"Drogi Pamiętniczku"

Epilog

Wyszła na ulice. Przed nią szła mama. Widziała oczami wyobraźni jej podkrążone oczy.
"Co sie wydarzyło? Dlaczego niczego nie rozumiem?"
Gdy usłyszała diagnozę: schizofrenia , nie była w stanie tego pojąć. Nie rozumiała, dlaczego jest Juno. Nie rozumiała tego, co mówił lekarz. Łzy matki wydawały jej sie zbędne.
Samochody wydawały jej sie nierzeczywiste. Nic jej sie nie zgadzało.
-Juno...
Spojrzała w lusterko samochodu. Nie znosiła tych zaszczutych oczu jej rodzicielki. Były odrzucające. Pałała do nich pogardą. Uniosła jedynie brew, nie odezwała sie słowem. Kobieta westchnęła i przestała sie wpatrywać w nią w napięciu.

W domu jak zwykle było dosyć cicho. Poszła od razu do swojego pokoju, zamknęła za sobą drzwi. Usiadła przy biurku. Zawahała sie. Przed sobą miała zamknięty zeszyt w czarnej okładce. Niepewnie otworzyła go.
"Może to tyle tak na początek. Nie chce ci powiedzieć wszystkiego, bo nie możemy tak od razu o sobie mówić obcym. Trzeba sobie najpierw zaufać. Wiec napisze jutro, za tydzień, za dwa... Za jakiś czas. Jak uznam, że mogę napisać. Dobrze?"
"Czy to może być..." zawahała sie "Czy to mój pamiętnik?"
Wróciła na następna stronę. Czytała i wszystko zaczęło jej sie przypominać. Yukki, jej chłopak, który postanowił ją zostawić. Wiele razy zabiła go i jego rodzine w swojej wyobraźni, tak jak i własnych rodziców. Lalka...? To jej autystyczna siostra. Nie mówi o niej nigdy nikomu. Nie przyznaje sie do niej na ulicy.
"Pomieszało mi sie życie w nierealnym i realnym świecie..." przymknęła powieki "Już rozumiem... Nareszcie rozumiem."
Powoli otworzyła oczy. Popatrzyła na pustą stronę. Wystarczyło sięgnąć po długopis.

"Hej. Jestem Juno, już sie trochę znamy. Jak widzisz, nie jestem aż tak bardzo pospolita jak to z zewnątrz może wyglądać. Żyje w świecie, w którym nikt mnie nie jest mnie w stanie zrozumieć. Ale dużo by opowiadać. Mamy czas. Będę powoli ci wszystko tłumaczyć. Jesteś tylko ty dla mnie.
Prawda, Yukki?"