WAIT!!help me...

~49~ carry on

POV Sanne

Ik word wakker en kijk hoe laat het is, 9 uur. Ik stap uit bed en schud Luke langzaam wakker. "Hey baby." Luke drukt een kusje op mijn neus. Zonder wat te zeggen pak ik mijn zwarte jurk en sluit ik mezelf op in de badkamer.

Ik doe mijn jurkje aan, mijn haren laat ik los hangen en ik doe alleen mascara op. Ik poets snel mijn tanden.
Ik kijk naar mijn littekens, ze hebben een verhaal, maar toch irriteren ik me er nu aan.

Ik loop de slaapkamer weer in en zoek een jasje om mijn armen te bedekken. Ik wil geen blouse aan, maar een lerenjackje lijkt me ook niet echt gepast.

"Baby? Wat is er?" Vraagt Luke bezorgd en loopt naar mij toe. Ik krijg geen woord mijn mond uit. "Wil je iets om je littekens te bedekken?" Vraagt hij, ik knik zachtjes. "Misschien kun je een jasje van Madelon aan doen?" "Die zijn te klein." Fluister ik. "Michelle dan?" "Kleiner." "Misschien iets van je moeder?" Vraagt Luke twijfelend. "Ja." Zeg ik en glimlach zwak.

Luke eet snel wat, ik heb geen honger. Luke draagt een zwarte broek met een zwarte blouse, hij ziet er goed uit.

Als hij zijn eten op heeft rijden we naar het huis van mijn mama. Ik maak de deur open. "Hai." Roep ik. "Wacht hier." Zeg ik tegen Luke.

Ik loop de trap op en open haar kast. "Deze." Mompel ik in mezelf, ik pak een zwart vestje, het is simpel en hangt losjes om mij heen. Ik doe de kast dicht en loop naar beneden.

"Ze zijn niet thuis." Zegt Luke, ik knik. We verlaten het huis en rijden naar het gebouw waar we afscheid van mijn mama gaan nemen.

We houden het klein; Luke, Michael, Calum, Madelon, Michelle, Kevin, Karin(mijn bazin), ik en nog wat vrienden van haar, aangezien mijn mama geen zus of broer had en haar ouders overleden zijn komt er niet meer familie.

We lopen het gebouw in en zien dat Madelon en Michael er al staan. "Hi." Zeg ik zacht en geef ze een knuffel.

Als iedereen er is lopen we naar een zaal waar mijn moeder ligt. Een paar mensen houden een speech, ik ook.

Ik loop naar voren en ga achter de microfoon staan. Ik kijk de zaal rond, de zenuwen gieren door mijn lijf.

"Hey mam, ik weet nog hoe we samen op de bank zaten en jij vroeg of ik verliefd was terwijl ik aan het appen was." zeg ik, een glimlachje verschijnt kort op mijn gezicht. "Ik zei nee, maar jij wist wel beter. Er was niemand die mij beter kende dan jij." Ik zoek kort oog contact met Luke voor dat ik veder ga. Luke schenkt me een bemoedigende glimlach.

"Mam, jij hebt mij groot gebracht tot de vrouw die ik nu ben." Zeg ik, vele tranen rollen over mijn wangen. Ik mis haar nu al.

"Ik weet nog goed toen we op vakantie waren met z'n drieën. De eerste vakantie zonder papa. Ik was bang dat er veel zou veranderen, maar je nam zijn taken gewoon over. Je was de beste BBQ'ster, en voetballen was geweldig, de hele camping deed uiteindelijk mee, tijdens badminton hadden we de grootste lol." Ik grinnik kort, maar de tranen blijven lopen, Luke maakt een gebaar waarmee hij vraagt of hij moet komen, ik zachtjes schud nee.

"Ik heb fouten gemaakt, ik heb me dom gedragen, maar ik ga alles doen om je trots te maken." Ik neem een korte adem pauze en veeg wat tranen weg, dit is moeilijker dan ik had gedacht. Madelon knikt naar me als teken dat het goed gaat.

"Ik wil je ook bedanken, voor alle moeite, alle steun, alle hoop en alle liefde die je mij en vele anderen hebt gegeven. Je was de beste mama ooit, bedankt mam, voor alles. Ik hoop dat je je rust hebt gevonden." Ik sluit mijn woordje af en loop dan snikkend terug naar Luke.

"Je hebt het goed gedaan babe." Fluistert hij en drukt een kusje op mijn wang. De priester zegt nog wat dingen en dan lopen we met z'n allen naar een zaal.