WAIT!!help me...

~44~ locked

POV Sanne

Kelvin is weg, net als mijn kleding. Ik zit als een klein balletje te huilen in een hoekje. "Mama..." Snik ik zachtjes.

"Nee lieverd, ik ben papa." Lachend komt mijn vader de kamer in. "Raap jezelf bij elkaar, de volgende klant komt zo." Hij gooit een setje lingerie naar mijn hoofd wat ik aan moet doen.

"Ik wil niet pap." Zeg ik zachtjes. "Je hebt zelf alles verpest, dus je lost het zelf maar weer op!" Roept hij, ik hoor nog wat gevloek er achter aan. "Ik haal hem op, en je zorgt er maar voor dat het goed gaat komen." Een diepe zucht verlaat mijn mond.

"M-mag ik dan w-wat eten of drinken?" Vraag ik terwijl ik de tranen weg veeg. Hij stampt mijn kant op en trekt me om hoog. "Denk je nou echt dat ik zo'n dik varken eten ga geven?! NEE!!" Ik krijg een klap in mijn gezicht. "Als er ook maar iets niet goed gaat, zal ik je zusje en die Luke kennis laten maken met mijn handel!" Dreigt hij en loopt woedend de kamer uit.

Een eenzame traan rolt over mijn wang. Ik wil hier weg.

"Hey babe." Hoor ik een onbekende stem zeggen. Ik draai me om en zie een jongen staan, denk ongeveer 20 jaar. Hij heeft zijn bruine haren een beetje omhoog, er mist een pluk haar uit zijn wenkbrauw, hij heeft ook een litteken op zijn wang. Hij draagt een wit shirt, een lichte spijkerbroek en een simpele zwarte bril. "Ik ben Steven." Hij schudt voorzichtig en licht ongemakkelijk mijn hand. Ik bedek vlug mijn lichaam met mijn armen. "Ik heet Sanne." Mompel ik en kijk nerveus naar beneden.

"Dus, uhm... Je ziet er goed uit." Begint hij, hij komt een paar stappen naar voren, waarmee ik volg met een paar stappen naar achteren. Ik bots tegen de muur en voel me klein en bang, Steven merkt het en doet een stap naar achteren.

"Waarom ben je bang en voel je je ongemakkelijk?" Vraagt hij zacht. Ik merk dat hij zich ook niet helemaal op zijn gemaak voelt. "Waarom voel jij je ongemakkelijk?" Kaats ik de vraag terug. "Dit is uhm..." Ik kijk hem vragend aan. "Ik ben nog nooit naar een hoer geweest."

Het feit dat ik een hoer ben en dat hij mij zo noemt geeft mij een naar gevoel.

"Mag ik je wat vragen?" Vraagt hij, ik kijk omhoog en knik voorzichtig.

"Ben je hier vrijwillig?" Ik schrik van zijn vraag.

Wat moet je zeggen? Hoe zal hij gaan reageren als ik 'nee' zeg? Zal hij dan nog wel betalen. Ik wil niet dat Luke of Madelon of wie dan ook wat wordt aan gedaan.

"Als je niks wilt doen, dan hoeft het niet." Zegt Steven. "I-ik w-wil wel." Zeg ik zacht en kijk naar beneden. Ik haat mezelf elke seconde meer en meer. "Mooi." Hoor ik hem zeggen.

Ik hoor dit niet te doen, ik wil met Luke zoenen, niet met zo'n gast. Steven legt zijn handen op mijn kaak en zorgt er voor dat ik naar hem kijk. Zijn lippen plaatst hij op mij en gaat helemaal los. Ik heb me nog nooit zo vies gevoelt.

~~
POV Luke

Het is 7 uur in de ochtend, ik doe geen oog dicht sinds Sanne weg is. De politie komt vanavond pas in actie, ze moet eerst een aantal uur vermist zijn. Ze zoeken wel naar haar vader die ontsnapt is.
Ik word gebeld door mijn manager.

M: Luke?

L: hai

M: luister, jij gaat nu een bericht op alle social media. Over de dood van Sanne's moeder

L: ik dacht dat je niks te maken wou hebben met Sanne

M: Een deel van de fans vinden haar leuk. Ze mag blijven, maar ze moet zelf wel wat meer op social media doen.

L: uhm oke, ik regel het als ze gevonden is.

M: wat bedoel je, 'gevonden'?

L: ze is weg, vermist, al sinds gisteren!

M: ow, oke, wat erg

L: ik moet gaan, doeg

En ik hang vlug op, hoe droog kan je reageren?!

