MARRIED BY MISTAKE (COMPLETED)

CHAPTER 2: Fever

CHAPTER 2: FEVER

LUNA

Hinintay ko talaga na makaalis si Dylan bago ako lumabas sa aking kwarto. Hanggang ngayon kasi ay ramdam ko pa rin ang takot dulot ng nangyari kagabi. No one will protect me so I have to be more careful. Ngayong alam ko na wala na talagang pag-asa na pahalagahan ako ni Dylan ay ibinaon ko na sa limo tang nararamdaman ko sa kanya.

Pagdating ng katanghalian ay umalis na ako ng bahay namin. Medyo tanghali na rin kasi ako nagising dahil hindi agad ako nakatulog ng maayos. Kinailangan ko kasing puntahan yung isa branch ng Salon namin sa Valenzuela. Nagkaroon kasi ng problema doon.

Nag-concentrate nalang ako sa pag-drive hanggang sa makarating ako sa Salon. Pagkapasok ko ay sinalubong ako ng mga empleyada ko.

"Good Afternoon po, Ma'am Luna." nakangiting bati nito sakin.

"Good Afternoon. Kamusta?" Ganting bati ko sa kanya. Ibinaba ko ang bag ko sa lamesang nakalaan para sakin.

Pinalibutan ako ng mga empleyada ko. Nag-aalala ang mga mukha nito. "Naku, Ma'am. Medyo matumal po tayo ngayon. Bumaba rin po yung satisfaction rate natin."

Huminga ako ng malalim. "We can't please everybody, right? Gagawa nalang tayo ng paraan. Mag-iisip ako ng mga solusyon. As soon as possible."

"Atsaka, Setyembre palang naman ngayon. Madalang talaga ang customer ngayon pero panigurado pagdating ng Disyembre at Enero, dadagsa ang mga gusto ng make over." dagdag ko. Tumango ang mga ito.

Napatingin ako sa pinto nang tumunog ang bell nito na nasa taas, tanda na may pumapasok o lumalabas na tao. Nakita kong pumasok ang isang maputing babae. Nakasuot ito ng leather short na mas lalong naka-emphasize sa mahaba nitong hita at naka-pink hanging blouse. Wavy at makintab ang mala-tsokolateng buhok nito.

"I need a trim." ma-awtoridad na sabi nito nang mapunta sa akin ang titig nito.

Natigil ako sa tangkang pagtayo nang tumunog muli ang bell. Nanlaki ang mata ko. Si Dylan. Malamig nya akong tiningnan at pagkatapos ay lumapit na ito sa babaeng kararating palang.

"Hey, babe. Bakit bumaba ka pa ng kotse?" Sabi ng babae at yumakap sa bewang ni Dylan.

"I missed you." Malambing na sabi ni Dylan at bumaba ang mukha nito. Napakuyom ang kamay ko nang maglapat ang labi nila. Lahat ay napatingin sa dalawa.

Umungol ang babae nang laliman pa ni Dylan ang halik. Napatakip ako sa bibig ko para hindi makita ng empleyado ko ang panginginig ng labi ko dahil sa pinipigilang iyak. Ilang beses din ako lumunok para mapigilan ang luha ko. Nag-iwas rin ako ng tingin.

Bakit kailangan pa nyang ipamukha sakin na wala siyang pakielam sa nararamdaman ko? Bakit kailangan pa nyang ipamukha sakin na wala akong karapatan sa kanya?

Minsan na akong lumaban. Nakasama lang. Pumunta kasi ako sa opisina nya noon. Nang makita kong may kahalikan itong babae ay nag-eskandalo ako at ininsulto ang babae. Ang bunga? Nawala ang isa sa pinakamalaking deal ng kumpanya namin. Ako ang may kasalanan. Ako. Ulit. What's new?

Kaya madalas, nagpapanggap nalang akong walang pakielam kahit sa loob-loob, sobrang sakit. Takot akong makita na naman ang galit ng ama ko at ni Dylan. Parang ang liit-liit ko sa mga mata nila.

"Wait. Magpapa-trim muna ako." Mahinang inilayo ng babae si Dylan. Ngumiti ito at binigyan ng mabilis na halik si Dylan sa labi.

Umupo ang babae sa upuan na nakalaan rito at marahang inaasikaso ng empleyada ko. Panakanaka kong tinitingnan si Dylan. Nakaupo ito at nakatingin lang sa babae. Ni lumingon sa akin ay hindi ito nag-abala. Huminga ako ng malalim at yumuko.