Remember me, Alice (Tough Ladies Series 1)

Kabanata 1

"Xenon pre! Tawag ka ni big boss."

My forehead creased. That's unusual.

Mula sa ilalim ng kotseng inaayos ko ay maingat akong lumabas at agad na kinuha ang face towel na nilagay ko kanina sa hood ng kotse.

Now I am drenched with sweat. Puno rin ang kamay at braso ko ng grasa mula sa buong araw na pagtratrabaho.

"Ge pre, sunod ako."
Iminuwestra ko ang kamay ko para paunahin ito habang naglilinis ng dumi sa katawan.

Hindi ganun kadali gaya ng una kong inakala ang pag memekaniko. It's tough but I can still manage. Thanks for my previous chain of road trips.

Pagkatapos na pagkatapos ko ay agad akong pumunta sa opisina ng big boss namin dito sa talyer.
Hindi ko ito pwedeng paghintayin lalo na't bihira lang ito kung magtawag ng tauhan sa opisina niya. At dahil nasa likod lang naman ng talyer iyon ay agad akong nakarating.

Kumatok ako ng tatlong beses bago ko binuksan ang pinto. Bumungad sakin ang mukha ng amo namin na halatang pagod pero nananatili paring kalmado.

"Pinapatawag niyo daw ako big boss."

His serious face cracked into a small chuckle.

"Don't be so formal my nephew. Halika at pumasok."

Napakamot ako sa batok at napangisi nang tuluyan na akong pumasok.

"Kamusta tito? You look so tired. Marami bang inaasikaso dito?"

Seeing this man makes me feel so grateful. Sobrang laki ng utang na loob ko sa taong ito. This man is one of the main reasons kung bakit nandito ako ngayon, sinusubukang mag bagong buhay.

He is my late mother's brother, and my only relative who truly cares for me and treats me as his own flesh and blood.

Siya ang tumulong sakin para makabangon ulit. After that suicidal day, siya ang una humanap sakin. He let me stay in one of his condo units, after a month he asked me to come with him in his hometown here in Cebu. He's the one who gave me this job for almost three months now. Dito na rin ako sa talyer nakatira, at natutulog sa isa sa mga kwarto sa likod bahay. Actually, sa mansyon mismo sana nila ng pamilya nito ako patitirahin pero ako ang umayaw. Ayokong makaisturbo sa buhay nila, lalo na at hindi kami in good terms ng bunsong anak ni tito, maliban sa panganay na si Clevan na civil ang pakikitungo sakin.

Iginala ko ang mga mata sa paligid at napasin ko ang malaking patong ng mga papeles sa kanyang mesa.
I'm very sure that it's not about the shop.

Sumandal muna ito sa swivel chair at napabuntong hininga.

"Oh you don't have any idea Xenon. Actually, dinala ko na ang paper works ng kompanya dito."

I let out a small laugh.

"Take a break tito Chard. I'm sure Clevan can handle the company. Don't stress yourself so much. At dito sa talyer naman, you can always count on us."

Nag-aalala ako sa kalusugan niya. He's already 60 years old, masama na sa kanyang magpuyat.

"Thanks for the advice my favorite nephew. Di bale ay susubukan kong gawin ang sinabi mo. Ah, by the way, bago ko makalimutan."

May kinuha itong brown envelope na nakaipit sa isang libro at inabot sakin nang malaki ang ngiti.

"What's this?"
Napapantiskuhan kong tanong habang sinisipat ang kabuuan ng envelope.

"Open it. Hurry." I can sense so much enthusiasm in his voice.

Binuksan ko ito at bumungad ang isang papel. I read it mentally.

"What does a full package  scholarship certificate in Clarkson University has to do with me?-----Wait."