Ik trek een schoon shirt aan en ga weer door de stad, wat ik gisteren ook duizend keer heb gedaan, gewoon om te kijken of Sanne daar is.

Ik maak me echt zorgen, straks doet haar vader haar wat aan, ik vraag me af of ik mezelf dat wel ooit zal vergeven. Ik had haar sneller tegen moeten houden, ik had eerst naar haar moeten gaan in plaats van de paparazzi daar in starbucks.

Ik loop eerst naar Michelle, Calum zit samen met haar op het bed in de kamer.

"Enig idee waar Sanne zou kunnen zijn? Of waar haar vader zou kunnen zitten?" Vraag ik na enige stilte. Michelle haalt zuchtend haar schouders op, net als Calum. "Michelle, Calum, de sport therapie begint zo." Zegt een vrouw. Michelle knikt. "Ik ga wel, ik spreek jullie nog wel." Zeg ik en strompel weer veder.

Ik loop elke winkel in en elke winkel uit. Met een omweg beland ik bij de starbucks, Kevin is er niet dus ik bestel snel een koffie en ga veder.

"OH MY GOD!! LUKE HEMMINGS!!!" Gilt een meisje. Ik draai me om en glimlach zwak naar het meisje. "Hey." Zeg ik. "H-hey..." Ze kijkt me met grote ogen aan en een traan rolt over haar wang.

"Ik heb hier zo vaak over gedroomd." Mompelt ze, ik begin te lachen. "Zei ik dat hard op?" Vraagt ze schaamte vol. "Ja, maar maakt niet uit." Zie giechelt en kijk schamend weg. "Wil je met me op de foto?" Ze knikt hevig en pakt haar telefoon. We maken een paar foto's en ik geef haar nog een knuffel.

Ik loop veder en ga door het park. Op een gegeven moment kom ik een bekend paar schoenen tegen, hoe komen Sanne's schoenen hier? Ik pak ze op en kijk om me heen.
Owja, was ze kwijt geraakt toen ze het kreeg te horen over haar moeder.

POV Sanne

"Mag ik weg? Alsjeblieft?? Ik beloof niemand er wat van te zeggen." Smeek ik papa. "Nee!"

Hij is dronken, dat merk je overal aan. Een vlakke hand voel ik tegen mijn wang. Daarna krijg ik nog een stomp in mijn maag.

"Morgen komen er weer wat mensen, je bent klaar voor vandaag." Zegt hij dood normaal. Een traan verlaat mijn ooghoek, ik veeg 'm snel weg, wetend hoe erg mijn vader huilen haat. "Je bent zwak, alleen zwakkelingen zoals jij huilen." Lacht hij. Ik kijk bang naar mijn voeten, een trap in mijn knie holte zorgt er voor dat ik op de grond val. "Ik ga nog wat drinken, doei." Mijn vader bindt nog snel mijn voeten vast aan een waterleiding. Hij verlaat de ruimte en ik blijf alleen achter.

Ik vraag me af hoe laat het is en hoe lang ik hier al zit. Maar de grootste vragen in mijn hoofd zijn heel erg anders: waarom liet mijn vader mijn moeder vermoorden? Hoe gaat het met Luke en de anderen? En de laatste vraag is ook eentje die mijn aandacht opeist: hoe kom ik hier uit?

Ik richt me nu op de laatste vraag. Ik kom niet ver, mijn voeten zitten vast.

Er komt een man binnen lopen met een rugzak. Een rood harige, lange man. Hij knikt naar mij en gaat stilletjes voor mij zitten. Ik zie hoe hij iets op zijn telefoon zoekt en een appel eet, daarna begint hij een boek te lezen. "Uhm, kunt u mij misschien los maken? Ik moet naar de wc." Verzin ik snel, maar hij blijft mij negeren.

Het blijft lang stil, het is zo'n nare, ongemakkelijke stilte.

"Probeer wat te slapen, over 8 uren heb je pas je volgende klant." Zegt de rood harige kerel.

Ik geef hem gelijk, ik heb toch niks beters te doen. Ik leun tegen de muur en sluit mijn ogen.

Het is moeilijk om in deze koude kamer in slaap te komen en al helemaal in deze positie. Maar mijn lichaam is uitgeput, dus geef ik me al snel over aan de slaap.

A/N

Heeyyy

Ik hoop dat jullie een leuke Valentijnsdag hebben

En als je single bent, net zoals ik, ik hoop dat je niet te veel kleffe stelletjes hebt gezien

Xx mij