze. " Dat komt omdat je de verkeerde tas pakte" zeg ik en wijs naar de tas die ze gisteren bij had. " dankjewel" zegt ze en trekt haar paspoort uit de tas. " Kom ik breng je wel weg" zeg ik en spring uit bed. Ik kleed mij snel aan en loop dan samen met haar het appartement uit. " Beloof je 1 ding" vraagt ze. "Wat " vraag ik. " Dat je niet vreemd gaat" zegt ze. " Natuurlijk niet ik ben gelukkig met jou en dat zal ik nog wel even zijn dus maak je maar geen zorgen" zeg ik en stap in de auto.

" ik ga je missen" zegt ze en drukt haar lippen op die van mij. Haar koffers hebben we al weggebracht en we staan te wachten tot ze door de douane gaat . " Ik ga jou ook missen" zeg ik en druk een kus op haar voorhoofd. " Ik zie je over een paar weken weer" zegt ze. "Tot over een paar weken" zeg ik en druk nog een kus op haar liggen. En dan zie ik haar verdwijnen op de manier dat ik Ymke ook zag verdwijnen maar op een of andere manier is dit niet zo pijnlijk als het bij Ymke was misschien omdat Ymke en ik een sterke band hadden. Ik loop zonder nog te kijken naar de auto. Ik rij maar gelijk door naar de concerthal in Den Haag waar we vanavond in het voorprogramma zullen staan.

~ Romy ~

De muziek van Lightning gaat uit. " Leuk dat jullie er allemaal zijn vanavond" zeg ik. " Hebben jullie het een beetje naar je zin tot nu toe" vraagt Emily en pakt mijn hand vast. Het hele publiek begint te gillen als teken dat ze het naar hun zin hebben. " Gelukkig komt er nog veel meer plezier aan voor jullie " zegt Lotte. " Ja zijn jullie klaar voor DNA" roept Ymke. Het publiek gilt als teken dat ze klaar zijn en de muziek begint.