Our Future ( B-Brave fanfictie)

Hoofdstuk 62.

~ Lotte ~

Ik haal even diep adem naar DNA. Mijn conditie is zeker wel minder geworden maar ik moet door we hebben bijna de helft van de show gedaan. " Groningen zijn jullie klaar voor Secret love song" roept Emily. Ik pak mijn adem en we gaan in een rijtje staan. De muziek begint en Emily begint te zingen.

~ Emily ~

" ik ga mijn spullen pakken en slapen" zeg ik en pak mijn koffer uit de kast. " Emily waarom praten we niet meer" vraagt Dioni. " Sorry maar ik weet gewoon even niet waar we over moeten praten " zeg ik en rits de koffer open. " Ja dat kan maar je hebt al niks meer gezegd sinds dat je af ging" zegt hij. " Sorry dat ik het gewoon even moeilijk heb" zeg ik en ik weet gewoon niet meer waar Dioni het over heeft. " Het gaat allemaal prima maak je geen zorgen meer over mij ik moet even nadenken en het komt wel goed" zeg ik en begin selectief kleren in mijn koffer te leggen en vervolgens gooi ik nog een paar paar schoenen er in. " Moet je nu zo veel meenemen het is niet dat je zo lang gaat" zegt hij. " We gaan toch ook nog een twee weken naar zuid Spanje" zeg ik. "Sorry maar ik denk dat je even aan paar minuten moet gaan zitten en mij vertellen wat er je dwars zit " zegt hij. Met veel zuchten ga ik naast hem zitten op het bed. Ik voel zijn arm over mijn schouder heen en zijn vingers wrijven over mijn schouder heen. " Het gaat prima" zeg ik. " Em ik ken je ik weet wanneer iets je dwars zit" zegt hij en drukt een kus op mijn lippen. " Het is gewoon dat ik het moeilijk vind om het los te laten en ik ben gewoon moe" zeg ik. " Dat weet ik en je slaap zo veel dat het bijna niet mogelijk is dat je moe bent" zegt hij. "Toch ben ik moe dus als je het niet erg vind kun je mij even laten en ga ik inpakken en dan slapen" zeg ik. " Toch vind ik het erg" zegt hij. " Waarom" vraag ik. " Omdat je sinds je terug bent en de tour weer bezig bent je geen aandacht voor me hebt, je bent hier maar je bent er toch niet" zegt hij. " Sorry ik wil ook heel graag met jou zijn maar ik heb gewoon geen energie er voor het spijt me heel erg" zeg ik en druk een kus op zijn wang. Met mijn eenhoorn nachtjapon loop ik de kamer uit naar de badkamer. Ik begin mijn toilettas te vullen met de spullen die ik toch niet meer nodig heb voor morgen en kleed mij daarna om. Mijn vieze kleren gooi ik in de wasmand en dan leun ik tegen de wastafel. " Sorry Dioni" fluister ik tegen mijzelf en loop naar buiten.

~ Ymke ~

Ik gooi de grote zwarte koffer op mijn bed. Ik begin met de kleren er in te leggen tot er aangebeld word.

" Ik kom eraan" roep ik ook al weet ik dat die persoon mij niet hoort. Als ik de deur open maak zie ik dat het Samuel is. " ik hoef je niet te spreken " zeg ik en wil de deur al weer dicht gooien. " Het spijt me" zegt hij. " Dat maakt het nog niet goed" zeg ik en gooi de deur dicht maar hij zet zijn voet er tussen. " Ga Samuel ik hoef je niet te zien het is al erg genoeg dat ik met je op tour hoef dan hoef je nog niet mij heel de tijd lastig te vallen wanneer ik vrij van je ben" zeg ik en hij loopt zonder mijn toestemming naar binnen. "Ik wil zonder ruzie de tour in gaan" zegt hij. " Dat gaat hem niet worden dus kun je eigenlijk wel gaan" zeg ik en duw hem naar buien. " Ymke het spijt me" zegt hij en pakt mijn hand vast. " Als het je speet dan had je het niet gedaan dus dan hoefde we ook niet uit elkaar te gaan door een gewone reden maar niet door dit "zeg ik. " Maar het spijt me" zegt hij. " Dat zal best maar ga " zeg ik en gooi de deur dicht. Gelukkig houd hij mij deze keer niet tegen. Ik wacht tot hij wegloopt maar dat duurde nog langer als ik dacht. De tranen blijven over mijn wangen rollen en loop terug naar mijn slaapkamer. Ik laat mij op bed vallen en besef mij dan weer dat ik veder moet gaan met inpakken om naar de bus te gaan.

Met mijn handtas en koffer loop ik de lift in. Mijn sleutels doe ik diep in mijn tas omdat ik weet dat ik er de komende tijd niet meer kom. Voor een paar weken kan ik even Amsterdam en alles met Samuel achter mij laten hoop ik. " Hey" zegt Emily en omhelst mij. " Hey" zeg ik en geef mijn koffer aan een van de dansers omdat hij voor mij veel te zwaar is om te tillen. "Gaat het" vraagt ze. " Het gaat super" zeg ik en loop voor haar de bus in. Er is nog niemand anders in de bus op Dioni naar. " Waarom praat je niet met Dioni" vraag ik. " Laat hem maar even we hebben een ruzietje gehad maar dat komt wel goed" zegt ze. " Kreeg hij te weinig aandacht" vraag ik. " ja dat was het probleem maar dat zag ik niet tot gisteren dus ik ga vanaf nu weer mezelf zijn, feesten, drinken en lol maken" zegt ze. " Ja dat moet ik ook maar weer doen" zeg ik en laat mijn hoofd op haar schouder steunen. " Het komt wel goed, we vinden onszelf wel " zegt ze en ik voel weer wat hoop.