WAIT!!help me...

~39~ Best X-MAS

POV Sanne

Ik staar een beetje voor me uit. Ik denk na, over alles wat er net is gebeurd. Ik zag het al aankomen, maar ik zou me sowieso schuldig gaan voelen als ik niks van me zou laten horen. Het is en blijft mijn papa, wat er ook gebeurt.

"Babe? Gaat het?" Luke zwaait voor mijn gezicht waarmee hij mij uit nijn gedachte haalt. "O-hey Luke. Ja, ja het gaat." Zeg ik en sta op. Ik haal mijn oordopjes uit mijn oren en zet de muziek uit. Hij legt zijn hand op mijn onderrug. We lopen naar de auto, hij doet mijn deur open. "Na u, mevrouw Collins." Zegt Luke met een chique stemmetje, ik begin te giechelen. "Dank u meneer Hemmings." Zeg ik met ook zo'n stem. Het doet me denken aan onze eerste date toen hij dat deed in zijn huis. Luke graait naar mijn hand. Hij vlecht onze vingers, ik kijk er naar. "Baby?" Ik kijk op en zie dat Luke op de weg let, wat logisch is. "Wat is er Luke?" "Waarom wou je zo graag naar je vader? Ik bedoel hij heeft je zo veel pijn aan gedaan." Zegt Luke vol onbegrip. Ik snap hem wel, het is ook raar wat ik deed, of niet? "Hij blijft mijn papa, ik wou hem niet alleen laten tijdens kerstmis." Ik weet niet echt hoe ik het moet uitleggen. "Heb je hem vergeven?" "Nee." Zeg ik vluchtig. Ik hoor Luke opgelucht adem halen, waarom hij dat doet snap ik niet echt. Het blijft even stil, en ik haat dat!! "Luke?" "Sanne?" "Hoe laat moet je weer weg?" Vraag ik. Luke knijpt zachtjes in mijn hand. "Vanavond pas, ik ben nu nog bij jou." Zegt Luke waarmee hij een glimlach op mijn gezicht maakt. "Ik ga je wel missen hoor." Zeg ik met een sip ondertoontje. "Ik ga jou ook missen babygirl." Zegt Luke en knijpt zachtjes in mijn hand. We stoppen bij zijn huis. We stappen uit, hand-in-hand lopen we het huis in. "Dus wat was je van plan met die petjes?" Vraagt Luke en pakt het petje die ik ze vandaag had gegeven. "Nou kijk, in de kerk zijn vele daklozen samen voor een heerlijk eten en gezelligheid, ik ben daar elk jaar een vrijwilligster met Madelon." Leg ik uit, Luke knikt begrijpelijk. "En jullie moeten gewoon mee!" Zeg ik als een kleinkind en steek mijn tong uit. Luke begint te lachen. "Maar ik wil niet!" Dramt Luke alsof hij een kind is die zijn zin niet krijgt. We beginnen beide hard te lachen. "Grapje babe, maar wil je nog wat eten voor we weg gaan?" Vraagt Luke lief. Ik schud mijn hoofd van links naar rechts. "Neh, dankje." Voeg ik er aan toe. Luke knikt en pakt nog wat te drinken voor ons. "Hoe laat wil je gaan?" Vraagt Luke nadat hij een slok uit zijn glas had genomen. "5 uur?" Vraag ik. "Is goed." Antwoordt Luke. Ik ga op het aanrecht zitten en drink mijn drinken op.

"Kom Babe, we gaan naar Michael  en Madelon." Zegt Luke. "Ja Lukey." Ik spring van het aanrecht af en volg hem richting de auto. We stappen in en rijden richting het huis van Michael.

Zodra we daar aan komen lopen we naar de deur en bellen we aan, Michael doet open. "Hey." Zeggen Luke en ik vrolijk. "Hey, gaan we?" Vraagt Michael, ik knik enthousiast. "MADELON!!!" Riep Michael. Madelon kwam huppelend naar ons toe. "Hey." Zegt ze en drukt een kus op de wang van Michael. Michael slaat zijn arm om haar middel en zo lopen ze naar de auto van Michael. "We rijden wel achter jullie aan." Zegt Luke en we stappen allemaal in een auto. "Ze zijn echt cute samen!" Zeg ik. Luke begint te lachen. "Heb je het over Michael en Madelon?" "Ja, duh, vindt jij van niet dan?" Vraag ik onbegrijpelijk. "Ze zijn wel een soort van cute, maaarr.." Zegt Luke en laat de 'r' rollen. "Maar wat?" Vraag ik nieuwsgierig. "Maar wij zijn cuter, toch?" "Zeker." Giechel ik. Ik kijk naar Luke en zie hem lachen, hij is echt een schatje.
Al snel komen we bij de kerk uit en lopen we naar binnen met onze petjes op. We melden ons bij de vrijwilligers en we lopen elk een kant op, Madelon en ik lopen gelijk naar een vrouw die ergens zit met een groepje kinderen, ik weet niet waar Luke en Michael heen lopen. "Hallo, dat is Madelon en ik ben Sanne, wat is uw naam?" Vraag ik beleefd. "Anastasia, dit zijn mijn kinderen, Sandra, Timmy, Violet, Robin en Peter." Zegt ze vriendelijk. "Hoe gaat het?" Vragen we en gaan naast haar zitten.

~time skip~

POV Luke

We hebben al met best wel wat mensen gesproken, het valt me op dat iedereen een verhaal heeft hier. Ze hebben zo veel meegemaakt. De een is failliet gegaan, de andere is bedrogen en weer een ander is geboren op straat, enzovoort. Ik zit nu bij een klein meisje van 10 jaar en haar vader, ze zijn erg close. Haar vader is uit huis geschopt na dat haar moeder dood is gegaan, haar moeder had blijkbaar een enorme schuld gemaakt. Nu leven ze op straat, het is zo sneu. "Wat wil je later worden?" Vraag ik aan het meisje. "Zangeres." Zei ze schattig. "Of dokter." Voegt ze er nog vlug aan toe. Ik knik. "Jij bent al groot, wat ben jij geworden?" Vraagt ze lief. "Ik zit in een band, ik zing en speel gitaar." Zeg ik waarmee haar ogen groot worden. "Wil je iets zingen?" "Uhm, ja hoor. Maar dan moet die jongen meezingen, want hij zit ook in mijn band." Ik wijs naar Michael, het meisje knikt. Samen lopen we naar Michael. "Ey Mike, kom even met mij zingen voor deze mooie dame." Zeg ik tegen hem. "Tuurlijk mate, welk nummer?" "She looks so perfect?" Stel ik voor. "Is goed." We begonnen het nummer samen te zingen.