Loss of Memory || Markjin

2. Bölüm "güzel ev"

Daha fazla burda oturmamam gerektiğini anladığımda güneşin son ışıklarında yürümeye başladım. Nereye gittiğimi bilmiyordum. Sonbaharın ayaz esintisi yüzüme çarptığında içim ürpermişti ve deri ceketimin fermuarını çekip ellerimi cebime soktuğumda elime bir kağıt geçti. Cebimden çıkarıp baktım. Taksim işareti (/) ve sayılar vardı. Bu sanırım bir adresti. Yolun kenarında öylece durmuş kağıda bakarken önümde bir araba durdu. Şöför başını uzatıp bişeyler dedi ama anlamamıştım. "Üzgünüm anlamıyorum" dedim ve adam yarım yamalak ingilizcesiyle gideceğim yere bırakabileceğini söyledi. Elimdeki kağıdı gösterdim. Arabaya binmemi söyledi. Bindim. Bütün yol bişey konuşmamıştık. Doğrusu da buydu sanırım. Yol kısa sürmüştü. "Sekiz won" dedi. Elimi cebime atıp kare deri şeyi aldım ve açtım.
"Ah, anlıyorum Kore'ye yeni geldin sanırım dolarda olur, üç dolar" 
gözlerini cüzdanımdan ayırıp suratıma bakarken söylemişti. Cüzdandan rast gele bir kağıt parçası çekip uzattım. "Ama bu beş dolar" dedi. "Olsun" diyip indim. Eve baktm. Bu evin adresi neden bendeydi ki ? Çok güzel bir evdi. İki katlı birçok bölümü camdan oluşan ormanlık alanda bir ev. Evin kapısına doğru yürüdüm ve iki basamak yukardaki ev kapısının yanına vardığımda kapıyı parmaklarımla ittim. Yavaşça aralandığında kapının açık olduğunu farkettim ve başkasının evine girmek doğru mu ? Değil mi ? Diye düşünürken kendimi içeride buldum. Kapıyı arkamdan kapattım ve "hey! Kimse yok mu ?" Diye seslendim. Fakat sesimin büyük evde yankılanmasından başka bir ses yoktu. Eve gözattım. Ev dağılmıştı. Bembeyaz ve ara ara siyahlarla süslenmiş bu güzel evde kim yaşıyor acaba ? Diye düşündüm. Sonra dağınıklıktanda anlaşıldığı gibi tek biri yaşıyordu sanırım. Tek bir erkek.