Project Escape

5. De onderzoeken

Eenmaal aangekomen in de onderzoekskamer.

Ik laat me langzaam in de grote stoel zakken die in het midden van de kamer staat en doe mijn ogen dicht wachtend op wat er komen gaat.

Ik hoor voetstappen en dan:"Hoi, ik ben Brian. Ik ben de psycholoog en wil even met je praten."

Ik kijk op en kijk in de ogen van een leuk uitziende en glimlachende jongeman.
Hij begint met voorzichtige vragen zoals mijn naam en die van bekenden maar als hij opeens vraagt wat ik van mijn kracht vind, kijk hem met een schuin hoofd aan en negeer de vraag alsof ik hem niet gehoord heb en negeer hem verder.
Hij ziet dit volgens mij en stopt daarom met vragen te stellen en loopt weg.

Meteen lopen er mensen in witte jassen naar binnen en plakken verschillende plakkertjes, buisjes en slangetjes op me.
Ik zie dat dokter Lang er ook bij is en hij komt bij mij staan.
"Ik ga ze allemaal af met een kleine elektrische schok, dan moet jij zeggen waar je die voelt. Oké?"

Oké

Een aantal testen verder

"Zucht"

"Wat is er Melissa?" vraagt een van de doktoren.

"Niks" antwoord ik, al denk ik bij mezelf "kun je dat zelf dan niet zien brillemans jij bent toch de dokter of ben ik dat ineens?"

Maar net alsof hij gedachte kon lezen zij hij plotseling:"Daar geloof ik nou eens helemaal niks van! vertel me maar gewoon de waarheid."

Er ontsnapt me nog een zucht en ik zeg eerlijk:"Ik ben er klaar mee om als een lab-experiment te worden onderzocht."

Dan kijkt professor Lang mij begrijpend aan en ik weet dat hij mij echt begrijpt (of net doet alsof) als hij zegt:"Collega's voor vandaag genoeg geëxperimenteerd! Laten we eraan blijven denken dat Melissa ook nog maar een tiener is van 16!"

Er wordt wat geprotesteerd maar langzaam begint iedereen toch alle slangetjes, buisjes, plakkers van me af te halen en stoppen met waar ze ook mee bezig waren.

Ik kijk om me heen en zie niemand meer behalve prof. Lang die me al een tijdje eng aanstaard, wachtend totdat ik zou opstaan.

Ik duw mezelf op en ga wankel staan. Al snel voel ik een arm die me ondersteund en helpt met mijn evenwicht te vinden.

"Dank u" zeg ik.
"Geen dank meisje" zegt prof. Lang glimlachend. :-)

En zo lopen we naar mijn 'kamer'. Tenminste dat zeggen ze ik vind het eerder lijken op een soort zelfingerichte cel want ik kom daar nooit of te nimmer weg zonder dat iemand de deur opent en de beveiliging eraf haalt. Gelukkig heb ik wel een voordeel: ik mag binnenkort iemand van de patiënten van de afdeling ontmoeten. De doktoren zeiden dat het goed was voor mijn gevoelens en dat ik dan een vriend had. (Die ik 'op een of andere manier' niet kan hebben omdat nouja ik laten we zeggen speciale krachten heb en de enige ben tot nu toe) en kan denken over een ontsnappingsplan.

Maar ik ben zo moe dat ik halverwege in slaap val.