KAYBETME KORKUSU
Uzun bir hastane koridorunda, sessiz ve kimsesiz umutla bekleyen insanlar. Köşede çaresizce bekleyen bir kadın, sesleniyorum beni duymuyor. Biraz yaklaşınca omuzlarını çekişinden ağladığını anlıyorum. Bu sessizce ve hüzünlü ağlayış; beni on bir yıl öncesine götürüyor.
Soğuk bir mart sabahıydı. Hastane koridorunda umutsuzca haber bekliyordum. Upuzun bir koridor, önümde herkes koşuşturuyor. Ama benim gözüm kimseyi görmüyor. Sadece yüzünü bildiğim ama ismini hatırlamadığım o beyaz önlüklü adamları bekliyorum. Pencereden bakıyorum, biri sesleniyor, ses sanki çok uzaklardan geliyor algılamakta güçlük çekiyorum. Sonra omzuma dokunuyor, dönüyorum. Üzgün ve kısık sesle kaybettik diyor, belkide onlarca hasta yakınına aynı haberi verdikleri için onlara normal bir durummuş gibi geliyordur ama ben algılayamıyorum. Aynı ses tekrar ediyor, kaybettik hastayı diyor. Yer ayaklarımın altından kayıyor, etraf bulanıklaşıyor, hıçkırarak ağlamak istiyorum. Ellerimi yumruk yapıp sıkıyorum, acı ile bağırmamak için elimi ağzıma götürüp ısırıyorum. Canım hiç acımıyor ama yüreğimin sızladığını hissediyordum.
Sonrası malum, bir mezar görüyorum. Derin bir kuyu gibi görünüyor. Nasıl koyacaklar babamı buraya diyorum. Dipsiz ve karanlık bir kuyu. Nasıl örtecekler üstünü, gözlerine toprak dolmaz mı diyorum. Annem beni de onun yanına koyun diye haykırıyor. Olan bitenler sanki rüyaymış ve rüyadan uyanarak onu karşımda görecekmişim gibi geliyor. Babamın mezarının yanında içi boş bir mezar daha var. Babamınki kadar derin görünmüyor gözüme. Ne zaman bir mezar görsem içimi aynı korku kaplıyor.
Ürpererek kendime geliyorum. Kadına tekrar sesleniyorum beni duymuyor. Gözleri ağlamaktan kızarmış. Belki yapamadıklarına, belki çaresizliğine ağlıyor. Acısı hafiflesin diye sarılıyorum.
ELİFSU
