WAIT!!help me...

~24~more than a kiss

POV Luke

Ik lig al de hele nacht wakker, inmiddels is het al ochtend. Ik laat haar niet alleen! Ik zal bij haar blijven!

"Goeie morgen." Zegt Janine. "Hai." Zeg ik en ik stap het bed uit, maar Sanne knijpt in mijn arm. "Ik kom zo weer." Fluister ik in Sanne's oor. "Hier is ontbijt, voor jullie beiden. Daar aan haar bed hangt een afstand bediening om haar bed een beetje omhoog te doen." "Oke dankjewel. Mag ze vandaag naar huis??" "Ja, we gaan nog een paar testjes met haar doen, en dan kan ze naar huis." "Mooi." Zeg ik en Janine loopt de kamer weer uit nadat ze alles heeft nagekeken.

"Goodmorning Pinguïn" hoor ik haar zachtjes zeggen. "Goeiemorgen prinses, wil je ontbijt?" Ze knikt, ik doe haar bed een stukje omhoog en geef haar het dienblad met ontbijt. "Wil je koffie voor me halen?" Vraagt ze. "Tuurlijk!" Zeg ik, ik sta op en loop naar de kantine om koffie te halen.

POV Sanne

Luke is zo lief! Hij zorgt zo lief voor mij. Ik hou van hem! Ik vindt het best wel erg dat Luke dat moest mee maken van mijn vader. Maar ik ben blij dat we aangifte hebben gedaan. Hopelijk vinden ze hem snel.
Ik hou echt van hem, maar hij heeft hulp nodig met zijn problemen, en dan bedoel ik drank, drugs en agressie problemen.

"SANNE!" Hoor ik een bekende stem schreeuwen. Nee, zeg dat het niet waar is... Het blijft even stil, ik staar naar de deur wachtend op wat gaat komen.

Hij staat daar, in de deur. Zijn hoofd is rood, in zijn ogen zie ik dat hij stoned is en de geur vertelt me dat hij veel drank heeft gehad.
Ik ben bang, wat gaat hij doen? Wat gaat hij zeggen??
"JIJ VUILIE HOER!!" Schreeuwt hij en hij loopt met stampende voeten naar mij toe. "JE HEBT JE EIGEN VADER VERADEN!!" Schreeuwt hij. Ik voel langzaam een paar tranen opkomen, ik probeer ze in te houden. "HOE KON JE?!! JE BENT NOG ERGER DAN JE MOEDER!!! EN DAN NU OOK NOG DIT!!! JE BENT NIKS WAARD!!" Schreeuwt hij. Ik kan mijn tranen niet meer in houden, zijn woorden doen me echt pijn.
"DIT MEEN JE NIET!!  JE GAAT JANKEN!!" Schreeuwt hij, ik zie dat een zuster naar binnen rent, maar ze is te laat. Mijn vader grijpt me bij mijn kraag waardoor ik een stukje omhoog kom. Hij maakt een vuist die met een hoge snelheid naar mijn gezicht komt. Ik sla een klein gilletje. "BEVEILIGING!! IEMAND HELP!!!" Schreeuwt de dokter. Ze probeert mijn vader van me af te halen, maar helaas. Ze belandt zelf op de grond, ze staat op en roept om hulp.
Mijn vader gooit mij van het bed af en begint me meerdere malen te trapen. "HOE KUNT U!!" Hoor ik een lieve warme stem zeggen, LUKE! Hij loopt naar mijn vader en duwt hem van me af. Ik zie dat er 2 andere grote brede mannen met 2 dokters naar binnen stormen. "GA WEG!! IK BEN NOG NIET KLAAR!!" Schreeuwt mijn vader, hij duwt Luke tegen een muur. "LUKE!!" Schreeuw ik angstig. Luke valt neer, en beweegt niet, de beveiligers houden mijn vader stevig beet. "JIJ VUILE SLET!! JE KUNT OOK ECHT HELEMAAL NIKS!!" Schreeuwt mijn vader terwijl hij uit de kamer wordt gehaald. "IK ZIE JOU NOG WEL!!" Hoor ik even later.
Ik negeer de pijn en kruip naar Luke, die nog steeds tegen de muur aan ligt. Ik leg mijn handen op zijn wangen. "Lukey?" Vraag ik hopend op een antwoord. Geen woord verlaat zijn lippen en zijn ogen blijven dicht. "Ik hoop dat dit werkt." Zeg ik zacht, en ik druk mijn lippen op die van hem. Ik voel dat zijn armen om mijn lichaam gaan. Een traan van blijdschap verlaat mijn ooghoek. "Je bent er weer." Zeg ik huilend van blijdschap. "Ik ga echt niet zomaar weg." Zegt hij en hij drukt zijn lippen weer op die van mij, even verdwijnt alle pijn en alle zorgen als sneeuw voor de zon. "Gaat het wel??" Vraagt Janine zodra wij ons terug trekken uit onze kus. Alle pijn komt terug zodra ik er aan denk. "J-ja." Stoter ik en probeer me groot te houden. "Niet dus, ik help je wel." Zegt Luke. Hij tilt me op in bride-style nog voor ik kan protesteren. Al snel voel ik het bed weer. "Waar hebben jullie pijn?" Vraagt Janine. "Ik heb niet echt veel pijn, het was alleen de klap." Zegt Luke een beetje stoer. "Luke niet liegen, kunt u hem even laten onderzoeken?" Vraag ik aan Janine. "Dat gaat zeker gebeuren." Verzekert ze me met een knipoog. "Maar waar heb jij pijn?" Vraagt ze lief. Ik haal me schouders op. "Die klappen kwamen hard aan en we konden niet meteen koelen, dus ik snap dat je pijn hebt. En toen hij je neer gooide op de grond, toen kwam je raar neer. Heb je nog ergens last van??" "Uhm, valt wel mee." Zeg ik. "Nee, valt niet mee. Laat haar ook even onderzoeken." Zegt Luke bezorgt. "Maak je geen zorgen Luke, ik heb nergens last van." "Sanne, je moest net bijna huilen bij de vraag: 'hoe gaat het?' je hebt wel pijn." Zegt Luke. "Ik onderzoek jullie beide wel. Ik haal even iemand er bij en dan beginnen we." Zegt Janine, wij knikken en zij loopt weg.