Project Escape

11. Het verhaal van de onbekende

Onbekende jongen:
'Ik zal eerst mijn verhaal vertellen en dan zeg ik je waar je me mee kunt helpen, oké?'

Ik was een gewone jongen tot mijn examenjaar, toen veranderde alles.

Een paar maanden geleden:
Ik ben druk bezig me op de tekst te concentreren als ik het geluid van mijn telefoon, dat ik voor facetime heb ingesteld, hoor. Ik klik op de groene knop als ik zie dat mijn beste vriend Fabian me probeert te bereiken.

'Gast, ik ben aan het leren.' Zeg ik als ik opneem. 'Weet ik man, maar de jongens en ik vroegen ons af of je even een rondje met ons wil rennen?'
Ik kijk naar het scherm en zie op de achtergrond een paar jongens van een muurtje een backflip doen.
'Ik kom er aan, ik kon me eigenlijk toch al niet zo goed concentreren.'Zeg ik met een big smile.
'Nice bro, ik zie je zo wel op het plein.'
En het gesprek wordt afgebroken.

Ik trek snel mijn hoodie en joggingsbroek aan en ren richting het pleintje.
Onderweg zie ik al een paar mooie spots dus test ik ze ook meteen uit.
Als ik bij het pleintje aankom ben ik opgewarmt en ga ik met de jongens naar onze vaste plek, een oude en verlaten fabriek.

We hebben daar zelf ons paradijs gebouwt. We hebben op de straten naar bruikbare spullen gezocht die mensen willen weggooien, hierdoor hebben we nu een bank en tafel. Maar ook een met pallets, ander hout en matten een parkour opgezet. Als we allemaal binnen zijn doen we ons normale rondje en oefenen nieuwe flips.

2 uur later.
Hijgend zitten we op de bank als er op de deur geklopt wordt.
'Politie, doe open!' Wordt er geschreeuwd.
We rennen allemaal vliegensvlug uitelkaar, totdat we beseffen dat er geen andere uitgang is.

Ik wijs naar een raam dat erg hoog zit, ik ren richting de muur en wil me afzetten met mijn handen als ik ineens voel dat ik door de bakstenen muur ben geramd en aan de andere kant ben beland. Ik kijk naar de muur maar zie geen enkel scheurtje.

Wtf?!?
Veel tijd heb ik niet om erover na te denken want ik hoor de politie al aankomen rennen.

Ik ren snel het bos in en als ik ze na een tijdje niet meer hoor ga ik op een omgevallen boomstronk zitten om op adem te komen.

Wat gebeurd er met me? Ik kijk naar mijn handen en zie er een soort glans vanaf komen. Dit kan toch niet normaal zijn?

Dan ineens hoor ik een takje breken achter mij. Ik draai me verschrikt om maar ik zie niemand. Het is niks, het is niks... Ik probeer rustig te worden als ik plots een doek voor mijn mond voel. Ik probeer met mijn handen de doek wegtehalen maar als ik ook nog bij mijn beide polsen wordt vastgepakt, kan ik niks meer doen en probeer ik het vies ruikende spul niet inteademen.
Dit lukt niet goed en na een minuut voel ik mijn ogen zwaar worden. Dan is het zwart voor mijn ogen.

Vandaag:
Als ik weer bijkom merk ik meteen op dat ik niet thuis ben maar dat ik in een soort van ziekenhuiskamer lig. Hierdoor wordt ik niewsgierig en begin ik met het observeren van de kamer waarin ik me bevind. Ik zie dat er bloed is geprikt want er zit een pleister op mijn arm, dat er infuus in mijn andere arm zit en dat ik in de gaten gehouden wordt door een camera die in de hoek hangt.
Ik trek voorzichtig het infuus uit mijn arm en sta op. Ik loop naar de deur, probeer de klink en maar als ik merk dat die opslot zit loop ik naar de camera toe, schuif de stoel die aan het uiteinde van mijn bed staat eronder en trek de kabels eruit. Dan loop ik met een aanloop naar de deur en probeer er doorheen te rennen, net zoals ik dat deed toen de politie kwam.

Ik bots hard tegen de deur en kan nog maar net mijn evenwicht bewaren.
Zo makkelijk laat ik me niet uit het veld slaan.... Grrr nog een keer!

Na nog zo'n tien keer geprobeert te heben gaf ik het op. Ik ging in de stoel zitten en wachtte tot er iemand kwam.

Dit was niet het geval dus ging ik het nog een paar keer proberen.
De eerste paar keren waren een teleurstelling maar toen het eindelijk een keer lukte was ik in een gang terechtgekomen.

Ik kijk om me heen en als ik bewakers om de hoek zie aankomen begin ik in de andere richting te rennen. Een van de bewakers heeft me al gezien en niet veel later hoor ik een alarm afgaan.
Haastig rende ik verder en toen er een splitsing kwam zag ik aan de linker kant een trap. Die ging ik af en ging de eerste afslag rechts, niet zonder eerst voorzichtig om het hoekje te kijken, toen zag ik nog net een groepje bewakers iets verderop de hoek omslaan.

Ik loop rustig de hoek om en als ik zie dat er een drietal kinderen mij aanstaart roep ik:'hoi'