MARRIED BY MISTAKE (COMPLETED)

CHAPTER 5: Ruthless Monster

CHAPTER 5: Ruthless Monster

*********

"You're so cold to me."

*********

LUNA

Maaga kaming umalis ng Dylan ng bahay sakay ng private helicopter nito. Ayaw daw kasi niyang magmaneho ng matagal. O baka ayaw lang nya ako makasama ng matagal. Bumaba ang helicopter sa helipad ng resort. Unang bumaba si Dylan at sumunod ako.

Pagbaba ko ay agad akong sinalubong ng yakap ni Tita Vivian. Hinalikan nya ako sa pisngi. "Hello, Dear! I'm so glad you two made it!"

"Of course! Ayokong nadi-disappoint ang maganda kong Tita." I said while hugging her back.

"Tara na sa loob. Mainit. Shocks! Umiiyak na ata ang kili-kili ko." Binitawan ako nito saka hinila papunta sa loob ng hotel nito.

Tahimik na sumunod si Dylan sa amin. Dinala kami ni Tita sa Chapel, ilang minuto pa ay magsisimula na ang misa. Pinadala nalang namin sa Bell Boy ang mga gamit para dalhin sa magiging kwarto namin.

Iniwan muna kami ni Tita Vivian sa may upuan dahil tinawag siya ng mga amiga niya. Katabi ko ang tahimik paring si Dylan.

"Lulay?!"

Napalingon ako sa likod dahil doon nagmula ang boses. Lumiwanag ang mukha ko nang makilala kung sino ang dalawang lalaki na kumakaway sa akin.

"Kristian! Trey!" Sigaw ko. Tumayo ako at mabilis na pumunta sa kinaroonan ng dalawa. Sabay kong niyakap ang dalawa sa bewang dahil hindi ko na abot ang mga batok nito. "I missed you both!"

Narinig tumawa ang mga ito at niyakap din ako pabalik.

"We missed you, too, Lulay." Bulong ni Trey sa akin. "Nalaman namin ang tungkol sa pag-alis ni Cammy. We miss her, too. Bakit siya umalis ng walang paalam? Ano ba ang iniisip niya?"

Umiling ako para malaman nitong hindi ko rin alam kung ano ang nasa isip ni Camille. Naibaon ko ang mukha ko sa dibdib ni Trey. Hindi ko pwedeng sabihin sa kanila ang sitwasyon. Baka ikapahamak pa ni Papa iyon.

Lalo na si Dylan, alam kong ayaw niyang ipagkalat ang nangyari nung kasal niya.

We both miss her.

Huminga ito ng malalim at mas hinigpitan pa ang yakap nito sa akin.

Humiwalay ito at saka mahinang kinurot ang pisngi ko. Ngumiti ito. "She'll be fine, okay? Party ni Mama ito, 'di tayo dapat maging malungkot."

Tumango ako.

Kristian and Trey are twins. Mas matanda ako sa kanila ng dalawang taon. May lahi talaga kaming kambalin. Pero hindi sila identical 'di tulad namin ni Camille. Ang pagkakaiba lang namin ni Camille ay yung nunal, may maliit na nunal ako sa may noo at si Camille naman ay wala. Kasabay ko silang lumaki. Kaya sa lahat ng mga pinsan ko si Trey at Kristian ang pinakamalapit sa akin. Seven years old ang dalawa nang umalis ito ng bansa.

Dahan-dahan akong lumayo ng may tumikhim. Hinarap ko si Dylan. Nakakunot ang noo nito at nakapamulsa ang isang kamay.

Pumunta ako sa gitna at sinimulang ipakilala ito sa isa't-isa. "Uh.. Cousins, this is Dylan Caden Reyes. M-My husband."