The Principal Is My Ex-Husband

Chapter 3

Bianca P.O.V

 Hindi talaga ako mapakali sa upuan para akong natatae na nauutot kasi naman last subject na to knowing na pinapapunta ako ng Principal sa office niya.

Ano bang papeles yun? Kumpleto naman ako ng requirements ah. Ano ba talaga sadya niya.Nakakainis ka Kris Santiago unang pasukan palang binabagabag mo na ako paano pa sa susunod. Nang matapos ang klase ay agad akong pumunta sa office niya kumatok muna ako bago pumasok agad ko naman siyang nakita sa table niya na parang ang lalim ng iniisip tumikhim ako bago isara ang pinto .

 "Sir, a...ano pala yung papeles na sinaaabi mo?" diretso kung tanong sa kaniya may konting kaba pero isinantabi ko muna iyon napansin ko lang kahit parang nakabarong yung suot niya ang gwapo niya parin tignan.

 "Ahh About that, wala namang problema. I ...I just want to talk to you... Bianca" seryoso pero mahina nitong sabi habang unti unting tumatayo nanlaki ang mga mata ko ng makitang papunta siya dito sa akin.

What the heck anong pag-uusapan namin?

 "K...Kris" pabulong kung sabi habang tinitignan siya, ang kaninang seryosong mukha ay napalitan na ng pagod na itsura namumungay ang mga ito and i can see the longing in his eyes while looking at me. Ang sakit tignan nanggigilid ang aking mga luha pero pinipigilan ko itong tumulo.

"H...Hinanap kita, halos ikutin ko ang Pilipinas makita kalang Bianca. I can do everythint for you but I'm still questioning myself what did i do huh baby. I miss you so much i tried to forget you but i just can't. I've been holding my feeling pero nang makita ka ay hindi ko pala kaya the years i wasted just to forget you is useless. Mahal na mahal pa din kita " mahina nitong sabi habang namumula ang kaniyang mga ilong even his voice ay basag na habang sinasabi ito sa harapan ko. Agad akong nag-iwas ng tingin still trying to hold back my tears it's my fault naging mahina ako, habang naalala ang katangahan at kahihiyan na nagawa ko noon ay tuluyan ng tumulo ang kanina pang pinipigilan na mga luha pinunasan ko ito at tinignan ang namumulang mga mata nito.

 "S...Sorry" nanghihina kung sambit sa kaniya.

 "H...Hindi ko sinasadya, patawarin mo ako" umiiyak kung sabi nang tignan ko siya ay walang emosyon itong nakatingin sa akin bago ako niyakap ng mahigpit agad na bumuhos lalo ang mga luha ko habang magkayakap kami. Matagal kung hiniling na sana mayakap ko siya at makahingi ng tawad sa nagawa ko. Hindi ko sinasadya ang nangyari my past is still hunting me about what happened through the years hinarap ko ito araw-araw tryint to forget pero ang hirap pala.

 "A...accidente lang yun, natakot ako kaya....kaya-"

 "Sshh i know, kasalanan ko din I'm at fault too baby" tuluyan na akong humagulhol walang tigil sa pagpatak ang mga luha ko.

"But you runaway, you never waited for me to come home.I want to hear you out but you're already gone" malungkot nitong sabi habang mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin.

 "I'm scared" paos kung sabi. Humiwalay  siya sa yakap at tinignan akong mabuti.

"Inalagaan mo ba ang sarili mo? Saan ka nakatira ngayon? Kumakain kaba ng maayos ah? God i miss you, i miss you so much pakiramdam ko sa mga araw na hindi kita kasama ay patay ako. Maiintindihan ko naman we are still young but running away won't solve our problem. May kasalanan tayong pareho" kitang ita ko ngayon ang pagpipigil niya sa kaniyang mga luha. Hinawakan niya ang pisngi ko para alisin ang mga luha doon. 

"Don't cry please" namamaos niyang sabi at niyakap ulit ako. Bumuhos ulit ang mga luha ko. I'm so sorry for being a coward mahal na mahal din kita.

Napatawad niya na ba ako? Hindi ko alam kung anong nangyari dahil nawalan na ako ng malay ang huli  kung kita ay ang nag aalala niyang mukha.