lee : üzgünüm.
kwon : sorun değil.
lee : bak, cidden, üzgünüm. yanında birinin olmasına ihtiyacın varmış gibiydi.
kwon : sorun değil dedim ya.
lee : rahatsız olabileceğini düşündüm. eve geldiğimden beri yaptığım şeyle ilgili düşünüyorum.
kwon : bugünkü cesaretin kıçına mı kaçtı senin? rahatsız olmadım ama teşekkür de bekleme.
lee : sana karşı kötü hissettiğim zamanlarda birden nasıl tekrar gıcık olmamı sağlıyorsun anlamıyorum... sinirlerimi bozuyorsun.
kwon : sen de benim sinirlerimi bozuyorsun, ben bir şey diyor muyum?
lee : bunu yeterince dile getirmiştin zaten, başa dönmek istemiyorum. kedi köpek gibi dalaşmak da. sadece, tek başına onların karşısında seni görünce öylece bakamadım. yanına geldiğimin farkında bile değildim. insanlık içgüdüsü. sende olmayan bir şey tanıdık gelmemiş olabilir. sonra bundan rahatsız olabileceğini düşündüm, hani benden pek hazetmiyorsun ya. o yüzden özür diledim, anladın mı salak?
kwon : kim demiş hazetmiyorum?
lee : kwon soonyoung...
kwon : saçma sapan konuşmasana.
lee : bir şey mi içtin?
kwon : illa çirkin olduğunu söylememi istiyorsan, yaparım. bunlar doğrular bebeğim.
lee : evet içmişsin. ayıldığında yazarsın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ugly
Fanfictionona normalden daha uzun baktığımı fark ettiğim an çok geçti, çünkü bana dönmüş, bakışlarıma karşılık veriyorken hemen karşımızda oturan annesini unutabilir ve yumuşatıcı kokusunun çoktan burnumu istila ettiği o kazağına gömebilirdim suratımı. eriyor...
