Imagines✔️

Martin/Marit

Dit is m'n eerste imagine na een hele langeee tijd

Ik hoop dat m'n schrijfwijze wel is verbeterd!

Deze imagine is voor mah bae @maritjuhhhx

Marit POV:

Ik duw de deur open van de Starbucks. Een warme wind komt in m'n gezicht. (OMG GEEN SCHEET) De zoete geur van verbrande koffie en muffins vloeit in m'n neus.

Ik trek m'n handschoenen en muts af. Ik stop ze in mijn tas en ga in de rij staan. Ik heb zin in een blueberry muffin en een Pumpkin spice latte. Ik vis mijn portemonnee uit mijn tas en kijk of ik genoeg heb. Ik heb €20 in mijn portemonnee dus kan ik dat beter allemaal opmaken. Misschien kan ik nog meer muffin kopen!

Als ik aan de beurt ben bestel ik m'n drankje en heel veel muffins. Ik wacht aan de toonbank. Ik haal mijn telefoon uit m'n broekzak en ga op snapchat. Ik probeer de nieuwe grappige/leuke/enge snapchatfilters uit.

"Marit!"hoor ik. Ik stop mijn telefoon in m'n tas en neem m'n koffie en muffins aan. Ik stop de muffins snel in m'n tas zonder te kijken en ren de Starbucks uit. Het begon erg druk te worden dus vlucht ik maar.

"Wacht!"hoor ik een bekende stem achter me. Ik stop met lopen en draai me om. Een lang figuur komt op met af rennen, met een muffin in zijn hand. Hij doet zijn capuchon af en- oh my god! Mijn ogen springen open. Nee, dat kan niet. Hij was toch op tour? Ik draai me snel weer om en sprint weg. "He! Blijf staan!"schreeuwt Martin weer. Een hand duwt m'n schouder waardoor ik in de sneeuw val. Hmm? Lekkere sneeuw. "Oh mijn god. Het spijt me zo erg!"verontschuldigt hij. Ik rol om en sta op. Ik klop het sneeuw van me af. "Het spijt me zo erg. Het was niet mijn- Marit?"

Oh, fuck.

"U-Uh, Jep, hey.., Martin"stotter ik. Ongemakkelijk zwaai ik mijn hand.

"Ik heb je zo lang niet gezien. Hoe gaat het?"vraagt hij. Uhm, weet hij niet wat hij heeft gedaan?

"Het gaat goed met mij"zeg ik kortaf. Ik neem de muffin en loop de andere kant op.

"He, wacht. Marit ik heb je pas net terug. Ga je weer weg?"roept hij. Ik rol m'n ogen en draai me om.

"Je hebt met nooit terug gekregen. Niet eens een minuut geleden heb je me herkent en dat heb je me terug?"zeg ik. Hij loopt naar me toe en neemt mijn kleine handen in zijn grotere.

"Marit, je weet dat ik een goede rede had om het uit te maken. Ik moest een jaar lang op tour!"legt hij uit.

"We konden het nog steeds proberen"zeg ik.

"Het zou nooit lukken. Je weet hoe dat gaat. Nu ik weer hier ben en jij ook kunnen we weer samen zijn?"vraagt hij.

"Je had niets fout gedaan. En je hebt wel gelijk"geef ik toe. Een kleine lach komt tevoorschijn op zijn gezicht.

"Dus het is een ja?"

"Ja"

Weet dat dit m'n eerste imagine is na een lange tijd dus het kan nog crappy zijn